Pauline de Blocq van Scheltinga – Fotografieweekend Zeeland

Een groep onderwaterfotografen gaat een weekend naar Zeeland om te oefenen en te leren onder leiding van Ron Offermans. Duikreporter Pauline was erbij.

Datum: 6 en 7 oktober 2018
Duiklocatie: Dreischor, Kijkuitpolder en natuurlijk de Zeelandbrug

Het eerste weekend van oktober brachten wij met een club fotografen in Zeeland door om zowel qua theorie als praktijk veel te leren over onderwaterfotografie. Ron Offermans had het georganiseerd en zowel mij bekende als nog niet bekende buddies deelden bed, bad en brood. En natuurlijk het heerlijke eten dat Elles en Joeri voor ons hebben gekookt op zaterdagavond.

Op zaterdag hebben wij met prachtig weer twee duiken gemaakt bij Dreischor Frans Kokrif. Volgens mij ging iedereen er met een buddy in maar stiekem met het doel om deze zo snel mogelijk te lozen; fotografie en samen duiken is nogal een ‘dingetje’. De eerste opdracht was om de flitsers van boven, zij en voor in te stellen om zo te zien welk effect een andere belichting op hetzelfde object heeft. Ik heb hier heel bewust mee overdreven, zodat ik de verschillen goed kon zien. En nu ben ik verliefd op weduwerozen met tegenlicht: prachtig; ze zijn van zichzelf al enorm fotogeniek en hierdoor nog mooier.
Er lag een kreeft die door een berg krabben en vissen werd belaagd. Bas van der Sanden was met Mirjam blijkbaar niet de enige die een culinair weekend had georganiseerd – het zag er gezellig uit.

De tweede opdracht was tijdens het ‘gouden uurtje’, want ook onder water hebben wij dit prachtige licht. Wat een weer! De zon brak nog lang door het wateroppervlak heen en ik wist op dat moment niet hoe ik het licht moest temperen met mijn TG5. Hopelijk wordt er nog een cursus voor ‘vergevorderden’ georganiseerd en zo niet dan ga ik nog wel een paar keer op herhaling. Bij deze oefening moest alles in een verticale stand gefotografeerd worden, waar mogelijk gebruik makend van het tegenlicht van de zon. Met maar één flitser had ik hier niet zoveel moeite mee en deze stand zal ik absoluut vaker toepassen.

Zondag hebben we na het ontbijt veel theoretische stof opgenomen. De verschillende programma’s van Adobe en PS zijn doorlopen. Pffff… Heb ik Lightroom gekocht, kan ik daar blijkbaar weer geen stofjes mee wegwerken. Het recept is dus: eerst bewerken in Lightroom en dan in JPG verder met PS. Eén ding weet ik wel: duiken met een camera betekent veel meer minuten boven water doorbrengen met de gemaakte beelden. Bestanden ‘wissen’ is eerlijk gezegd een fijne escape.

Marleen en ik hebben zondag na de theorie nog een duikje gemaakt bij Kijkuitpolder. Eenmaal bij de waterkant bleek dat ik mijn duikcomputer in het huisje had laten liggen; niet handig… Ik besloot toch om te water te gaan, want wat ga je doen? Elkaar zo snel mogelijk kwijt raken en op een diepte van zes tot acht meter scharrelen en hangen. Ik ben na een poosje vanaf een geschatte diepte van zes meter langzaam terug gescharreld, omdat ik erg nodig moest plassen. In mijn droogpak heb ik geen pee valve maar goed, hier komt de buddy weer van p(l)as.

Geen Marleen. Setje af gedaan en alles opgeborgen.
Geen Marleen. Terug gelopen richting de waterkant en ondertussen gekeken of er mensen waren… niemand en je raadt het al:
Geen Marleen. Geprobeerd om mijn rugrits open te maken: geen succes. En ja, toen ik het ècht niet meer hield, toen was daar Marleen!

Nu kon er geloosd worden wat er geladen is, pffff wat een opluchting. Dit was een cadeautje en tot de tijd dat ik een pee valve in mijn pak heb, zal ik ergens grote incontinentieluiers vandaan moeten halen denk ik? Duikers, wees open en laat een reactie na hieronder: hoe doe jij dat in je droogpak?

Marleen was in haar natpak verkleumd na circa 70 minuten duiken in water van een graad of 14 en ik kon opgelucht lossen wat er geladen was. Eind goed, al goed.

De meeste duikers waren al huiswaarts gereden na de theorie, maar Elles en Joeri hebben met Ron nog een duikje gemaakt bij Den Osse. Marleen en ik zijn naar Renesse gereden om ons op te frissen en een hapje te eten, drankje te doen en redelijk op tijd lagen we op bed. Zij helemaal dáár, ik helemaal hier, samen in een huis voor 12 personen met meer toiletbrillen dan billen. Super hoor, echt een aanrader om de maandag eraan vast te plakken!

Maandagochtend vroeg gingen wij naar de Zeelandbrug voor twee duikjes. Eentje op de laagwaterkentering en eentje driftend van de tweede naar de eerste trap, bij opkomend water. Er was één duiker en stof voor tien, jeetje, die Belg was wel errug enthousiast… hoewel ik moet zeggen dat zodra ik fotografeer, ik ook een berg stof fabriceer. Ik hang altijd in het water maar zodra ik niets moet doen, doe ik blijkbaar van alles. Een beginnende fotograaf zoals ik duikt als een beginnende duiker.

Het Zeepaardje hebben we niet gevonden maar het was wel genieten van de schoonheid onder water en het goede zicht.
Na een korte opwarming in het prachtige zonnetje maakten we ons klaar voor de tweede duik. Best spannend voor mij, want deze keer wilde ik mijn buddy niet kwijtraken. Bij de Zeelandbrug heb ik nog nooit alleen gedoken en met een stroomduik is dat ook (nog) niet mijn streven, eerlijk gezegd. Eenmaal onder water bleek dat ik mijn duikcomputer wéér was vergeten (deze keer lag hij gewoon in de auto) en hebben wij ons uiterste best gedaan om bij elkaar te blijven. En: met het gewenste resultaat!

Ik heb Marleen niet kunnen trakteren op een Wrattig tipje en het blonde zeepaaardje was ook niet thuis, maar wel heb ik haar de eerste sponspootkrab aangewezen waarvan zij een mooie plaat heeft geschoten. Er was weer genoeg te zien en te doen, en ook deze keer kwamen wij net als na de eerste duik pal bij de eerste trap boven water. Het hele weekend was een groot succes. Wanneer gaan we weer?