Chaos in het zwembad
Het leek een onmogelijk idee: tijdens een zwemtoernooi meer dan 200 deelnemers in de koffiepauze onder water op de foto te zetten.
“Zou het niet leuk zijn om van elk zwemteam een onderwaterfoto te maken?” opperde ik tijdens een vergadering voor het ‘Valentijnstoernooi 2022’. Ik vind het leuk om mijn duikwereld, onderwaterfotografie en zwemwereld te combineren. Dit zwemtoernooi is een internationale straight-friendly wedstrijd die onze club elke twee jaar organiseert. En we zochten nog iets voor tijdens het toernooi, in de koffiepauze. De commissie was meteen razend enthousiast. Maar: iedere zwemmer moest wel een kans hebben op deelname. Hmm. 220 man/vrouw/non-binair. Ga daar maar aanstaan.
Cor Kuyvenhoven en ik hebben al heel wat mensen onder water op de foto gezet. Dan ben ik vaak de duikende assistent die aanwijzingen geeft, en Cor de onderwaterfotograaf. Zoveel mensen tegelijk was weer een nieuwe uitdaging. Normaal nemen we circa anderhalf uur per persoon. Nu was de opdracht van maximaal 200 personen onderwaterfoto’s maken in een half uur tijd. ’s Ochtends met een kop koffie kreeg ik een brainwave: Cor gaat in de hoek van het bad staan, een paar meter uit de kant. De zwemmers kunnen er dan groepsgewijs inspringen, even stilzitten en dan weer wegzwemmen. En voor een snelle doorloop zorgen we dat de teams afwisselend bij de korte en de lange kant van het bad erin springen.
Om stipt 13:00 uur barstte het Valentijnstoernooi los. Het is een bont zwemspektakel met meeslepende muziek, zenuwachtige zwemmers uit half Europa, een batterij officiële KNZB-juryleden, honderden starts, eigen gebakken taarten, een kleurrijk versierd bad en een volle tribune. 14:30 uur. De pauze brak bijna aan, maar een stuk eerder dan ik in mijn hoofd had, omdat ik de laatste update van het programma even gemist had.
Maar geen paniek! Ik wist dat Cor al buiten op de parkeerplek stond, en dat hij nog niet wist dat hij binnen vijf minuten in het water moest liggen. Tijd voor een snelle actie. Ik trommelde een paar vrijwilligers op en we dirigeerden Cor en Robin met gierende rolkoffers door de ingang langs de receptie, poortjes en kleedkamers. En voilà: precies op tijd stond het onderwaterfototeam klaar langs de kant van het bad. Dit ging helemaal goed komen. Ik keek eens om me heen, en de belangstelling was overweldigend! De hele kant stond vol zwemmers!
Cor sprong in wetsuit het bad in, ik gaf de onderwatercamera aan, en keerde me naar de zwemmers. Met meer dan 100 stonden ze te dringen voor de shoot. We riepen iedereen op met maximaal 10 personen naar voren te komen, meer pasten er niet op de foto. Per groepje gaven we nog wat aanwijzingen: spring tegelijk, wacht even op de bodem wachten, adem uit, lach naar de onderwatercamera, en zwem na de shoot snel weg om plaats te maken voor de volgende groep. De eerste zwemmers zwommen random alle kanten op. Maar het liep als een trein! Cor en ik communiceerden met handsignalen over wanneer hij er klaar voor was en dan mocht de volgende groep. Het op de bodem wachten bleek belangrijk omdat de ‘springers’ voor nogal veel bubbels zorgden.
De aanvankelijke chaos werd langzamerhand een geoliede machine. Zo hebben we toch zeker meer dan honderd personen op de onderwaterfoto gezet, tot de rijen op waren. En ze vonden het fantastisch. Door een snelle fotobewerkingsactie in de kantoorruimte van het zwembad zorgde Cor ervoor dat de onderwaterfoto’s binnen het uur klaar waren. Ik heb ze nog snel uitgeprint, zodat ze ’s avonds al op het feest te bewonderen waren.
Het eindresultaat
En is de fotograaf ook tevreden? Cor: “Het zijn geen topfoto’s, maar het voelt wel als een record! Ik dacht vantevoren dat ik 20 zwemmers op de foto ging zetten, maar het werden er vijf keer zoveel!”
