Axel Gunderson – Verliefd op een snotolf

Een volle duikdag voor Duikreporter Axel en buddy Jeroen… en als je dan ook nog eens verliefd wordt!

Datum: 26-02-2023
Duiklocatie: Sint Annaland, Bergsche Diepsluis, Dreischor

Ik keek er al een hele week naar uit om een paar duiken te maken in Zeeland met Jeroen om de snotolf te zien.

Zondag 26 februari was het dan zo ver. Jeroen pikte mij om 07:30 uur op en zo reden we eerst naar Sint Annaland. Langs de Vlietlanden in een poeltje naast de snelweg zie ik een pijlstaart! Een eendensoort met een, je raad het al, een pijlstaart.
Na een tijd staat er in een graanveld bij Numansdorp een groep van 10 reeën in het veld bij een prachtig laagstaand geel zonnetje. De dag is amper begonnen en het is eigenlijk nu al geslaagd en dan hebben we nog geen zout water aangeraakt.

Sint Annaland

Op de parkeerplaats bij het strand is het uitgestorven.

Er staat een tenenkrommend ijzig koud windje met een schraal zonnetje. Dat zonnetje staat ook waar de wind vandaan komt, dus in de luwte van de auto staan we in de schaduw. Een luxe probleem als je bedenkt dat we dit zelf opzoeken.

Huppekee, gauw omkleden en naar de waterkant. Op het strand ligt een strook zand waar je een stukje in wegzakt. Jeroen en ik ploegen ons er doorheen met onze dubbelsets. Zo hé, er staat een lekkere stroming en de betonning laat dat ook goed zien. Het wordt eb en evengoed is het water best helder als we ons erin laten zakken. Met ons koppie in de stroming hoefde wij in het begin niet veel inspanning te leveren om op ons plekje te blijven. We gaan parallel aan de kant wat dieper en we voelen de stroming bij tijd en wijlen ineens aantrekken als een soort windstoot, die ook weer afneemt. We steken onze handen in de bodem en werken ons een weg tegen de stroming in al rondkijkend naar de snotolf.
Jeroen heeft echt kneiter goede ogen, want hij merkt een kolonie met hele kleine buisjes op met uitsteeksels. Is het nou een soort zakpijp? We hebben geen idee,Na een minuut 40 seint Jeroen met zijn lamp. Bij een hoop oesters ligt een snotolf met eieren in de luwte van de stroming. Bij opkomende vloed liggen de eieren wel weer vol in de stroming.

De snotolf is al wat onrustig en waggelt al snel weg, nadat we voorzichtig een foto hebben gemaakt.

Het wordt tijd om eruit te gaan. We stijgen eerst naar de 5-6 meter Het is nu een kwestie van loslaten en we worden meegenomen door de stroming. Dat schiet op zeg! We zijn al snel weer bij het strand. Dat was even 50 minuten hard werken. Het water was 6°C en nu op het droge met die ijzige wind hadden we beter de handschoenen aan kunnen houden. Kkkkkoud! Een kop koffie doet wonderen voor de handen en de innerlijke mens. Een lekker stuk custard cake erbij maakt het helemaal af. We breken de boel op en gaan naar Bergsche Diepsluis.

Jeroen heeft een heel goede kijk op vogels en ik kijk er ook heel graag naar, maar ben geen pro ofzo. We zien onderweg smienten en rotganzen en waren dat nou Krooneenden zei Jeroen?

Bergsche Diepsluis

Op de duikstek bij Bergsche Diepsluis is het een stuk aangenamer ook al staan we hier ook in de wind. Bergeenden in de verte hebben al de kolder in de kop en maken elkaar het leven zuur. Wilde eenden hebben er een handje van, maar dit is nieuw voor me.
We willen naar de hangcultuur en laten we nou toch onze scooters mee hebben. Een duiker geeft aan waar ze zouden moeten zitten en zegt dan dat er eentje op een blauwe boei moet zitten. Tja, er drijven in ieder geval genoeg blauwe en onder water zien we wel of we een blauwe tegenkomen. Het is nog steeds geen volledig laagwater en we leggen onze scooters neer bij de trap.

13:00 uur
Eenmaal opgebouwd, wandelen we de dijk over, de trap af het water in. We zetten de koers op 300 graden naar de eerste lijn van de hangcultuur en blijven op 5 meter diepte. De eerste sepiatentjes doemen al snel op, maar er zit nog weinig bijzonders in. We vliegen de rest van de tentjes voorbij.

Er doemt een begroeide lijn op van de bodem omhoog. We zijn er en scooteren langs de mooi begroeide de verticale touwen. De spookkreeftjes moeten wel hele goede buikspiertjes hebben met het continue buigen van dat iele lijfje met die kleine schaartjes. Pauwkokerwormen hangen er prachtig bij. De mosselen zijn werkelijk prachtig met de vlezige franjes. We duiken eigenlijk aan de verkeerde kant van het scherm met tegenlicht. Evengoed zoemen we rustig verder en als ik omkijk is Jeroen weg. Ik draai om en scooter terug. Daar zie ik Jeroen alweer en hij heeft weer een snotolf gespot! Ik ben in dat opzicht een hork en zwem de grote vissen altijd zo voorbij, zonder ze te zien. Wat heeft de snotolf toch een ontzettend goede schutkleur. Het danst een beetje op en neer, maar als je goed kijkt, blaast het de eieren schoon en voorziet het van vers water. De mosselen die ondieper hangen, poepen namelijk nogal wat af en dat landt allemaal op en bij het nest.

