Carla van Westing – Jippie, nog een snotolf!

Na de geweldige duik van gisteren met Lilian, gaan Harry en ik zondagmorgen voor de LW kentering. We hoeven niet zo heel vroeg op om vanuit Scharendijke bijtijds bij de brug te zijn. Het is nog best rustig als we lekker vroeg bij de brug aankomen. Ook nu zijn er alweer bekenden en al snel komen er best nog wat auto’s aan gereden. Dus besluiten we ons om te kleden en te water te gaan.
We kunnen ons nog vasthouden aan de leuning, dus te water gaan is goed te doen. We zakken af en speuren de stenen meteen af. Binnen no time zie ik een giga Geitodorus en wijs die natuurlijk aan. Harry ziet hem en herkent het als een naaktslak. Jaja, hij begint echt wat van de onderwaterbiologie te leren kennen. We zwemmen verder richting de pijler en ik zie Har lekker proberen foto’s te maken. Ik wijs een zeespinnetje aan en nog één en nog één, want het wemelt er van. Hij maakt een foto, en het lukt bijna om hem in het midden van de foto te krijgen. Maar hij staat er op.
Ook maakt hij een paar leuke foto’s van brokkelsterren, eigenlijk niet wetende dat ook die prachtig gekleurde exemplaren ‘maar gewoon’ brokkelsterren zijn. Ook weer leuk om boven water te vertellen wat de beestjes allemaal zijn. Vorige keer hebben we het na de duik over zakpijpen gehad en ik zie hem ook die op de foto zetten. Naar later blijkt om te verifiëren of het inderdaad is wat ik bedoelde. Ik vind dat zo leuk om te zien dat hij ook zo geïnteresseerd is.
Opeens zie ik in mijn linkerooghoek iets oranjes. Even goed kijken. En ja! Een pracht van een snotolf mannetje. Ik sein meteen uitbundig met mijn lamp naar Harry en die komt mijn kant op. Wat ontzettend leuk om dit te kunnen laten zien nu nog, met watertemperatuur die ook een beetje te doen is voor enkelnatpakkers. We blijven een tijdje bij papasnotolf hangen. Hij zwemt rond en ik kan ook geen nest vinden. Maar hij ziet er prachtig uit en ik kan er mooie plaatjes van maken. Hij lijkt nog wel in zijn paaikleed, maar dat zou echt belachelijk laat en veel te warm zijn.
We duiken lekker verder, totdat Harry het koud begint te krijgen. Uiteraard keren we dan weer terug naar de trap. Maar wat een topduik. Nog wel geen sepia’s gezien (door ons), maar er moet iets overblijven om de volgende keer naar te zoeken en hem voor de eerste keer te laten zien. Voor nu was het geweldig.