Brenda de Vries – Een rifduik in Varkensbaai

Na de grotduik bij de Cueva de los Peces in Varkensbaai uit het vorige duikreport, duiken Brenda en Marloes nu op dezelfde locatie aan de zeezijde. En dat is een totaal andere duik.

Datum: 6 oktober 2023
Duiklocatie: Cueva de los Peces, zeezijde

We hoeven nu niet van de ene stek naar de andere stek te rijden, we kunnen lopen. Dus de oppervlaktepauze brengen we door bij de auto, een beetje in de schaduw. Maar aan de overkant van de weg is een stalletje waar ze wat verkopen. Winkeltjes kennen ze hier helemaal niet, dus de aandacht wordt getrokken. Ze verkopen hier drinken, maar ons oog valt op Pepsi cola. COLA!!!!! We zijn sinds 30 september in Cuba en het eten en drinken is ronduit saai. Het klinkt wat verwend, en zo willen we niet klinken. Maar het Cubaanse eten is niet echt afwisselend. Elke dag mangosap en water als drinken. Als je geluk hebt nog een glasje guanabanasap. Als eten elke dag rijst en sperziebonen.  De variatie zit in het stukje kip, varken of vis wat alleen gekruid wordt in zout, want verder lijken ze niets te hebben.  En hier verkopen ze cola.  Als ik vraag wat een blikje moet kosten is het omgerekend 3.50 euro. Oeps, Cuba is duur, maar dit is wel wat absurd. Maar ja, het trekt toch wel. Dus ik betaal met de paar pesos die ik meegenomen heb voor het geval dat. Het is sowieso geld wat je nergens lijkt te kunnen uitgeven, iedereen wil Euro’s. En hoewel er wel een afspraak is dat we terug kunnen wisselen bij vertrek weet je ook dat je er altijd op verliest. Dus we kopen een blikje cola. Overigens moet je niet het woordje ‘cola’ noemen, want dat betekent ‘rij’ in het Spaans, dus dan snappen ze er niets meer van.

Maar wij genieten van ons blikje cola, heerlijk. Als een kind zo blij met een snoepje.

Dan is het tijd om ons weer om te kleden. De instap is hier prima te doen, want er zijn ook vele zwemmers en snorkelaars.

De snorkelaars genieten van het schouwspel met de vissen. De vissen worden hier gevoerd en eten uit de hand en je zou ze kunnen aaien.

Wij komen echter niet voor het voeren van vissen, maar om te duiken, dus we gaan richting het rif en het wrakje. Het wrakje wordt al snel gevonden. Leuk voor beginnende duikers. En leuk voor ons om even wat te oefenen, want op het WK zullen we ook op een wrak duiken.

We zwemmen 2 keer rond het wrak, maken wat foto’s en dan gaan we nog even over het wrak. Omdat dit niet een heel kaal wrak is, is het toch wel leuk. Alle wrakjes die we tot nu toe gezien hebben lijken allemaal op hetzelfde type boot. Maar verder dan ‘vissersboot’ komt onze gids ook niet. Ze zouden er allemaal een 25-30 jaar liggen. Ik had dan eigenlijk meer begroeiing verwacht, maar kennelijk gaat dat toch niet zo snel hier. Dit wrak zou als ik het goed verstaan heb ‘el Jaruco’ heten.

Hierna gaan we door naar de dropoff. Wederom veel sponzen. En het blijft bijzonder dat je dus gewoon als je op de kant staat de overkant van de Varkensbaai kunt zien liggen, maar als je dan een dieptekaart ziet dat deze baai 800m diep is op sommige plaatsen.  Het is geen feeth verzekert onze gids ons. Want daar ging ik nog even aan denken.

Wij komen dus nooit op de bodem, maar dat maakt niet uit. We gaan wel weer naar 30m diepte, bouwen uiteraard weer wat deco op, maar we weten ook dat we dat er uit zullen zwemmen op weg naar de instap.

Maar ook hier langs de wand kunnen we nog even wat modelfoto’s uitproberen, samen met de gele sponzen. We raken steeds beter op elkaar ingespeeld.

Op de terugweg pak ik nog wat kerstboompjes mee, want kokerwormen zijn het thema van het WK en ook met een fisheye lens kan ik er toch wel wat mee. Dat is fijn om te weten. De fisheye lens blijft toch wel veruit mijn favoriete lens.

Na 65 minuten zit de duik er op. Dag 3, duik 9 is weer geslaagd. Mijn buddy ontdekt nog wat euro’s in het hoesje van haar telefoon, dus we besluiten nog een paar blikjes cola te kopen. Als we betalen met euro’s kosten de blikjes 2 euro per stuk. Dit geeft aan dat men echt liever onze munt heeft dan de eigen pesos.

Als we terugrijden zien we nog iets van de onder-economie wat ze in Cuba hebben. Er is een soort ruilhandel. Onze duikauto stopt ergens, wacht op een paar mensen op een brommertje en er wordt wat afgegeven en ze krijgen er iets anders voor terug. De mensen zijn heel vindingrijk en creatief. Ik had al gevraagd waar de supermarkt is in Playa Larga, maar het antwoord was dat de dichtstbijzijnde supermarkt in Varadero is, 170km verderop. Geen wonder dat men het dus anders moet doen.

Maar, de gids wordt gebeld door zijn vrouw. Vanavond kunnen we ook rundvlees krijgen als we er zin in hebben. Nou graag. Dus vandaag eten we ‘beef’. Uiteraard weer met rijst en sperziebonen. Waarom er niets anders dan sperziebonen in de moestuin van ons gastgezin staan heb ik niet nagevraagd. Maar er zijn op dit moment geen aardappelen, daar is het de tijd niet voor. Die komen pas weer in december tot en met februari. Die vraag heb ik nog wel gesteld. Dus patat of gekookte aardappelen zijn er simpelweg niet. Maar waarschijnlijk heben ze toch iets opgevangen, want we krijgen dit keer naast sperziebonen en rijst en rundvlees ook ‘boniato’, oftewel een soort patat gemaakt van zoete aardappelen. Met onze eigen uit Europa meegenomen mayonaise smaakt het heerlijk. We bedanken de mensen enorm voor dit gerecht.

De camera kan ik deze avond niet klaar maken voor de volgende dag. Er is zoals gebruikelijk weer eens een stroomstoring. We hadden al 1 gehad tussen 4 en 6, maar nummer 2 begint net na het avondeten. Dus we behelpen ons met douchen en gaan zonder stroom op bed. Als het terugkomt, dan laden de batterijen immers wel weer op. Dat zijn zorgen voor morgen.