Ruth Teerlynck – Duikdag met hindernissen
Het zit Ruth Teerlynck vandaag niet helemaal mee. Aan het eind van de dag stapt zij toch tevreden uit het water.
Datum: 30/10/2019
Duiklocatie: Sas van Goes en Zoetersbout
Als mama van 3 jonge kinderen is het niet evident om te gaan duiken. Sinds de kinderen er zijn, vergt het veel meer planning en geregel vooraleer mijn man en ik nog eens samen een dagje naar Zeeland kunnen gaan. In de herfstvakantie zagen we onze kans. We hadden alles vooraf goed geregeld: zoon 1 en 2 op kamp, zoon 3 naar de kinderopvang. En wij elk een dagje verlof. Tot we de dag voordien een telefoontje krijgen uit de crèche: de jongste is ziek, kunnen we hem komen halen? Aaarghhh… Ik zie mijn duikplannen van de dag erop al in het water vallen. Gelukkig is mijn mama bereid om haar plannen wat te wijzigen zodat ze voor de zieke kan zorgen. Snel rij ik naar de duikwinkel om nog vlak voor sluitingstijd mijn fles gevuld te krijgen.
Eenmaal aan de waterkant volgt een koude douche. Mijn fles is maar voor de helft gevuld! Hoe kan dat nu? Het heeft weinig zin om naar oorzaken te zoeken, het getij wacht niet en we moeten ook op tijd terug zijn. Het wordt dan maar een kort duikje. Naar een meter of 10 afdalen en daar wat proberen foto’s te nemen. Ik heb mijn olympus tg6 nog niet zo lang en moet de camera toch nog wat in de vingers krijgen. Het zicht valt tegen en de eerste 10 minuten bak ik er echt niets van. Daarna komen er wat interessantere onderwerpen langs, een heremietkreeftje trekt mijn aandacht en speelt even model. Het wier is ondieper bezaaid met harlekijnslakken maar ik doe weinig moeite om ze te fotograferen. Een forse zeenaald met onder zich een lange schoenveterworm wil ik op de foto krijgen, maar tegen dat ik mijn flitsers goed ingesteld heb, is de zeenaald nergens meer te bespeuren. Ik hou het toch nog 35 minuten uit met 100 bar. Bij het bovenkomen blijkt dat er water in mijn droogpak gelopen is.
Genoeg getest, nu ben ik klaar voor het betere werk. We rijden naar Bruinisse om het zeepaardje te spotten. De parkeerplaats is leeg en het zicht is veel beter dan in het Sas van Goes. Wat een meevaller! Na 5 minuten speuren vinden we het paardje. Wat blijft het een mooie ontdekking, ook al weet je dat het er zit. Ik blijf 40 minuten liggen om te genieten en wat foto’s te maken. Het zeepaardje is niet erg actief maar zit ook niet in een geweldige positie. Tot er een hooiwagenkrab zich aan het zeepaardje vastklampt. Het paardje lost zijn staart en de hooiwagenkrab lift mee op de rug van het zeepaardje. Wat een grappig en uniek zicht!
We nemen afscheid van het diertje en op de terugweg komen we nog interessante beestjes tegen. Kleine zeedonderpadden, hooiwagenkrabben en bruine plooislakken. Als we bovenkomen onder een straalblauwe hemel voel ik me intens gelukkig. Ik geniet nu nog meer van een dagje duiken dan vroeger. En ook al is mijn droogpak 2 maal ingelopen, werkte de lamp van mijn man niet naar behoren en was mijn fles maar half gevuld, toch was dit een perfect duikdagje voor mij.