Vanwege het tegenlicht gaan we onderlangs naar de andere kant en bekijken de snotolf weer met beter licht. Nadat we even aan het oppervlak zijn geweest om te kijken waar we zijn zijn dalen we weer af en ineens hangt er een fotograaf bij de snotolf. Die maakt vast mooiere foto’s met die flitsers. Wij gebruiken onze lampen en ik heb er dan een diffusor voor. Met dit licht en deze waterkleur heeft dat echter weinig effect.

We steken dwars over naar de tweede lijn en al snel hebben we de tweede snotolf gevonden. Deze is ietsje meer oranje van kleur op de buik. Wat is dit toch een ontzettende lief visje met onschuldige ogen en dikke lipjes.
Het waggelt ongemakkelijk even weg van het nest en terwijl ik met mijn camera-instellingen bezig ben, kijk ik ineens oog in oog met Olfje. Gek, maar mijn hart smelt even. Ik en mijn knal oranje pak, maar ook Jeroen’s pak heeft een oranje kleur. We hebben het kennelijk nieuwsgierig gemaakt. Het waggelt weer terug naar het nest en blaast weer over de eitjes. We kijken 10 minuten ademloos, hoe het bezig is voor de eitjes te zorgen.

Het is tijd om het met rust te laten. We passeren prachtige zeewieren en dan met de prachtige glasgroene achtergrond, waan je je even in een kelpwoud. Dat staat nog op mijn duiklijstje in ieder geval.
Met een kleine 10 minuten zijn we weer bij de instap en het water heeft z’n laagste punt wel bereikt. We zijn 65 minuten weggeweest.

Wederom afbouwen om onze laatste stek aan te doen. We besluiten naar het Frans Kok rif te gaan op Dreischor en het zonnetje begint al te zakken.

Dreischor

Bij Dreischor aangekomen staat er slechts één auto met wat jong spul erin. Handhaving komt ook even kijken.
Er vliegen weer ganzen over. Boven de dijk hangt een torenvalk met militaire precisie stil in de lucht. Probeer dat maar eens te evenaren onder water! Jeroen hoopt hier de zeedonderpad te kunnen zien. Er staat nog steeds een harde wind en er zijn beste golven. We springen erin en verwachten niet veel van het zicht, maar het valt enorm mee.

Ik krijg bij Dreischor persoonlijk altijd even een “sensory overload” want ik zie bizar veel, maar het beklijft niet. Alsof je naar je horloge kijkt en je vijf seconden later beseft dat je nog niet weet hoe laat het eigenlijk is. Ken je dat? Na een tien minuten is dat stadium voorbij hoor.

Jeroen die dat niet heeft, spot een prachtig slakje en neemt een foto. Het is een brede ringsprietslak. Hé nog eentje. Ach verrek, je struikelt zowat over die dingen! Als ik de foto bekijk van Jeroen die een slak fotografeert, is het net of ie aan het lassen is. Echt een giga overbelicht gebiedje.

Dankzij Bas van der Sanden vallen me nu ook de dieseltreinwormen op die de smaragdgroene eierzakjes maken. Jemig wat zijn die wormpjes klein man! Ik laat het ook aan Jeroen zien. Waarom het eigenlijk een Gestippelde dieseltreinworm heet, is mij volledig onduidelijk afgezien van het gestippelde dan. Het slaat nergens op. Een dieseltrein is alleen de trekker, ja toch? Een Goederentreinworm zou wat passender zijn, want die kunnen héél lang zijn. Lekker belangrijk zal ik maar zeggen.

We zien penseelkrabjes en wat ook opvalt is dat er bij een aantal plekken er sponzen zijn weggevreten. Er zit dan wel een penseelkrab bij, maar of die dat eten weet ik niet.

De zeedonderpad laat zich helaas niet zien, Wel heel veel draden van de slijmkokerwormen. De rifbollen zijn spectaculair en mooi begroeid. Een prachtig tropisch gekleurd grondeltje probeert een aasgarnaaltje te happen, maar slaagt daar niet in. Een zeespin bekleed met wat sponspomponnetjes loopt wat onhandig rond. We genieten volop.

Het begint zowaar wat frisjes en ook donker te worden. We slagen er niet in een zeedonderpad te spotten, maar we zijn eigenlijk al enorm verwend met alle waarnemingen die we wel hebben gedaan.
Het is tijd om eruit te gaan, want er zit alweer een uur op. We sjokken we de dijk op. Heb ik nou nooit spijt van een dubbel 12 op mijn rug? Geen haar op mijn rug die daar aan moet denken om met een enkele fles te duiken, tenzij je ergens op vakantie bent waar ze alleen enkele sets hebben dan. Het is onder water zo comfortabel en je luchtvoorraad is geen beperking met de duiken die we hier maken.

De zon is net onder en Jeroen en ik zijn voldaan en genieten van een warm chocomelletje. Ik heb sinds jaren geen drie duiken op één dag gedaan.
We zijn behoorlijk rozig en hongerig en gaan op zoek naar een betaalbaar restaurantje. We crashen bij Beachclub ‘t Gorsje voor een Irish beef hamburger. Die smaakt beregoed met een alcoholvrij Paulaner Weissen erbij.

Dan op huis aan. De sterren staan kneiter helder aan de hemel. Wat een grandioze dag. Jeroen bedankt man!
Dit klinkt heel soft, maar thuis wacht mijn lieve vrouw. Ondanks alle ellende in de wereld ben ik evengoed even high van geluk.