Dirk Van den Bergh – Bootduiken: de Oosterschelde op met Bruce
Voor Duikreporter Dirk Van den Bergh een spannende ervaring, bootduiken op de Oosterschelde. Wordt het spannend of juist niet?
Datum: 19-05-2019
Duiklocatie: Halverwege en ’t Stalleke
Om 05.30 uur loopt de wekker af. Ik lag laat in bed door het Songfestival (proficiat Nederland!) en ik had een rusteloze nacht: vandaag staat een dag bootduiken op de Oosterschelde op het programma en daar heb ik uit het verleden een paar nare herinneringen aan die ’s nachts door mijn hoofd spoken … Ik heb me in laatste instantie aangesloten bij een groep van duikclub Argonauta Breda omdat er iemand was weggevallen en ik heb maar weinig info over het gebeuren. Dat zorgt voor extra spanning!
Plaats van afspraak: de haven van Schelphoek. Ik ga mijn duikflessen eerst nog aftoppen bij de Zeelandbrug en om 07.45 uur ben ik ter plaatse. Ik ben eerst. Het is 13° en er staat een frisse noordenwind. Ik begin alvast op te tuigen. We zijn met vijf buddyparen. Petra Smit is mijn buddy.
Daar komt de pick-up van duikcentrum De Witte Boulevard aangereden. Op de trailer een imposante RIB met een al even imposante naam: BRUCE (het verschil tussen een RIB en een rubberboot kan je hier vinden: https://www.boot4.nl/rubberboten-en-rib-boten/advies/verschil-rubberboot-en-rib/). Het materiaal wordt ingeladen (iedereen heeft twee duikflessen bij) en met vereende krachten wordt de boot te water geladen.
Geen tijd meer te verliezen, want de eerste duik wordt op de laag water kentering gedaan. Eens de haven uit gaat het full speed richting Zeelandbrug, waar we gaan duiken bij duikstek Halverwege. Bruce ontketent al zijn krachten: 300 PK! Om 09.48 uur gaan we onder. De kentering is om 10.10 uur.
Onder ons is het 11 meter diep en we dalen af tot max 12,5 meter. Het zicht is matig door stof en de nog steeds aanwezige algenbloei. Er zitten veel zeesterren en heremietkreeften. We zien verschillende naakte hermietkreeften. Is het vandaag verhuisdag, of is het een geschikt moment om te paren? Alleen in deze twee gevallen stelt de kreeft haar kwetsbare achterlichaam even bloot. Verhuizen doen ze wanneer de schelp te klein wordt, de paartijd is heel het jaar door.
Altijd een plezier om met Petra te duiken: terwijl ik film zoekt zij ondertussen naar een ander object. Zo blijf ik wel bezig! Ze wijst weer iets aan. Ik zie een rasterpitvis. Achteraf blijkt dat zij die niet gezien heeft en iets anders aanwees! Hier is hij Petra!
Op de schelp van een heremietkreeft zit een harlekijnslak. Ze krijgt gezelschap van een zeespin (zie video). Leuk!
Iets verder zit een millennium wratslak mooi uitgestrekt om in beeld te nemen.
We bevinden ons een hele tijd op een vlakte rond 12 meter diepte. Er zitten heel veel mooie viltkokeranemonen. Op onderstaande foto is duidelijk het belangrijkste kenmerk van deze anemoon te zien: ze heeft twee kransen van tentakels. De buitenste krans ligt vaak uitgespreid over de bodem. Een slibanemoon heeft veel kortere tentakels die relatief ver naar de buitenkant staan, waardoor de mondopening veel duidelijker te zien is. Deze twee soorten zal je in het slib aantreffen, waarbij de zuil niet te zien is. Een derde soort, de sierlijke slibanemoon, zet zich vast op hard substraat, waardoor de zuil wel te zien is. Ook staat deze laatste gewoonlijk in groepjes van identieke exemplaren, doordat ze zich meestal ongeslachtelijk voortplant. Ik denk dan ook dat er in de video op 2.13 zo’n sierlijke slibanemoon in het beeld passeert. Iemand die dit kan bevestigen? Weer een uitdaging om bij een volgende duik eens goed op die kenmerken te letten!
Na 29 minuten zit ik op 100 bar en keren we terug. Er is trouwens een max. duikduur van 60 minuten afgesproken. Na de veiligheidsstop gaan we even aan de oppervlakte kijken. Oeps, we zijn een eind voorbij de boot gezwommen! We gaan terug onder om er naartoe te zwemmen, dat is minder vermoeiend. Het zicht is ondiep heel slecht en we geraken mekaar kwijt. Dan maar terug naar de oppervlakte …
We lunchen ter plaatse aan boord. De weersvoorspelling zit er weer flink naast! Er was 20° beloofd, maar het is koud en het begint nog te regenen ook … Grootste probleem nu: plassen! We varen naar een zandplaat waar de dames aan land kunnen. Voor mij is het iets eenvoudiger: natpak naar beneden en even op het platformpje gaan staan … Oef, dat voelt heel wat beter!
We zetten nu koers naar duikstek “’t Stalleke”. Hier gaan we een driftduik doen. Iedereen zijn OSB bij? Petra en ik gaan als laatste in het water. We zien dat de anderen terug naar de oppervlakte komen en wanneer wij onder gaan begrijpen we meteen waarom: zicht nihil. Wij ook terug naar de oppervlakte en we besluiten om toch even op diepte te gaan zien of het daar niet beter is. Het is een driftduik en ik heb mijn buddylijn bij. Die gaan we maar gebruiken hé of we zijn mekaar zo kwijt! We zakken af naar 12 meter en er is nog steeds geen zicht. Plof,de bodem … Nee, dit is niet te doen. Terug naar boven. Nu moeten we nog even stoppen ook omdat we dieper dan 10 meter geweest zijn … Die OSB oplaten, laat dat maar! We zwemmen richting kant. Na 12 minuten zijn we terug boven. Ik heb één brokkelster gezien … De andere buddyparen dobberen her er der in de buurt van de boot. We moeten een heel eind zwemmen om er ook bij te geraken. Gelukkig is de stroming niet te sterk!
Ik had het in mijn vorige reportage nog over de subjectiviteit van “het zicht”, maar hier is geen twijfel mogelijk: nihil. De vijf buddyparen zijn eensgezind! Dit was weer een écht ervaringsduikje! Spijtig, maar aan de omstandigheden kan je niet veel veranderen. Gelukkig houdt het op met regenen wanneer we terug bij Schelphoek aan land gaan. Was het leuk? Jazeker: weeral een ervaring rijker, maar in deze omstandigheden voor mij niet echt voor herhaling vatbaar …
We gaan nog gezellig iets eten bij Herenkeet en ik geniet van een assortiment Schouwse lekkernijen uit de Oosterschelde!
