Weggewaaid van Malapascua

Peter en Leonie hadden een heerlijke duikvakantie op het Filipijnse eiland Malapascua. Ze doken met voshaaien, zagen de mandarijnvissen en ontdekten zeepaardjes. Tot het ineens heel hard ging waaien… Het verhaal van de tyfoon.

Mijn vrouw en ik waren voor de derde keer op vakantie naar de Filippijnen in het Visayas gebied. Nog net voor het hoogseizoen. Deze keer hadden we besloten op slechts één plek te verblijven, en dat werd voor de tweede keer Malapascua. Malapascua is één van de zeer weinig plekken op de wereld waar de voshaaien zijn te bewonderen. Met zeer grote waarschijnlijkheid kun je ze elke dag zien op hun poetsstation.

Tropisch

De eerste week verloopt geweldig: mooi tropisch weer en geweldige duiken met lokale duikgidsen. We staan 3 keer ’s ochtends zeer vroeg op om rond 05:00 uur uit te varen naar Monad Shoal om daar de voshaaien te zien. En elke keer zien we ook 2 of meer voshaaien rondjes zwemmen, wat een prachtige dieren! Met nitrox en ons lage gasverbruik kunnen we elke keer lang blijven en wanneer de meeste duikers al weg zijn, laten de voshaaien zich nog beter zien. Maar ook de muckduiken waar je vooral voor het bijzondere kleine spul gaat kijken, zijn geweldig. En natuurlijk de sunsetduiken naar de mandarijnvissen, en de nachtduiken waar onze gids o.a. heel veel zeepaardjes vindt en zelfs een blauwgeringde octopus!

   
De koers van de tyfoon is nog steeds niet veranderd, sterker nog, hij lijkt direct over Malapascua heen te gaan!

Weersvooruizichten

Op dinsdag vernemen we dat er een krachtige tyfoon aan komt die vrijdag Malapascua zal bereiken. Er wordt nog niet heel zenuwachtig gedaan; het is een voorspelling en kan nog 4 dagen alle kanten op gaan. Op woensdag begint men voor de zekerheid toch al met voorzorgsmaatregelen: veel banka’s waarmee naar de duikplaatsen wordt gevaren, worden naar een veiligere rustige plek gebracht. Vandaag kunnen we nog duiken met een ingehuurde boot. Van veel palmbomen worden takken afgekapt zodat ze minder wind zullen vangen.
Op donderdag vaart niemand meer, elke boot is naar een zo veilig mogelijke plek gebracht en wordt daar niet meer vandaan gehaald. Helaas geen duiken dus, maar begrijpelijk. En het is dus ook niet mogelijk om, als je dat nog zou willen, van het eiland af te komen.
   

Hevig, heviger, hevigst

Vrijdag… vandaag gaat het gebeuren. Wat staat ons te wachten? Als we om 7 uur wakker worden, waait het al redelijk. Met elk kwartier wordt het sterker. We worden door het personeel gemaand om binnen te blijven. Voor ons niet nodig, want er beginnen al dakdelen los te raken en die vliegen door de lucht. Onze buren, een groep Russen (natuurlijk..), lopen nog vrolijk buiten een rondje met een GoPro op hun hoofd. Het ontbijt wordt door de storm zelfs nog naar ons toe gebracht.

We zitten in een paar stoelen voor het raam gefascineerd naar buiten te kijken. De wind en ook regen wordt harder en harder, hij staat haaks op onze kamer in het resort. Rond een uur of 9 is de wind zo hard dat bomen omvallen of afbreken, takken afbreken, dakpannen van het dak vliegen en andere delen met hoge snelheid voorbij vliegen. De stroom valt uit en ondertussen begint de regen onder de deur naar binnen te stromen; we leggen er een paar handdoeken voor.

Nog even later begint de glazen deur heen en weer te bewegen. Ik ben bang dat als dat nog even doorgaat de deur eruit zal vliegen en probeer de deur met alle macht dicht te houden. Dat is best zwaar, de wind rukt er enorm aan en begint ook iets te draaien meer richting het raam. We doen de gordijnen dicht, het zijn vrij zware gordijnen dus als er iets door het raam gaat dan zal de gordijnen in ieder geval nog wat tegenhouden.

Terwijl ik nog aan de deur hang hoor ik al gekraak van het glas. Ik zeg tegen mijn vrouw: als het raam breekt, dan sprinten we naar achteren. Want achterin de kamer zit nog een zijkamertje met een opbergkast. Daar heeft zij al onze spullen ondertussen al naartoe gebracht. Dat duurde niet lang, slechts 10 a 15 seconden later springt het glas van de deur en we rennen naar de zijkamer.

Het lawaai van de wind is enorm en de snelheid creëert een steeds wisselde druk in de kamer die je op je oren voel. We staan gelukkig veilig in de zijkamer en kijken om een hoekje hoe het verloopt. De wind draait nog verder en komt uiteindelijk helemaal van de andere kant. Rond een uur of 11 is de tyfoon op z’n sterkst; het is buiten één grote waas van horizontale regen, zeewater, zand en troep die voorbij vliegt. We kunnen niets anders doen dan afwachten tot het voorbij is.

