Wijnand Vlierhuis – Zomerse oostenwind

Eindelijk valt er weer eens een warm en zomers hogedrukgebied boven Nederland met een oostelijk windje. Als liefhebber van kustduiklocaties gaat het dan bij mij kriebelen. De momentele noordoosten wind was perfect voor weer eens een bezoekje aan de Westerschelde, mijn laatste keer daar was weer een jaar geleden.

Ruim op tijd was ik bij Ritthem aanwezig op de stek die de Schone Waardin wordt genoemd. Lekker in de warme zon kijken naar de grote schepen, er zijn vervelender tijdverdrijven. Aalscholvers en sterntjes waren in de buurt aan het vissen.

Die enorme en dichtbij passerende schepen blijven even wennen voor een duiklocatie. Dit is geen beginnersplek. Getijdenstromingen worden niet geremd door een stormvloedkering, het getijdenverschil is groter dan in de Oosterschelde. Vrij opstijgen is niet aanbevolen, probleempjes moet je voorkomen of beneden op kunnen lossen. Maar alles zag er goed uit, het water was vlak en het leek zelfs helder. Hoog water is geen probleem heb ik in het verleden al gemerkt, het maakt de instap een stuk eenvoudiger. Op het berekende tij verdwenen de stromingspatronen en trok ik mijn spullen aan. Gelukkig waren er nu geen hekgolven, want die zijn vrij krachtig als ze tegen de kant laan. Ook zo’n puntje waar je rekening mee moet houden en niet in de Oosterschelde tegen komt.

Uitzwemmen over het getijdengebied vol blaaswieren en zeeëik, wat verderop plaats maakte voor dikke bossen vliescelpoliep. Het stond hier echt heel veel en decimeters dik. En tussendoor vond ik al een paar van de verwachte zeedahlia’s. In de vliescelpoliepen kropen veel boompjesslakken. Logisch, het spul gebruikte de dode tubularia als ondergrond. De slakjes waren veelal lekkere dikkerds. Het stroomde nog lichtjes in, maar het water was verbluffend helder. Althans, voor Westerschelde begrippen, ik kon een ruime twee tot drie meter ver kijken. Tussen de vliescelpoliepen stonden ook groepen anjeliertjes en baksteenanemoontjes. Afdalend kwam ik op een zandvlakte, maar op afstand kon ik meer steengroepen zien liggen. Ook dieper waren deze boordenvol vliescelpoliepen bezet, met anjeliertjes daar tussen. Voor de variatie stonden er ook geweisponzen en broodsponzen. Het bleef vol met boompjesslakken, plus alles krioelde van de spookkreeftjes.

De stroming was nu geheel weg gevallen. Helder, stroomloos, zon verlicht, warm, dus ik besloot eens wat dieper af te dalen. Het bleef erg mooi met verspreide steengroepen op een stevige zandbodem vol begroeid. Er liepen veel noordzeekrabben en hooiwagenkrabben, af en toe zat er een kreeft. Rond een grote stapel zwermde een school steenbolken, maar die bleven meer op afstand. Ik zocht rustig de bossen vliescelpoliep af. Het bleef bij boompjesslakken en spookkreeftjes, veel zeesterren, en af en toe een botervisje.

Ik was eigenlijk wel diep genoeg zo, net iets meer dan twintig meter. Je moet toch een beetje voorzichtig blijven op deze stek en niet overdrijven, dus ik keerde langzaam terug. Blijkbaar was het nu druk met scheepvaart, want het was een tijdje een enorme herrie boven me. Gedreun en geronk van enorme motoren en schroeven. Gewoon bij de bodem blijven dan is er niets aan de hand. Dan vond ik enkele ronde zakpijpjes. Die had ik al eerder hier ontdekt, maar nog geen foto’s van. Nu dus wel. Zo kalm omhoog peddelend had je een pracht uitzicht richting het daglicht. De vol begroeide, enorme rotsen concurreren met gemak met die bij de Zeelandbrug. En dan vond ik een groen mosdierslakje. Nooit verwacht hier, dus een leuke verrassing. Ik nam er een paar foto’s van en het bleken twee exemplaren te zijn. Verder omhoog kwam er meer daglicht bij en het uitzicht werd fantastisch mooi en groen. Zo helder had ik de Westerschelde inderdaad nog nooit gezien. Soms moet je even een momentje het macro gebeuren vergeten en genieten van dit soort omstandigheden. Maar toch, de boompjesslakken bleven lekker dik, af en toe zwommen er steenbolkjes voorbij, ik vond jonge donderpadjes, de baksteenanemoontjes stonden mooi dicht opeen gepakt. Eentje had zelfs een naaktslakje gevangen. Dan vond ik op een steen een merkwaardig rond sponsje, maar dit bleek van de andere kant gezien een geel slakdolfje te zijn. Okay, leuk! Het diertje bleef lekker stil liggen toen ik een aantal foto’s nam. Verder omhoog, het was nu zo licht en helder dat je makkelijk zonder lamp kon rond kijken. De vliescelpoliepen bleven bomvol boompjesslakken. Ik bekeek kreeft, noordzeekrabben, veel hooiwagenkrabben uiteraard bedekt met vliescelpoliep. En dan vond ik een mooie ringsprietgarnaal. Hiervan had ik al een aantal schuwe gezien, maar deze bleef lekker zitten. Ik zwom een beetje aan de rand van de steenstort met de zandvlakte. Hier liepen best grote strandkrabben, lagen kleine scholletjes en een zeenaaldje. Verspreid stonden slibanemonen.

Nu ondiep kwam ik meer in de greep van de deining, gemaakt door de hekgolven van de schepen. Straks moet ik het verlaten even goed timen. Aan de rand van de wierenzone, op een metertje of zes diepte, snuffelde ik verder. De vliescelbossen stonden zo hoog omdat ze de dikke bossen tubularia als fundament gebruiken. En ik weet dat die hier in het voorjaar enorm massaal en hoog staan. Dan vond ik een naaktslakje die ik niet gelijk herkende. Thuis aan de hand van de foto’s bleek het te gaan om een gezwollen knuppelslak. Mooi, die had ik nog nooit eerder gezien. Ook dit diertje bekeek en fotografeerde ik een tijdje. Tijd had ik even nodig, want je zal net zien dat uiteraard nu een serie hekgolven vrij heftig over me heen kwam spoelen. Inmiddels kwam er al weer langzaam wat uitgaande stroming opzetten, maar deze was nog mild. Ik had het tij perfect te pakken, wat altijd lastig blijft in de Westerschelde want het water houdt zich niet altijd aan de tabelgetallen. Ik vond verder erg veel zeedahlia’s, bij de tientallen. Soms zelfs in groepjes bij elkaar en mooi blauw van kleur. Aan naaktslakjes vond ik verder een slank waaierslakje en gorgelpijp knotsslakje. Andere leuke zaken waren meer ronde zakpijpen, groepen anjelieren mooi fel van kleur, en sierlijke slibanemonen. Boven me zwom een school sprotjes voorbij. Wat was dit genieten, maar het werd weer tijd om terug te keren naar de kant. Ik was al weer een uurtje onder. Ook tijdens deze laatste meters over de wieren zag ik nog snel best veel zeedahlia’s. Er waren even geen schepen dus ik kon er makkelijk uit stappen. Een erg mooie en bevredigende duik!