Schudden voor gebruik
Expeditieleider Ben komt ons op de hoogte brengen van de plannen voor morgen. Er is goed en slecht nieuws. Een nieuw blog van expedtiefotograaf Udo van Dongen.
Donderdagavond, de lezing van Professor Doctor Han Lindeboom over hoe je het best zeegebieden zou kunnen beschermen is afgelopen en expeditieleider Ben komt ons even op de hoogte brengen van de plannen voor morgen: ‘Goed nieuws en slecht nieuws! Wat willen jullie eerst?’ Begin maar met het goede dan, zucht ik… ‘Het goede nieuws is dat we morgen om 7:00 gaan duiken op de Klaverbank!’ Hiep hoi, noem dat maar goed…. ‘Ik wil omgevingslicht voor mijn foto’s en om 7:00 is het nog donker, daar heb ik niets aan, sputter ik nog tegen. Maar helaas, de plannen zijn gesmeed en eigenlijk zijn er ook geen andere mogelijkheden, dus leg ik me er maar bij neer. Het slechte nieuws was dat er ’s nachts om 1:00 nog een anker gegooid moet gaan worden op het minuscule wrakje van de ‘Britta’. En het andere slechte nieuws is dat Robertino het gasmengsel nog moet gaan brouwen, want we gaan diep: 40 meter en dus duiken we met trimix en het duurt nog tot 3:00 totdat hij op zijn vroegst klaar kan zijn.
Het is inmiddels al een uur of 11 ’s avonds wanneer alle mededelingen zijn gedaan en nu moeten we onze duik- en cameraspullen nog in orde maken. Stagebottles controleren en klaarzetten, en verse geheugenkaart en volle batterijen in de camera en flitsers, zo ik ben klaar en nu naar bed! Mooi niet dus: de WNF dames komen met de vraag of ik nog effe een fotootje van de heli heb voor hun blog van vandaag. OK, als het moet, dan moet het maar….
Net na twaalven strompel ik eindelijk mijn nest in met de wetenschap dat de wekker morgenochtend om 6:00 zal gaan zodat we om 7:00 naar 40 meter in de donkerte af te kunnen dalen: het perfecte recept om niet meer te kunnen gaan slapen dus. Van alles maalt er door mijn hoofd: wat als we het wrak niet vinden, of wat als het weer zo’n stofbende is als de vorige diepe duik op het Friese Front waar ik toch wel wat spannende momenten heb beleefd. En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Terwijl ik de volgende ochtend bij de koffieautomaat de slaap uit mijn ogen sta de wrijven komt Harold met een fijne mededeling: waarschijnlijk geen wrak, maar wel een klein puntje op de scanner, dat belooft niet veel goeds. En als klap op de vuurpijl komt daarna het bericht van het dek dat de trimixsets slechts 11% zuurstof bevatten, nee toch zeker! Heb ik daar nou de hele nacht voor wakker gelegen en kunnen we niet eens duiken? Misschien toch maar even de dubbelsets gaan schudden dan? Gelukkig biedt dat soelaas. De flessen een paar keer op zijn kop en van links naar rechts bewegen blijkt voldoende om de bovenstaande helium met de met zuurstof verrijkte lucht te laten mengen en al gauw geeft de analyser een veilig zuurtstofpercentage van 28 % aan. Gelukkig, de duik kan in ieder geval doorgaan.
Niet veel later staat iedereen driftig zijn set te schudden en uiteindelijk liggen we iets na zevenen toch nog met zijn allen in het water. De zon is gelukkig al aan het opkomen maar ondanks dat is er vanaf 20 meter toch alleen maar totale duisternis. Beneden aangekomen blijkt alles enorm mee te vallen: toch een wrak! Wie had dat nog gedacht. Groot is het allemaal niet maar toch zijn er voldoende uitstekende delen waar massaal visnetten achter zijn blijven steken. Het zicht is niet goed te noemen, maar grote hoeveelheden dodemansduim verraden dat we toch op de Klaverbank zitten. Na een korte bodemtijd en wat platen getrokken te hebben besluiten we weer op te stijgen. Tijdens de decostop ben ik alle ellende van daarvoor weer vergeten: Toch een leuk wrakje op de Klaverbank met een heleboel leven.
Foto: Udo van Dongen
