Een walvishaai aan je voeteneind
Wiegend op de zee aan een kopje koffie wordt er hard geschreeuwd. ‘Whaleshark, Whaleshark!’ Een grote walvishaai komt op het licht van onze boot af, op zoek naar voedsel. Wow!
Ik bevind me op een liveaboard in de Malediven. Ten opzichte van een resort is een groot voordeel dat een boot afstanden kan afleggen en je dus na een paar dagen reizen in vrijwel onontgonnen wateren kunt duiken. Prachtige, honderden meters ongerepte koraaltuinen en een leven dat je alleen kent van grote aquaria.
Die middag maakten we een duik in de buurt van het eilandje Rangali, waar we onze eerste walvishaai-ontmoeting hadden. Hoewel voor de meesten uit de groep enigszins van een afstand waargenomen, toch een leuk visje om af te vinken!
Terug naar die avond, wanneer dagelijks na zonsondergang (steevast om 18.00u lokale tijd) de lamp op het dek wordt aangezet. De lamp belicht de waterkolom achter de boot en dat trekt allerlei nachtleven aan. Dat begint doorgaans klein en vervolgens is het afhankelijk van het leefgebied, wat er aan roofdieren op af komt. Zo hebben reisgenoten al een school verpleegsterhaaien aan de blote voetjes gehad, al keuvelend op het dek.
‘Whaleshark, Whaleshark!’
Dit is duidelijk het leefgebied van de walvishaaien. Na onze ontmoeting in de middag, komt er nu een exemplaar van een meter of acht à tien af op het door het licht aangetrokken plankton en krill. Wanneer de bek van de walvishaai opent voor een hapje eten, ontstaat er een flinke draaikolk en lijkt de oceaan een paar centimeter leeg te lopen. Wat een beest!
-119614.jpg)
Even is daar de twijfel. We zitten al aan de koffie, we hebben al een walvishaai ontmoet. Maar de twijfel duurt niet lang. Weliswaar een prachtig schouwspel om te bekijken vanaf de boot, maar natuurlijk nog mooier vanuit het water. Pak aan, masker op, snorkel in, camera mee en Go!
Langzaam dringt door wat we aan het meemaken zijn! Het dier lijkt niet erg schuw; het gemak waarmee het avondeten wordt opgediend, prevaleert boven die nieuwsgierige duikers om hem heen. En trouwens, één beweging met de staart en we belanden drie eilanden verderop.
Na een minuut of tien verdwijnt het dier de diepte in. Wauw.
Nóg een walvishaai!
Om kwart voor twaalf ‘s avonds liggen de meeste reisgenoten op bed. Opnieuw arriveert een walvishaai achter de boot om zich tegoed te doen aan plankton en krill! Het is een ander exemplaar dan eerder op de avond. Deze heeft een blauwe plek op zijn neus.
Ik moet denken aan mijn dochtertje nadat zij onlangs voor het eerst de Python in de Efteling in mocht: ‘Nog een keer!! Nog een keer!! Nog een keer!!’ Frank, Raymond en ik kijken elkaar aan: Nog een keer!! Nog een keer!! Nog een keer!! Plons! Plons! Plons!
Het dier zwemt na elke grote hap van de maaltijd een vast rondje langs en onder de boot door. Die voorspelbaarheid maakt dat je volop gelegenheid hebt om beelden te maken. Als ik mijn set niet goed vasthoud, kan ik hem er makkelijk in zijn geheel in verliezen.
De uren (!) die volgen wordt het dier van alle kanten gefilmd en gefotografeerd. We moeten er morgen toch vroeg uit? Jep, we gaan zo. Echt. Maarja, walvishaai he!
Om kwart voor twee voegen we de daad bij het woord. Vol adrenaline verlaten we het dier, dat zelf gewoon doorgaat met zijn maaltje. We beeldbellen nog wat – met de walvishaai in beeld – met vrienden in Nederland, wat toevallig mogelijk is dankzij de verbinding met het eilandje in de buurt.
Dan komt toch dat moeilijke besluit: naar bed gaan, terwijl er een walvishaai cirkelt achter de boot.
Gebruikelijk is dat we om 6.00u briefen, maar morgenochtend is dat 7.00u. Dat scheelt. Alvast au.
— Nooit gedacht dat we naar bed zouden gaan met een walvishaai achter de boot! –
Raymond Wennekes
1 reactie
Frank Kemps
Zo gaaf om dit te mogen meemaken