Richard en Mariëlle de Kok – Hoogte- en dieptepunten bij de Zeelandbrug

Na een maand ‘droog’ te hebben gestaan, kan ik vanochtend eindelijk weer een duik maken. Samen met Richard besluiten we naar de Zeelandbrug te gaan.

Er worden weer zoveel slakjes gevonden dat ik er weer helemaal zin in heb. Bij de Zeelandbrug aangekomen blijken wij de eerste duikers te zijn. Alleen Leendert en Jascha van de Witte Boulevard zijn druk bezig met de nieuwe vulautomaat. Met een beetje geluk kunnen we na de duik meteen onze flessen vullen.

Er staat een gure wind en het is inmiddels weer gaan sneeuwen. We kleden ons snel om en gaan naar de waterkant. Het wordt mijn eerste duik met mijn nieuwe trimvest. Ik heb nu een semi-wing en ben heel benieuwd of ik veel verschil merk.

Meteen na het ondergaan blijkt al dat het zicht niet heel goed is. Of beter gezegd, het is gewoon beroerd. Vooral de eerste paar meter zien we geen hand voor ogen. We zakken naar een meter of 10, waar het zicht wat beter is.

Na een paar minuten zie ik mooie bloeiende tubularia. Ik besluit hier wat foto’s van de maken. Dan gebaart Richard dat hij wat heeft gevonden. Het zijn zilverblauwe knotsslakken op zeecypres. Sommige zijn zelfs behoorlijk groot. Ook vindt hij nog een aantal slanke waaierslakken. De duik is in ieder geval weer geslaagd.

Dan is het alweer tijd om terugomkeert te maken. Ik haak de camera los van mijn vest en wissel deze voor de duiklamp met Richard en sein dat ik het water uit ga. Bij de trap aangekomen blijkt het niet zo eenvoudig om uit het water te komen. Het is in het afgelopen uur nog harder gaan waaien en de golven beuken echt tegen de kant. Ik ben behoorlijk aan het ploeteren. Ik ben blij als Richard even later ook bij de trap komt en me kan helpen. Tijdens het teruglopen naar de auto realiseer ik me ineens dat ik geen duiklamp meer in mijn handen heb. Wat stom, niet vastgehaakt en deze ergens bij de trap tijdens het ploeteren gewoon uit mijn handen laten vallen! We gaan nog terug om te zoeken, maar die golven gaan zo tekeer dat het eigenlijk een onmogelijke opgave is. Ik ben wel weer blij met mijn nieuwe jacket, want dat dook echt fijn, maar dit is toch wel een domper.

Tijdens het omkleden blijkt dat de vulcontainer klaar is en Leendert nodigt ons uit voor een eerste vulling. Die kans kunnen we natuurlijk niet voorbij laten gaan. Het eerste 20 cent muntje levert bijna een halve flesvulling op. Leuk natuurlijk voor de klanten, maar dat was toch ook niet helemaal de bedoeling. Leendert stelt nog wat bij en dan gaat het goed. Even later kan ik ook nog eens mijn 7 liter 300 bar fles volledig vullen. Dat is de hele winter nog niet gelukt, omdat er geen vulstation is waar dat buiten kan.