René Weterings – 3x pech…

Het gaat niet altijd zoals je wilt. Ook Duikreporter René kan dat gebeuren, blijkt maar weer.

Vorige week woensdag dook ik sinds lange tijd weer eens onder bij Den Osse haven met buddy Frank en keuze voor deze avond was dan ook weer snel gemaakt. De zuidwesterstorm van afgelopen maandag had het zich in de Oosterschelde vast geen goed gedaan en we hadden ook geen zin om daar zelf achter te gaan komen.
In het donker reden we richting Zeeland, een tussenstop bij het vulstation was nodig om mijn fles nog even netjes tot 200bar af te vullen en rond 19.15u kwamen we aan op een verlaten parkeerplaats van Den Osse haven. Het is er ontzettend donker en in het lamplicht van de auto telden we heel wat konijntjes die over de weg opzij sprongen, hun witte staartjes lichtten mooi op.

Door een tip over een parkeerverbod bovenaan de dijk, waar ik de vorige keer totaal niet aan had gedacht, parkeerde ik de auto nu maar netjes op de parkeerplaats. Naast een steiger voor wat afgemeerde boten hadden we wat extra licht, dus dat leek mij het beste plekje. Natuurlijk heb ik zelf een bak licht in de achterklep van de auto, maar alle beetjes helpen.

De buitentemperatuur was zo’n 11 graden Celsius en er stond nog een zwak briesje. Maar het voelde echt al een beetje winters aan. Boven ons hoofd stond een prachtige sterrenhemel en door de helderheid kon je zelfs heel vaag de Melkweg zien. Aan de westelijke hemel kon je overduidelijk het sterrenbeeld Grote Beer zien, dus het beloofde een frisse nacht te worden. Maar eerst nog even een lekkere duik maken in het Grevelingenmeer.

Als laatste stuk van de duikuitrusting deed ik mijn droogpakhandschoenen aan en hoopte dat driemaal scheepsrecht zou zijn en dat ik dit keer eens droge handen zou houden. Vol goede moed begonnen we aan de wandeling richting de duikstek. Voor vandaag hadden we het idee om lekker op ons gemak te doen in het ondiepe gedeelte van deze duikstek en daarna even rond de kop van de strekdam te gaan kijken om vervolgens weer in het ondiepe gedeelte relaxt te speuren naar leuke dingen.

Eenmaal in het water waren we snel gereed voor de duik en doken we onder. Op kompaskoers zwommen we heel langzaam weg en meteen vielen de kleine zeenaalden weer op. Op een gegeven moment vond ik 2 kleine zeenaalden die heel parmant boven elkaar in een streng zeewier lagen te rusten en het zag er perfect uit voor een aparte foto. Ik pakte mijn cameraset en zette als eerste mijn flitsers aan in de manuele stand om vervolgens de camera zelf aan te zetten. Het lenskapje van mijn lenspoort nog even verwijderen en ik was klaar voor mooie foto’s…..dacht ik. Ik zag dat de display nog steeds een zwart beeld gaf en ik wist meteen hoe laat het was……ik was het lensdopje vergeten van de lens te halen bij het opbouwen van de cameraset!! Ik vloekte wat in mijn ademautomaat en seinde naar Frank en liet het zien. Hij begreep niet wat ik wilde zeggen en we kwamen even boven water zodat ik het kon uitleggen. Balen, maar het was niet anders.

We doken weer onder en met een andere mindset zetten we de duik voort. Ik had nu alle tijd om van de omgeving en het goede zicht te genieten. Ook niet verkeerd moet ik zeggen. Ik keek op mijn duikcomputer om te zien wat de watertemperatuur was, want het voelde aan mijn gezicht best fris aan. Alsof ik niet genoeg pech had, bleek de duikcomputer niet op te starten vanwege een lege batterij! Grrr, dit had ik kunnen weten, want die waarschuwing gaf hij vorige week ook al maar ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Ook dit liet ik aan Frank zien en dat begreep hij meteen. Ik seinde echter dat we gewoon verder gingen, want zo spannend gaat de duik niet worden. Ik kijk af en toe wel even bij Frank.

