Wouter Hoogerwerf – Van Makassar tot Mantis shrimp (2)
In april reizen Duikreporter Wouter Hoogerwerf en zijn vriendin van zuid naar noord over het eiland Sulawesi. Ze duiken zowel het water als het lokale leven in. In vijf delen kan je hun belevenissen onder water en daaromheen volgen. In het tweede verhaal belanden ze in Centraal Sulawesi.
Datum: 2 t/m 27 April 2018
Duiklocatie: Lake Poso, Pendolo, Tentena, Sulawesi
Vanuit Bira rijden we in circa 8 uur naar Senkang om te overnachten, een op een meer drijvend vissersdorpje te bezoeken en onze weg weer te vervolgen richting Torajaland. De ritten zijn lang maar indrukwekkend en we stoppen regelmatig voor een foto-, rek en strek- of lunch- pauze. Wat een ongelofelijke diversiteit aan landschappen biedt dit eiland toch. Het ene moment rijd je langs vlakke (rijst)akkers zoals we in Nederland gewend zijn en een uurtje later rijd je slingerend door de bergen met om je heen een overweldigende jungle. Ook de stadjes die je passeert zijn een lust voor het oog. De diverse winkeltjes, markten, scooterkraampjes en het idiote verkeer maken dat je je geen moment verveelt onderweg.
In Rantepao is de Torajacultuur de grootste toeristische trekpleister. Desondanks is ook hier haast geen westerling te bekennen en willen ook hier de locals maar weer al te graag met ons op de foto. We dachten dat wij mensen gingen kijken maar ondertussen zijn we zelf een lopende attractie. De dodencultuur van de Toraja is behoorlijk bijzonder. De graven bevinden zich vaak in uitgebeitelde grotten en voordat men daar terecht komt wordt men soms jaren lang in huis opgebaard. We krijgen de kans om een uitvaartceremonie mee te maken. In ruil voor een slof sigaretten mogen we onder het genot van thee en cake getuigen zijn van het offeren van twee waterbuffels en een tiental varkens. Een sterke maag was wel vereist maar we waren diep onder de indruk.
Nadat we een waanzinnige tweedaagse trekking maakten en een relaxed raft tochtje deden vertrokken we weer naar een onderwater bestemming: Het Posomeer. Het 700 meter diepe en helderste meer van Indonesië zou ook stikken van het leven volgens Google. Toen we na een zware maar mooie autorit bij het Mulia lake resort in Pendolo aan kwamen stonden de tranen ons nader dan het lachen. Het hele resort is een groot brok achterstallig onderhoud. Het leek wel of de 3 man personeel speciaal voor ons was opgetrommeld want er was (begrijpelijk) verder niemand. Het meer dat we bij onze sneue bungalow aantroffen was hele andere koek. Tussen de bergen ingeklemd lag een spiegelvlakke en glasheldere watermassa. Alsof de aarde de hemel een spiegeltje voorhield.
Het water in en niet meer denken aan de zooi op de kant. Ik zag direct veel garnalen en vis dus ik heb zo snel mogelijk mijn camera opgetuigd. Er was niet zo veel tijd meer voordat het donker werd dus ik monteerde alleen even snel de Weefine cirkel lamp . Met de honderden garnaaltjes op een verzonken muurtje kon ik heerlijk mijn gang gaan in de macro modus. Ook waren er veel huisjesslakken. Deze zaten echter alleen op de houten palen en waren daardoor haast niet te fotograferen. Op het hele grove zand of de hele kleine steentjes (het is maar net hoe je het bekijkt) zat verder weinig leven. Tot een meter of 6 diep kon je nog uitstekend op de bodem kijken. De grotere op voorn lijkende waren vissen erg schuw. De kleine grondelachtige visjes kwamen af en toe wel binnen het bereik van mijn lamp en lens.
Ik werd vroeg wakker en nadat ik geconstateerd had dat er een mierenkolonie onderdak had gezocht in mijn koffer ben ik maar een stukje gaan lopen langs het meer. Een vissertje was op zijn bootje met zijn net bezig en flarden mist leken vanaf de bergen het meer op te druipen. Totale stilte…. Wat heerlijk om zo de dag te starten. We varen vandaag het meer over naar Tentena waar we nog twee nachten aan het meer verblijven. De tocht over het meer was heerlijk en de bungalows van het Tande Bone Resort onder leiding van de Nederlandse Annelies zagen er duizendmaal beter uit dan de bungalow waar we vandaan kwamen.
Ook hier twijfelden we geen moment en sprongen gelijk met onze snorkelspullen het water in. We verbaasden ons dat het onderwaterleven zo verschillend kan zijn in één en hetzelfde meer. Hier was bijvoorbeeld geen garnaal te vinden maar wel honderden leuke zilveren en kleurige visjes. De geel/zwart en soms blauw/zwarte zijn leden van de Cichlide familie en ze zijn totaal niet schuw. Soms krijg je een heuse huidbehandeling van deze Mbuna cichlides want regelmatig voel je ze aan je tenen knabbelen. Wanneer je wat stof creëert heb je direct een hele school om je heen. Ook zitten hier leuke kleine krabbetjes. Deze vind je wat meer tussen objecten als takken of stenen. Ook de krabben zijn geen mensen gewend want terwijl ik in het water stond groef een klein exemplaar zich in onder mijn voet.
Er is weinig begroeiing, alleen wat waterriet aan de kanten. Wat oude betonpoeren en takken bieden de enige schuilplaatsen voor de visjes. Tot een meter of 20 uit de kant is het zo’n 1 tot 2 meter diep. Wat er daarna gebeurd met de bodem is haast onnatuurlijk. De zandbodem loopt stijl weg de diepte in. Zo stijl dat je haast niet kunt geloven dat het zand kan blijven liggen. Zwem je wat verder dan hang je ondanks dat je tot een meter of 8 gemakkelijk op de bodem kijkt, boven een donker gapend gat van wie weet hoe diep. Gedoken word er hier niet terwijl je dat met zulk helder water wel zou verwachten.
