Antoinette Derksen – Into the blue

Kristalhelder water, steile rotswanden en wrakken… een steengroeve in Duitsland. Duikreporter Antoinette gaat er een dagje duiken.

Datum: 30-07-2017
Duiklocatie: Messinghausen – Der See im Berg

Het was vroeg opstaan … Om 08:00 werden we in Duisburg verwacht voor de start van Tauchtour Messinghausen – Der See im Berg. Van tevoren had ik het internet afgespeurd naar meer informatie over deze duikplek. Nou, de gevonden filmpjes en foto’s beloofden ons heel wat! Kristalhelder water, steile rotswanden en wrakken, daar wilden we onze wekker wel voor zetten. Vroeg opstaan, maar voor een goed doel!

Na een reis waarbij een flink aantal kilometers Duits wegdek verslonden werd, bracht ons busje ons tussen de heuvels en gebergte van Sauerland bij Messinghausen (480 meter boven NAP). Messinghausen is een oude steengroeve die omgeven wordt door bergen; het uiterlijk heeft iets van een kratermeer. Het water in het meer is alleen afkomstig van regenwater. Na een hobbelig pad vol steen en grind keken we uit over het meer: Der See im Berg. Aangezien foto’s meer zeggen dan woorden… zie hoe prachtig blauw het water is! Dit uitzicht was verrukkelijk! We konden niet wachten om kopje-onder te gaan!

Na ons aangemeld te hebben, onze brevetten en duikkeuringen gecontroleerd waren en we een duikplan aan de hand van de plattegrond hadden gemaakt, was het tijd om onze sets op te bouwen. We konden kiezen. 1. Onze sets in het laadruim van een pick-up droppen en met dit voertuig via een steil paadje naar de instap van het meer rijden. Of 2. In volle uitrusting het steile paadje trotseren richting het aanlokkelijk blauwe water. Alhoewel het niet aantrekkelijk klinkt, kozen we toch echt voor de tweede optie. Het was geklauter, maar goed te doen en het risico op een set die de pick-up uit zou stuiteren (in onze gedachten zagen we dit (hoogstwaarschijnlijke) niet-realistisch beeld al gebeuren) wilde we liever niet nemen.

Via een drijvende steiger sprongen we om de beurten Der See im Berg in. Het water was enorm helder; zicht van ongeveer 20 meter en dan overdrijf ik niet eens. Dit was echt prachtig. Met een flink vaartje daalden we met ons viertal af naar beneden. We hadden een doel: de 40 meter aantikken. Na een aantal minuten afdalen bevestigden onze duikcomputers dat we ons doel hadden bereikt. Langzaam begonnen we aan de opstijging. De tijd vloog voorbij, voordat ik het wist waren we al 30 minuten aan het duiken. Ik keek mijn ogen uit, het water zo helder, zo blauw (mijn lievelingskleur), de onbekende rotsformaties… Het was adembenemend. Rond de vier meter hadden we nog een genietmomentje… Hier ‘graasden’ forel en baars, terwijl de zonnestralen hun schubben liet twinkelen. Plots schoot er een grote schim langs mij op. ‘Een steur! Buddy, waar is mijn buddy?!’ Ik keek om en zag dat mijn buddy zich met haar camera tussen de takken van een omgevallen boom had gemanoeuvreerd om daar een mooi plaatje te kunnen schieten. Die kon ik natuurlijk nooit op tijd wijzen op de in turbostand zwemmende steur. We vervolgden onze duik en na 45 minuten kwamen we bij het uitstappunt met een grote glimlach op ons gezicht boven. Dit was echt geweldig en dan straks nog een tweede duik!

Na rustig geluncht te hebben en van het zonnetje genoten te hebben, maakten we ons klaar voor de tweede duik. Mijn buddy baalde dat ze steur niet had gezien, dus gingen we de tweede duik op zoek naar steur. Ik had zo mijn vraagtekens of we dit doel ook zo makkelijk zouden behalen als het doel van onze eerste duik, maar dat kon de pret niet drukken. Opnieuw sprongen we het water in. Vanuit de diepte zagen we bellen van andere duikers als grote oorkwallen opstijgen. Je kon goed zien hoe hoger de bellen kwamen, hoe groter ze ook werden.

Opnieuw daalden we af om de 40 meter aan te tikken om vervolgens weer rustig op te stijgen. De tweede duik kon ik mij beter concentreren op de kleinere details… Zo kwam ik witte mossels tegen. De bodem was bedekt met groot en klein opgestapeld steen, puin en rotsblok. Ik vroeg mij af, kijkend naar een steen ter grootte van mijn hand, wat er zou gebeuren als ik die steen weg zou trekken… Zou ik een lawine kunnen ontketenen? Ik wilde het in ieder geval niet op mijn geweten hebben en liet die gedachte dan ook snel varen. We kwamen diverse wrakken tegen zoals een busje… Allemaal bedekt met een dun laagje stof. Opnieuw kwamen we langs de omgevallen boom. Ook hier lag een laagje neergedwarreld stof. De zon liet opnieuw zijn stralen vallen en gaf het stof een wittige gloed. Het stof geroerd door het zonlicht op de takken deed mij denken aan ijskristallen na een heldere nacht met vorst.

Langzaam stegen we verder omhoog. Nieuwsgierig wierp ik een blik langs de wand en tuurde naar beneden. Precies op dat moment zwom de steur, van ruim een meter, onder mij door op nog geen armlengte afstand. Mijn ogen stonden op steeltjes en was het niet dat er in mijn mond een mondstuk zat, anders was die vol verbazing open gevallen. ‘Buddy!’ ging er opnieuw door mijn hoofd. Ik wilde haar aantikken maar ik bevond me net buiten haar bereik (nadeel van goed zicht). ‘Het zal toch niet’, dacht ik nog, maar al snel had ze de steur ook door en begon een sprintje achter het dier aan met de camera in de aanslag. Ook ik haalde mijn camera te voorschijn en kon de steur nog redelijk scherp op de foto krijgen, helaas van achter, maar hij staat erop! Vervolgens haastte ik me achter mijn buddy aan. Gelukkig had ze snel door dat een steur op standje turbo niet bij te houden was… Eenmaal tot stilstand gekomen, begon het in mijn hoofd te draaien, mijn ademhaling ging snel, veel te snel. Dat sprintje was geen goede keuze geweest. ‘Oké, rustig blijven.’ Ik twijfelde, eerst mijn buddy op de hoogte stellen, of eerst rustig worden. Ik koos voor het laatste, ik ontspande mij en haalde gecontroleerd adem. Het draaierige gevoel werd direct minder. ‘Heel goed, nu was het tijd om mijn buddy in te lichten’, zei mijn innerlijk stem tegen mij. Ik seinde mijn buddy in dat ik een beetje duizelig was, maar verder wel oké was en kreeg vervolgens het teken rustig te blijven. We vervolgden onze weg en al snel was het draaierige gevoel verdwenen. Regelmatig checkte mijn buddy of alles oké was, waar ik vervolgens op antwoordde met een oké-teken. Opnieuw bij het bereiken van de vier meter kwamen we forel en baars tegen die niet al te schuw waren om voor de lens van de camera te verschijnen. Na een duik van 50 minuten kwamen we weer boven. Nog een fantastische duik die gelogd kon worden.

Het was vroeg opstaan, maar het was voor een goed doel en achteraf gezien een geweldige ervaring en twee prachtige diepduiken rijker die we niet wilden missen!