Inmiddels waren we aangekomen bij het stuk waar je de diepte in kijkt en we doken naar rechts om rond de kop van de strekdam te gaan kijken. We zakten naar zo’n 6m diepte en het water leek hier een hele sterke thermocline te hebben, want het water was zodanig dat ik niet scherp kon kijken. Vreemde gewaarwording is dat en niet echt tof om zo door te duiken. We zakten dus nog iets verder en daar werd het zicht nog een stuk beter.

Langs de dijkwand zag ik een steenbolkje rondjes draaien rond een steen en wees hem aan Frank aan. Grappige vissen zijn dit en ik vind ze ook erg mooi om te zien. Helaas vandaag geen foto’s, dus we gingen verder. Vrij snel kreeg ik de indruk dat we echt om de kop aan het duiken waren en toen we voor mijn gevoel aan de andere kant van de strekdam waren vonden we ineens een aantal flinke Noordzee krabben, die ik eerlijk gezegd niet echt verwachtte hier. Ook het aantal kreeft hier is enorm en ze wandelden dan ook stoer over de begroeiing, de een nog brutaler dan de ander leek het wel.

Mijn oog viel op een donkere schim die sierlijk bewoog, meteen wist ik dat het om een vorskwab ging en seinde enthousiast naar Frank. Het is al weer even geleden dat ik een vorskwab gezien heb volgens mij, ik zou niet weten wat de laatste keer is geweest. Een stuk verderop vond ik er nog 2, dus ze waren hier goed vertegenwoordigd. Op een gegeven moment vond ik het tijd worden om te keren en Frank stemde meteen in.

Toen we weer rond de kop gedoken waren kreeg ik zin om weer eens met het oplaten van een boei te oefenen, ook dat was weer even geleden en een duik als deze is daar prima voor geschikt. Op een diepte van ongeveer 7m bleven we even hangen en pakte ik de boei om deze op te laten. Ik moest even bedenken wat nu handig was en besloot na een mislukte poging met mijn ademautomaat, dat ik het beter met de lucht uit mijn trimvest kon doen. Op die manier verandert mijn drijfvermogen niet bij het vasthouden van de boei dacht ik nog. En inderdaad, met de deflator van mijn vest ging het prima. Bij het loslaten van de boei zakte ik wel iets, maar dat compenseerde ik met wat pufjes lucht in mijn vest. Het spoeltje hield ik goed vast en we doken zo verder.

Terug in het ondiepe gedeelte had ik het koord weer op de spoel gewonden en borg ik de boei weer op. Frank was inmiddels al een stukje verder en ik sloot weer aan. Na zo’n 60minuten kwamen weer bij het strandje terug. We hadden wel het idee dat de duikcomputer een paar minuten te weinig aangaf, wat natuurlijk best zou kunnen als je in het begin zo lang ondiep blijft. Maar goed, ondanks mijn materiaalpech was het toch een fijne duik en konden we tevreden naar huis.

Thuis ontdekte ik het 3e pechgeval van de avond, want er bleek water in mijn onderwaterhuis te zijn gelopen! Dat moet haast wel gekomen zijn door het vergeten lenskapje, want op die manier is de lens eigenlijk te lang. Ik zag dan ook duidelijk dat het lenskapje echt klem zat tussen de lens en het glas van de poort. Ik heb de camera er snel uit gehaald en het leek er op dat het niet voldoende is geweest om echte schade aan te richten, dus ik heb waarschijnlijk geluk gehad. Binnenkort komt er dus een vochtmelder in, iets wat ik toch al van plan was.

Vandaag zat er dus toch een engeltje op mijn schouder….maar helaas heb ik maar 1 foto gemaakt…..

Maximale diepte 10m, temp. 13gr.C., zicht >5m, duikduur 60min.