Pauline de Blocq van Scheltinga – Of duiken een sport is? Nou en of!

De straf voor het niet uitvoeren van de buddycheck bij de auto is genadeloos. Welke straf dat is? Ga mee op avontuur met Pauline de Blocq van Scheltinga en haar buddy!

Datum: 25 mei 2024
Duiklocatie: Kijkuitpolder en Zeelandbrug

‘Ik ben blij dat dit het koelste voorjaar ooit is, want wát een toer is het om hier te komen’, hijg ik tegen mijn duikmaat, het zweet van m’n bovenlip vegend. Voor de derde keer leggen we de honderden meters die de waterkant van de auto scheiden af. Missie geslaagd: nu alleen nog onszelf in onze dikke duikpakken over de dijk jagen en snel te water. Nou ja, snel…?!

De eerste keer doen we een verkenning in burger om te kijken hoe het pad over de dijk erbij ligt. We zien dat het laatste stuk, waar het met een scherpe hoek het water induikt, spekglad is vanwege alle regen die is gevallen. ‘Ammenooitniet dat ik hier met m’n set op m’n rug ga afdalen’, zeg ik. ‘Laten we in ons gewone kloffie de duikspullen eerst hier neerleggen. Dan weer terug naar de auto, omkleden in duikpak, hier de duiksets omhangen en de plomp in. Dan kan ik stijlvol op m’n billen van die glijbaan als het moet’, zeg ik, peinzend wijzend op de steile helling. ‘Liever gecontroleerd onderuit dan dat het ons overkomt’.

De straf voor het niet uitvoeren van de buddycheck bij de auto is genadeloos. Onderaan de voet van de dijk mist Robbin zijn duikhandschoenen. Pissig op zichzelf loopt hij het hele stuk voor de derde keer op en neer, mét z’n duikset op. Waarom, vraag ik mij af? Dat is toch zelfkastijding van de bovenste plank? ‘En dan zeggen ze nog dat duiken geen spórt is!’ roept hij gevat.

Ik ga er alvast in om aan de andere kant van de waterspiegel te gluren. Een gevoel van weemoed, heimwee en thuiskomen overvalt me. Oh, zout op m’n bakkes, garnaaltjes, slakjes… wat heb ik dít gemist.

Robbin komt alweer aangehuppeld en duikt mij achterna. In totaal zijn we een zalige 75 minuten zoet met zout. Een chagrijnige krab met een garnaal op z’n rechteroog en een eenzame, ongastvrije kreeft wisselen het schouwspel van slakjes, kleine visjes en heel veel krabbetjes af.

Het plan is om maar één duikje te maken. Maar de vlieger om bij Den Osse te spoelen en snel naar huis te gaan gaat niet op; de spoelbak is kaduuk. De spoelbak bij de Zeelandbrug is een perfect alternatief, dus maken we rechtsomkeert en gaan die kant op.

Een idee borrelt op, nestelt en vestigt zich. Ik kijk Robbin aan en vraag: ‘Ehm, als we daar dan tóch zijn… springen we er nog effe in voor een piepklein duikie?’ We schieten allebei in de lach. Beiden zijn we met één vinger te lijmen – wat wil je nog meer? Ik check de Duikersgids-app voor de getijdetabel. ‘Shit. Springtij: exact twee dagen geleden was het volle maan. De hoogwaterkentering is al geweest. Dit moeten we éigenlijk niet doen – is heel onverstandig. Maar ja…’

Ter plekke vragen we duikers naar het zicht, omstandigheden en waarnemingen. De verhalen zijn wisselend met als enige overeenkomst: barslecht zicht.

De lucht klaart op. Mijn blik dwaalt richting de Oosterscheldekering. Daar pakken donkere wolken zich samen. Het water stroomt van hoog naar laag, dus in die richting. En kom je daar terecht? Dan wordt er gehakt van je gemaakt. In zes uur tijd wordt drie meter aan hoogteverschil in water vanuit de Oosterschelde meegesleurd en in de Noordzee gepleurd. Ik blijf dat een ongrijpbaar, magisch gegeven vinden; vooral omdat wij daar als duikers zo vanzelfsprekend op meebewegen.

Ik spreek mijn twijfels uit, we wisselen van gedachten, maken goede afspraken en besluiten om te gaan. Zodra ik m’n hoofd onder water steek, voel ik dat dit een bijzondere, onvergetelijke duik gaat worden. De stroming valt mee en is goed te doen. Het zicht is gelukkig iets meer dan een meter.

We duiken langs begroeide stokken waar de Sepia’s hun eieren op afzetten. De stroming neemt wat meer toe, waardoor alles wat normaal gesproken langs de stokjes hangt nu vrijelijk in de waterkolom wappert. Ik maak het hobbelpaardgebaar, waarmee ik aanduid dat ik een zeepaardje zoek. Ik voel aan m’n water dat ik er eentje ga zien.

Niks.

Ah, ik zie weer een sepiarekje en… een zeepaardje! Ik wijs als een gek naar Robbin, we dansen zwevend boven de bodem de horlepiep, dolblij zijn we. Het diertje hangt prachtig vrij en laat zich mooi zien. Ik schiet snel een foto, we blijven nog even nagenieten en laten het visje weer met rust.

Met nog honderd bar lucht keren we om. De stroming valt weg; het lijkt wel een tweede duikje in de Grevelingen. De avondzon verdeelt haar vertederende, warme gloed over de keien en langs de licht wiegende wieren. Robbin wijst op twee gestippelde mosdierslakjes en ik trakteer hem op een Millennium Wratslak. Ik twijfel of ik een Egelslakje heb gespot – volgens ons wel, maar we zullen het nooit weten. Het was een flitsende duik van wederom 75 minuten, tot dat moment want… de batterijen van de flitsers waren leeg. Maar de mijne zijn weer opgeladen. Nu de trap op zeulen met alle zooi. Ik duik met pak en al de spoelbak in, lekker snel klaar en op naar huis!

Tot water!