Dick van Dijk – Duiken in een winters landschap
| Datum | 13 januari 2013 |
| Locatie | Joure |
Zondagmorgen togen vier man van Duikteam Leeuwarden (DTL) naar de Put van Nederhorst, Joure, voor een verfrissend duikje in een winters landschap. En daar waren ze getuige van een hongerige snoek.
Niet dat er veel sneeuw of ijs lag, maar zelfs een gebroken sneeuwdek met wat rijp en een temperatuur dat net onder het vriespunt lag, gaf juist die winterse ambiance waar wij zo lang op moesten wachten.
Meerdere fanatieke duikers hadden het plan gevat te duiken vandaag, want op de parkeerplaats bij de instap stonden al een aantal auto’s, met daarachter omkledende duikers. Nadat ook wij ons warme droogpak hadden aangetrokken togen we naar de waterkant. Het bevroren gras kraakte onder onze duiklaarzen.
Eenmaal in het water was het eigenlijk best aangenaam. De watertemperatuur van 4 tot 5 graden lag ruim boven de luchttemperatuur. In de put liggen een paar platforms en is een parcours uitgezet. Bij zo’n platform werden we begroet door een snoek van een meter lang, die daar zijn stekje heeft. Zoals altijd keek hij (of zij) ons geërgerd aan. Het was net of je hem zag denken van “daar zijn die vervelende mensen weer met hun felle lichten. Ik ben weg!” Langzaam zwom de snoek recht op mij af om vervolgens iets naar beneden te zakken en onder mij door te zwemmen. Ik kon hem aanraken, maar heb dat niet gedaan. Ik wilde het beest niet onnodig laten schrikken.
We volgden het rode touw, dat langs diverse objecten leidde. Van een brandblusser tot flitspaal, van grasmaaier, autowrakje tot een bouwvakkerradio. Zoals gebruikelijk lagen langs dit parcours diverse baarzen mooi te zijn, zwommen er wat voorntjes rond en kwam we nog een enkel zoetwaterkreeftje tegen. Op de terugweg zwommen we naar de bouwkeet, die op ongeveer zes meter diepte ligt. In de keet huist ook een snoek. We waren net op tijd om te zien dat deze snoek zijn honger stilde door één van de aanwezige baarzen op te eten. In een geweldig snelle actie hapte de schrokkop het arme beestje in één hap naar binnen.
Ondertussen waren er 48 minuten verstreken en vonden we het tijd om naar boven te gaan. Pas dan merk je dat het toch eigenlijk wel fris was. Met het afbouwen van de set worden je handen redelijk koud. Een bak warme koffie doet dan wonderen. Maar goed, die kou ben je ook zo weer vergeten. Op naar de volgende duik, want ongeacht het weer, het blijft verslavend (en mooi) dat duiken!