Verwoesting

Als de wind begin van de middag uiteindelijk zodanig afneemt dat we weer naar buiten kunnen, is de ravage enorm. De grond ligt bezaaid met stukken dakpannen, glas en andere zooi, bomen bevatten nauwelijks nog bladeren of zijn compleet uit de grond, gerukt of geknakt. In het zwembad ligt een grote boom en andere troep en is donker van het zand. Als we een stukje langs het strand lopen, zien we overal gebouwen die zwaar beschadigd zijn, ruiten eruit, restaurantjes die compleet weggevaagd zijn, geen dak meer hebben. We vrezen voor de woningen van de lokale bevolking, die meestal niet meer bestaat uit dan een paar palen, planken en schotten. Daar kan ook niet veel meer van over zijn… Van de verdieping boven onze kamer is het dak weg en er lopen allerlei losse leidingen en kabels door de kamers die ook een ravage zijn.

Met alle gasten die er nog zijn, beginnen we met opruimen van het glas en andere troep in en buiten onze kamers. Enkele personeelsleden van het hotel zijn er ’s middags en zijn totaal ontredderd: “we don’t have a house anymore…”. ’s Avonds hebben we nog licht van onze duiklampen. De kok van het hotel is er ook en maakt voor iedereen die er is op een gaspit rijst met eieren klaar. De nacht is lang, alles is vochtig en klam, het is erg warm en de muggen steken behoorlijk. Je hoort de zee nog steeds flink wild tekeer gaan.

Van de wereld afgesloten

Zaterdag is het gelukkig een zonnige dag, zodat alles wat kan drogen. We beginnen ons af te vragen of we onze vlucht van zondagavond überhaupt nog kunnen halen. Jo, de manager van ons duikcentrum, komt weer langs, maar weet eigenlijk ook weinig nieuws te vertellen. Er is nergens telefoonontvangst, en gezien de ravage is het waarschijnlijk dat van Maya, de haven in het noorden van Cebu, waar je vanaf Malapascua eerst heen moet varen, de weg niet of nauwelijks begaanbaar zal zijn, mochten er al auto’s kunnen komen. Wellicht is er zelfs geen of geen bruikbaar vliegveld meer? We weten niets, het totaal afgesloten zijn van de buitenwereld zijn we tegenwoordig niet gewend…

We lopen het dorpje achter de resorts binnen. De verwoesting is hier enorm, alleen de betonnen gebouwtjes staan nog redelijk, maar voor de rest is het een grote puinzooi. Het grootste deel van de bevolking zal geen huis meer hebben.

We horen dat er ’s avonds een overleg zal zijn bij een ander resort, bij Exotic en besluiten daar heen te lopen. Zij hebben ’s middags al een boot gestuurd om naar Maya te varen en evt. verder naar Bogo, een plaats 25 km ten zuiden van Maya, om de situatie te bekijken, maar deze is nog niet terug.
Dan staat daar in ene Cora, de eigenaar van Exotic. Zij is vandaag vanuit Cebu naar Malapacsua gekomen! Het heeft enorm lang geduurd en moest regelmatig stoppen om palen omhoog houden, puin op te ruimen, zodat ze weer verder konden rijden. Maar dat betekent wel dat we dus ook terug kunnen! Ze sturen vannacht nog een boot naar Bogo om daar contact op te nemen en transfers te regelen voor de gasten.

Naar huis

Zondag varen we met een boot naar Maya. De boot is afgeladen met toeristen en lokale bevolking die ook hun familie op de hoogte wil gaan brengen. Bij Maya staan daar een aantal motorfietsen en de toeristen met alleen een rugzak springen snel achterop en zijn weg. Met onze duiktassen gaat dat niet, maar er staat zowaar een taxichauffeur van wie de gasten niet zijn komen opdagen en we kunnen met hem mee terug rijden. De prijzen van transport zijn ondertussen flink gestegen, maar we willen graag terug naar het vliegveld. We laten nog een moeder met kind met ons meerijden die ook naar Cebu stad moet.

In zo’n 4,5 uur rijden we de 130 kilometer terug naar het vliegveld (was zo’n 3 uur op de heenweg). Vooral het eerste deel van de weg is slecht, maar overal is er wel langs te komen. Ook hier overal ravage, omgevallen bomen, telefoon en elektriciteitspalen en beschadigde huizen. Uiteindelijk bereiken we – zelfs ruim op tijd – tot onze oplichting de luchthaven.

Nawoord van de redactie

Help Malapascua
Inmiddels wordt er op Malapascua hard gewerkt om de ravage op te ruimen en het ‘gewone’ leven weer op te pakken. Natuurlijk is er de landelijke inzamelactie, maar wil je direct iets doen voor het duikeiland Malapascua, geef je steun dan aan ‘Help Malapascua’. Meer hierover lees je op de Facebook-pagina.