We got him!

Rutger had zo zijn wensen toen hij naar Gran Canaria ging. Maar ja, dan moeten ze ook nog in vervulling gaan….

Jawel, hij staat er op! Eindelijk mijn eerste Angelshark op de foto maar het is er wel eentje met een naar randje. Er was niemand meer voor nodig dan de huidige wereldkampioen groothoek, David Barrio, en een lange autorit naar het noorden.
Misschien is het wel even goed om terug te gaan in de tijd: toen ik vorig jaar na de zomer het idee had om richting Gran Canaria te gaan voor een duikreportage, had ik moeite om  goede informatie te vinden op internet. Uiteraard werd op elke lokale site het plonzen hier omschreven als van ‘wereldklasse’, maar daar trappen we natuurlijk niet zo snel in. Een bericht op wetpixel.com deed echter wonderen en voor ik het wist had ik een berichtje van ene David in mijn mailbox. Als een heerlijk in mijn eigen bubbel levende fotograaf een voor mij totale onbekende maar zijn handreiking bleek geweldig, zijn contactenlijst en zijn fotokunsten ook.
Acht maanden later word ik dan ook hartelijk omhelsd door deze bijzonder vriendelijke veertiger, met vrolijke blik in zijn ogen en een grote groep vrienden die mij graag even de weg willen wijsmaken op hun favoriete duikplek Sardinia – nou ja, eigenlijk de op één na favoriete plek want de echte favoriet, Caleta, is vandaag vanwege de harde wind niet goed te beduiken.
Het noorden  van het eiland wordt niet zo heel veel door duiktoeristen bezocht en dat is logisch, vanaf ons nieuwe plekje in het zuiden, Puerto de Mogan, is het anderhalf uur rijden als je de huurvolvo flink op zijn staart trapt. Maar jammer is het wel want wat een topstek is het hier. In het donker stikt het hier van de Angelsharks en grote roggen maar overdag is het hier een waar macroparadijs. Mijn duik bestaat er dan ook uit dat ik om de vijf minuten word geattendeerd door één van mijn mededuikers op wat er allemaal te zien is. Overal in en rondom het zand zitten dieren verstopt zoals de schaamkrab, prachtige platvisjes en ja wel hoor, mijn eerste zeepaardje in tijden!
En dan breekt eindelijk het verlossende moment aan, een staartje iets verderop verraadt een haai van kleine afmetingen, het is een jong Angelsharkje dat in het zand ligt. Eindelijk! Maar het heeft wel een zwart randje – het dier is duidelijk niet in goede doen. Zwemmen gaat raar en af en toe wordt het aangevallen door kleine visjes. Het blijde moment wordt dan al snel ontnuchterd: het dier gaat het niet lang meer maken. De natuur is hard en er is niks wat je er aan kan doen. Ik maak nog een paar foto’s, laat het dier verder met rust en probeer te genieten van de rest van al het moois dat deze duik nog te bieden heeft – en dat is heel veel.
Later, met z’n allen aan het bier op de kade, voel ik een naar kuchje opkomen. Met kinderen op reis heeft zo zijn risico’s, verkoudheid ligt op de loer. Als laatste van het stel ben ik dus nu ook aan het kuchen geslagen. Als dat maar goed komt als ik van de week mijn laatste duikdag heb…