Leendert Smit – Afscheid van de zomer?

Terwijl ik dit stukje schrijf vliegen grijze wolken langs de hemel en dwarrelen bladeren door de lucht. De regen tikt tegen het raam. Herfst!

Dat het herfst wordt is onvermijdelijk maar we kunnen terugkijken op een heel mooi duikjaar (en het jaar is nog niet eens om). De afgelopen 2 weekenden stond ik nog onder bijna zomerse omstandigheden aan de waterkant in Zeeland en meer specifiek: bij de Zeelandbrug.

Er is de laatste tijd weer zo veel de zien bij de brug dat ik er niet genoeg van kan krijgen. Ook op deze wat mistige maar warme zaterdagochtend spoed ik mij richting Zeeland. Dat ik de enige niet ben blijkt al snel maar gelukkig heb ik nog een redelijk goed plekje, toevallig ook nog naast bekenden. Dat maakt het allemaal nog gezelliger. Er wordt nieuws uitgewisseld over wat er allemaal bij de tweede pijler te zien is maar dat is mij, als solo duiker, toch wat te diep en te ver. Gezien de enigszins uit de hand lopende drukte besluit ik vroeg te water te gaan en allereerst rond de pijlers te gaan snuffelen voordat de grote massa te water gaat. Het stroomt daarom nog flink maar ik snorkel er makkelijk tegenin tot de westelijke pijler. Daar ga ik naar beneden en werk mijzelf cirkelend om de pijlers naar het oosten. In eerste instantie kom ik niet zo heel veel spectaculairs tegen maar als ik wat dieper ga stuit ik om een grote witte dodemansduim die zijn poliepen open heeft staan. Ik ga er eens goed voor liggen want een dodemansduim is een lastig onderwerp voor de Onderwaterfotograaf ( althans voor mij…). Ik ben net lekker bezig als links, rechts en over me heen ‘plan je duik, duik je plan’ duikers passeren die blijkbaar geen centimeter willen afwijken van dat plan. Als iemand even later een hand vlak naast mijn onderwerp op een steen plant en zich daar lekker afzet word het me te bar en besluit ik te verkassen. Ik vraag me toch een beetje af waar dit voor nodig is. Als ik een andere duiker zie ga ik er met een wijde boog omheen maar blijkbaar vindt niet iedereen dat nodig.

De week daarop is het een stuk rustiger maar nu ben ik er dan ook op vrijdag. Tot mijn verrassing staan Lia en John ( ook een trouwe duikreporter) er ook. We nemen de laatste waarnemingen door en ik besluit uit te gaan kijken naar de wijde mantel. Als ik even later via de oude instap naar de pijler zwem zie ik er bijna onmiddellijk eentje liggen. Dat is ook frappant! Nog nooit zo’n beest gezien en nu ineens binnen 5 minuten na het begin van de duik. Deze duik is nu al een succes. Ik doe ongeveer hetzelfde rondje als vorige week en ontmoet op de blokken een mooi blauwtipje. Daarna ga ik schuin omhoog en kom uit bij de sepiastokjes. Daar tref ik eindelijk de harlekijnslakjes waar iedereen het al over had maar die ik nog niet heb gezien dit jaar.

Ik vind het een prachtige afsluiting van het zomerseizoen! Op naar de herfst. Die regen stopt ook wel weer een keer.