Leendert Smit – We maken vorderingen
Op naar de Zeelandbrug en Dreischor. Duikreporter Leendert wil lekker fotograferen om zijn nieuwe camera snel onder de knie krijgen.
Datum: 24 maart 2020
Duiklocatie: Zeelandbrug + Dreischor – Zeeland
Om mijn nieuwe camera zo snel mogelijk onder de knie de kunnen krijgen moet ik natuurlijk zo vaak mogelijk oefenen. Gelukkig speelt het weer goed mee op deze dinsdag. Het zonnetje schijnt, de windsterkte kan er mee door. Alleen de temperatuur blijft wat achter maar in een dik onderpak merk je daar natuurlijk niet veel van. Vanwege de coronamaatregelen check ik eerst of er niet te veel duikers aanwezig zijn op de parkeerplaats bij de Zeelandbrug. Als ik aan kom rijden staat er 1 auto en de eigenaar sjokt net in duikpak de trap op. Voorlopig ben ik alleen. Even later verschijnen er toch 2 andere duikers maar die gaan een eind weg staan, onder de brug. De zicht vooruitzichten zijn niet zo gunstig maar een metertje is het toch wel dus we kunnen aan slag. Inmiddels ben ik gewend aan het feit een 60mm lens op een 4:3 sensor zich meer gedraagt als een 100mm lens en dat ik minder dicht op mijn onderwerp kan komen.
De Tubularia’s staan weer uitdagend mooi te zijn dus die probeer ik als eerste uit. Een plotseling opduikende zeedonderpad lukt ook aardig. Het is echt een heel klein exemplaar maar toch krijg ik alleen zijn kop erop.
Ik zoek het wat dieper maar daar vind ik alleen brokkelsterren dus terug naar de pijlers dan maar. Omhoog zwemmend valt me een typisch schelpje op. Hé een wijde mantel! Dat is lang geleden (6 jaar om precies te zijn). Hij/zij zit er ook nog eens goed bereikbaar bij dus ik probeer die mooie blauwe oogjes goed in beeld te krijgen. Helaas gaat de schelp na korte tijd dicht en is het feestje voorbij.
Na een boterhammetje op de parkeerplaats is het tijd voor duik nummer 2. Ik wil die brede ringsprietslakken ook wel eens zien en wend de steven naar Dreischor. Daar staat ook weer 1 andere auto. Ik parkeer op ruime afstand en leg de camera vast op de steiger. Scheelt weer in sjouwen. Het zicht zit er hier stukken beter uit dan bij de brug. Min of meer op goed geluk zwem ik over de riffballen richting het kasje dat al snel opdoemt. Het hoopje verwrongen metaal blijft een triest gezicht maar dat wordt goed gemaakt door twee zeker 3 cm grote ringsprietslakken. Helaas willen ze niet meewerken dus ik ga mijn geluk elders beproeven. Ik probeer onderweg de over de prut kruipende kleine vlokslakken mooi in beeld te krijgen maar dat lukt niet echt. Er zitten hier ook ringsprietslakken maar ze zitten bijna allemaal in de grote bollen groen draadwier en zijn haast niet te fotograferen. Gelukkig komt er uiteindelijk eentje wat omhoog en die kan ik vol in het gezicht portretteren.
Dat was dan ook echt de enige kans. Tijd om het water te verlaten. Dat water is overigens nog steeds 7 graden. Echt opwarmen doet het de laatste weken niet.
