Blog: De SS Ara

Voor Kaat en Fox is het hun eerste expeditie van Duik de Noordzee schoon. En zeker niet de laatste! 

Het is onze derde duikdag en tevens laatste. Er zijn helaas al 3 duikdagen in het water gevallen omdat de golven te hoog waren om veilig weer aan boord te geraken van de ‘Aquila’ of ‘Bernicia’. Dat zijn veel kleinere schepen dan de ‘Cdt Foucault’ die eigenlijk het grote expeditieschip had moeten zijn, maar vanwege corona maatregelen niet kon worden ingezet. Het is onze eerste dag met de ‘Bernicia’ en ze waarschuwen dat die niet zo goed in de golven ligt. Dat is dus eufemistisch uitgedrukt…  De lengte-breedte verhouding maakt dat van zodra we buitengaats zijn, voorbij de Waddeneilanden op de Noordzee, ze alle kanten uitrolt en er voortdurend water over dek spoelt. Alles moet dus zeer goed vastgesjord staan op dek. De droogste plek is helemaal boven op de stuurhut, maar dan moet je een sterke maag hebben. Voor een paar van ons toch wel stoere duikteam is dat geschommel teveel en zit er niks anders op dan over boord te hangen tot heel het ontbijt eruit is.

‘Nog een kwartier en we zijn aan de duikstek’ roept de schipper en voor een aantal is dat een hele opluchting want zodra je in het water ligt is de zeeziekte over. We trekken onze droogpakken aan en controleren onze uitrusting met de wijze raad: ‘1 hand voor jezelf en 1 voor het schip’, wat wil zeggen dat je je steeds ergens goed aan vast moet houden om te voorkomen dat je valt of ergens tegenaan botst. Fox staat met zijn pak half aan zijn materiaal te controleren als plots een gigantische golf helemaal over de reling recht in zijn openstaand droogpak binnen gutst. Hij staat tot over zijn knieën in het zeewater en zijn gezicht staat op ontploffen. Zo veel pech, onze laatste duik, dat kan toch niet waar zijn!  Na de eerste frustratie, droogpak leeggegoten, weer aangetrokken…’We gaan duiken!’

— Fox staat met zijn pak half aan zijn materiaal te controleren als plots een gigantische golf recht in zijn openstaande droogpak binnen gutst. Hij staat tot over zijn knieën in het zeewater en zijn gezicht staat op ontploffen. —

Eenmaal afdalend aan de ankerlijn op weg naar de SS Ara op ongeveer 27m diepte, komt de rust terug. Er zou veel MSC Zoe troep liggen, en daar komen we voor. Na 10 minuutjes vinden we een groot tapijt met tijgerprint. Er was al eerder die week zo’n tapijt opgedoken en na ons hebben andere teams er ook nog gevonden. Met z’n tweeën sleuren we het tapijt van onder het zand en stoppen die in de handige postzak die we op de terugweg aan de ankerlijn vastklikken. Het laatste team brengt die zakken dan naar boven met hefballons. Omdat onze zak snel vol is, hebben we nog wat tijd om verder rond het wrak te zwemmen. Het valt me op dat er veel dode noordzeekrabben liggen en er geen scholen vis te zien zijn. Op de vorige wrakken zaten scholen van wel meer dan 100 kleine kabeljauwen en steenbolken, maar niet op de SS Ara. Zou er een link zijn met de overvloed aan MSC Zoe troep die hier ligt?

Fox en ik waren voor de eerste maal mee met de Noordzee expeditie en hebben kennis kunnen maken met een geweldig team van vrijwilligers. De organisatie van de duiken stelt de veiligheid van de duikers voorop, wat ervoor zorgt dat we ons op de wrakken volledig konden toeleggen op het bergen van MSC Zoe troep en netten. Ik heb hele fijne mensen ontmoet en je ziet ons zeker terug op een volgende expeditie.

Tekst: Kaat en Fox