Heidi Tijms – Lange duik bij de Noordpier
Het is mooi pierweer! En dat betekent dat Duikreporter Heidi en buddy Hans kunnen duiken bij de Noordpier in Wijk aan Zee – een bijzondere duikstek.
Datum: 060923
Duiklocatie: Noordpier
Met het heerlijke weer van de afgelopen dagen begint het alweer te kriebelen: het is pierweer. De Noordpier ten zuiden van Wijk aan Zee is een bijzondere duikstek. Je kunt hier alleen goed duiken als het meerdere dagen rustig weer is geweest met oostenwind. Met zuidwestenwind heb je geen zicht en met harde wind is het er ronduit gevaarlijk. Maar vandaag ziet het er prima uit.
Mooi pierweer betekent doorgaans ook mooi strandweer en dan kan het erg druk zijn. We hebben dus lekker op tijd afgesproken. Om kwart over negen staan we al op de parkeerplaats, net na hoogwater. Dat betekent dat de meeste van de enorme betonblokken waar we straks langs duiken nu helemaal onderwater staan. Voor de stroming hoef je hier geen rekening te houden met het getij, je duikt in een doodlopend kommetje.
Een tweede punt dat duiken hier niet evident maakt is de afstand tot de duikstek. Zelfs als je vlakbij de pier staat, is het nog ruim 1,2 kilometer de pier aflopen. En daar komt gerust nog een kilometer of twee bij als je achteraan geparkeerd staat.
Mijn buddy Hans en ik zijn echter goed voorbereid en hebben allebei onze fiets meegenomen. Pak half aan, set op de rug, vinnen en ander los spul in het fietsmandje en we zijn er klaar voor. Tenminste, dat was de bedoeling. Zodra ik weg wil fietsen merk ik het al: mijn ketting ligt eraf. Met een dichte kettingkast en een klem zittende ketting kost het heel wat zweetdruppels voor de fiets weer in orde is.
Heerlijk om dan de pier op te fietsen, tussen de badgasten met vrolijk gekleurde parasols door laverend. Al gauw zijn we de drukte van het strand voorbij. Voor ons strekt de pier zich uit, aan beide zijden omgeven door diepblauw water. Een paar meeuwen op de betonblokken kijken ons aandachtig na.
Na een stukje fietsen komen we bij het punt waar de pier zich vertakt en een kommetje vormt. Dit is het duikgebied. Het water lonkt al naar ons, spiegelglad en glashelder. We dalen voorzichtig af over de schuin liggende blokken om bij de waterkant te komen.
Aanvankelijk is het heel ondiep, met de blokken diep weggezakt in het zand. Hier is nog weinig leven te bekennen. Een school vis schiet voor ons weg, te snel om te zien wat voor soort. Een ingegraven strandkrab komt opeens uit de zandbodem tevoorschijn. Een tweede strandkrab peuzelt op zijn gemak een mossel leeg.
Langzaam wordt het dieper en de blokken worden hoger. Het leven neemt explosief toe. Bovenop zijn de blokken dik begroeid met diverse soorten rood- en groenwieren, die opgloeien in het invallende zonlicht. Het contrast tussen de helder verlichte bovenkant en de donkere zijkanten is groot en we moeten zelf in de schaduw van de blokken duiken om de vele mosselen, oesters, krabben en zeesterren te bekijken. We komen voornamelijk strandkrabben tegen, maar ook de exotische blaasjeskrabben, fluwelen zwemkrabben en tientallen jonge noordzeekrabben. Wat dat betreft is het kommetje echt een broedplaats van de Noordzee.
We zien ook talloze baby zeesterren, sommigen nog geen centimeter groot. De meeste missen wel een of meerdere armen, of laten al nieuwe armen aangroeien in verschillende stadia van ontwikkeling. Het leven van een jonge zeester gaat duidelijk niet over rozen.
Ik bekijk net een van de vele heremietkreeftjes als ik mijn buddy opgewonden hoor roepen. Reken maar dat dat goed te horen is onderwater. Enthousiast schijnt hij met zijn lamp in de holte tussen twee blokken. Het zit er vol met grote steurgarnalen. Leuk, maar is dat zoveel opwinding waard? Dan zie ik waar hij naar wijst, een schattig, klein gehoornd slijmvisje. Een nieuwe kreet, daaronder zit nog een gehoornde slijmvis, een grotere met roodbruine hoorntjes die ons nieuwsgierig aankijkt. En daar blijft het niet bij, uiteindelijk zien we een stuk of acht slijmvisjes.
Onderweg ruimen we nog wat verloren geraakte vislijnen op. Even denk ik dat een van de lijnen al een slachtoffer heeft gemaakt. Een strandkrab is hopeloos verstrikt in de lijn en hangt er onbeweeglijk bij. Dan voel ik een zacht kneepje in mijn handschoen, hij leeft nog. Heel voorzichtig snijden we hem los, waarna hij er snel vandoor gaat.
Het landschap van blokken rondom ons wordt steeds woester. De blokken liggen her en der verspreid of schuin tegen elkaar aan, waardoor donkere tunnels ontstaan met aan het eind de zonnestralen die dansend in het water vallen. In een van de tunnels weerkaatst een zilveren schim het licht van onze lampen. Een zeebaars. Even verderop zitten er nog twee, die snel een veilig heenkomen zoeken door een spleet tussen de blokken.
Hans ziet nog een steenbolk en pal voor mijn neus schiet een bot weg. Boven de blokken zwemt een groep harders en tegen de oppervlakte glinstert een school minivisjes.
Zo langzamerhand wordt het tijd om terug te gaan, we willen niet de kom uitzwemmen en in de druk bevaren IJgeul terecht komen. Na precies honderdtwintig minuten duiken komen we weer boven, allebei met nog veertig bar in onze fles. Wel met een maximale diepte van 5,5 meter. Voor mijn buddy de eerste keer dat hij de twee uur gehaald heeft, gefeliciteerd.
Als we terugfietsen zien we in de verte het strand met zijn kleurige bezoekers al liggen. Hier is het nog rustig, een smal stukje land dat ver uitsteekt in de Noordzee. Alleen de meeuwen houden ons gezelschap, ronddobberend op het water. Hoe vaak we hier ook gedoken hebben, het blijft een bijzondere plek.
De tekst is van Heidi, de foto’s werden gemaakt door Hans van de Hee.
