Jeanette Kamphuis – Duikmaatje

Ik duik al jaren met dezelfde buddy. We zijn vrienden en kennen elkaar goed, zowel onder als boven water.

Als duikmaatje blij is, zingt hij onderwater. Ik hoor dan een zacht geneurie. Soms herken ik de melodie en moet ik glimlachen. Als hij uit zijn hum is, kijkt hij me niet aan. “Ik hoor wel aan je adem of alles okay is” is zijn antwoord als ik er bij de thee naar vraag. Dat is trouwens ook zijn antwoord als hij niet uit zijn hum is. Stille wateren hebben diepe gronden. “Je bent een dichtgeklapte mossel!” verzucht ik weleens.

Vervolgens moeten we weer heel hard lachen en hebben we pret, ook onderwater. Meeliften op de ander zijn fles, als een soort onderwatertaxi. We hebben zelfs weleens een dansje gedaan, wat nog niet meevalt met die lange vinnen.

Altijd zijn we op zoek naar leuke dingen om te filmen. Als hij een vis niet kent en het heeft niet zijn belangstelling, dan wordt het een vissenvis gedoopt. Er blijken veel vissenvissen te zijn.

Bovenal is duikmaatje een rots in de branding. Als er iets onverwachts gebeurt blijft hij rustig en verzint een oplossing. De duik waarin we met slecht zicht samen in een fuik belandden, jaren geleden, herinner ik me als de dag van gisteren. We kwamen er weer uit, rustig achteruit zwemmend en met een grote omweg naar de kant terug. Ik wist niet meer hoe we daar gekomen waren. Duikmaatje wist de weg.

Op de dijk zei hij: “als ik het niet gedaan had, had jij het voortouw genomen. Daar ben ik van overtuigd”. En zo bekrachtigen we elkaar.