Dicky Boele – Dierendag.. wel of niet die grote zeeduivel vangen?

De laatste dagen in Noorwegen. Hoe loopt het af met de zeeduivel?

Het is donderdag 4 oktober als er ’s morgens door 4 mannen (Peter Paul, Hans, Koos en Frank) stevig wordt ontbeten en een dik lunchpakket wordt gemaakt voor hun trip naar het wrak de Kjell. Helemaal voorbereid voor de vaartocht van minimaal 2 uur en een boot volgeladen met duikapparatuur, aangevuld met stages en natuurlijk ook een vracht overtuiging dat zij een spannende wrakduik gaan maken, vertrekken de mannen de kalme zee op.

Wilton en ik gaan met Jolanda, Martin en Mike naar Imsa Oost, een duikstek waar we de yellow boat mooi in een baaitje kunnen ankeren en met z’n vijven te water kunnen. We hebben de keuze om zowel links- als rechtsaf te duiken over kelp, zand en langs een mooie rotswand. Het is uiteindelijk zo dat er in Noorwegen best veel onderwaterleven is, veel vergelijkbaar leven als in Zeeland, maar lang niet zoveel op één plek. Het is dus ook een beetje geluk hebben iets bijzonders te treffen.

Als Wilton en ik rechtsaf zijn geweest besluiten we de baai nog even over te stekken naar links. We zitten op 20 meter als Wilton ineens begint te gebaren, poeh hé wat een joekel van een zeeduivel ligt daar! Minimaal een meter lang met een enorme bek. Foto maken zul je denken, maar we hebben beide de macrolens erop dus dat wordt een foto van de bek. Als we boven zijn, vertellen we de anderen over de vondst.

We besluiten in de middag nogmaals daar te duiken en dan wel even de groothoek erop te zetten. Tussen de middag maak ik pittige winterse groentensoep, die door de eters als erg pittig wordt ervaren, tot aan tranen in de ogen. De wrakduikers verwachten we nog niet terug, dus flessen vullen (eigen compressors mee) en snel naar de zeeduivel want wie weet ligt ie er nog. Onderweg besluiten we de zeeduivel niet te vangen, we hebben geen tijd meer om hem op te eten voor zaterdag en………..het is tenslotte dierendag!!!

Die middagduik is mooi, maar de zeeduivel is gevlogen. Helaas pindakaas! Er worden nog wat modelfoto’s gemaakt, oh, oh wat kan het dan moeilijk zijn om stil te hangen 😉 De vissers Paul, Bert en Dave hebben zich vermaakt met makrelen vangen om te roken, dus we komen de laatste dagen nog wel door. De wrakduikers komen terug met wilde verhalen over een kingcrab, maar niet over de Kjell. Niet gevonden dus. Frank weet er evengoed, zoals van elke duik, weer een leuk filmpje over te maken die op youtube te vinden zijn

’s Avonds staat de BBQ gepland. Als de kolen gloeien en het eerste vlees erop ligt, vermaken Frank, Jolanda en Martin zich nog onderwater in de haven voor een nachtduik. Natuurlijk worden er die avond nieuwe woeste plannen gesmeed en wel voor een duik naar de Olivia ,die ze voor de volgende morgen plannen. Niet zo lang varen en veel gemakkelijker te vinden.

Zo gaan op vrijdag 5 oktober 5 stoere kerels op weg naar HUN wrakduik. Het is tenslotte de laatste duikdag vandaag dus de lat wordt niet te hoog gelegd. Ik kan het niet laten om een grapje te maken over het wel of, in dit geval, niet vinden van het wrak.
Wij gaan een mooie stek opzoeken om de hoek. We kunnen de boot aanleggen aan een paar ijzeren pinnen in de rotsen in een baaitje. Op hoop van zegen dat dit een mooie stek is gaan we onder. Mooi afwisselend onderwaterlandschap met een mooie zandbodem (hier weinig tot geen cocuilles). Ik duik met Jolanda en vind een wit naaktslakje en verder de ook veel voorkomende zonnester en andere zeesterren. Op de terugweg raak ik onder water in verwarring door het slechte zicht, even boven kijken doet ons bevestigen dan we een baai verder moeten zijn. Terug bij de boot vinden we nog een stuk of wat dahlia’s die zich schuil houden tussen het kelp. We zijn enthousiast over deze duikstek en omdat dit het voorstel van Mike was, dopen we de stek om tot Mike’s place. De wrakduikers komen terug, zal ik eens heel belangstellend vragen hoe het wrak was? Ha, ha niet gevonden dus en dat terwijl de lat zo laag lag. Kop op jongens, volgend jaar nieuwe kansen.

In de middag willen Wilton en ik in ieder geval met de groothoeklens nog even naar de rode snotolf in de haven. Mike gaat mee en we fotograferen en lustig op los wat mooie plaatjes heeft opgeleverd. Die haven is een enorme bende, maar er is altijd wel wat interessants te vinden tussen de rommel, aan de vele touwen die er hangen en op de zandbodem. Het is de laatste duik hier. Het kottertje gaat nog even goed op de kiek alsmede de schroef van het oude wrak.

Het duiken zit er op helaas. We hebben er weer een week lang prachtige duiken en een supergezellige week opzitten. ’s Avonds wordt er ingepakt en ingeladen. De grote bus die mee is, zit tot de nok toe vol. Op tijd naar bed is wel aan de orde vanavond want we gaan om 5 uur opstaan en om 6 uur rijden naar de boot. De volgende ochtend is het dan ook even hectisch voordat de laatste spullen zijn ingeladen en we aan de terugreis beginnen. Vanavond of liever komende nacht zullen we weer in Oss arriveren om daar alles uit te laden.

Onderweg stoppen we in Hollenstedt in Duitsland. Bert eet hier altijd eisbein en regelt dit dus ook voor ons. Je wilt echt niet weten hoe dat eruit ziet, ’t is een varkenspoot met veel vet. Doe mij maar een schnitzel……. De reis is lang, maar niet ongemakkelijk. We arriveren ’s nachts in Oss en gaan na een bakkie op doorreis naar Druten waar we weer in ons eigen bed stappen. Moe maar voldaan en met een hoofd vol mooie herinneringen. Het weer is alles meegevallen en was naar ons idee zelfs beter als in Nederland, het water had een comfortabele temperatuur van 14 graden, de regen duurde steeds maar kort, het eten leek steeds wel een culinair feestje, kortom we gaan weer terug. De volgende Noorwegenreis staat weer gepland, dus volgend jaar oktober weer een duikverslag.

Bye, bye Avik Brygge…………