Roland Hendriks – Zorgzame vaders

Niet het gebrek aan kieuwen of een lege fles waren de beperkende factor in de duiken van Duikreporter Roland Hendriks. De watertemperatuur was de spelbreker. Desondanks wist Roland prachtige beelden van de snotolf te maken.

Het is begin maart, en dat betekent maar één ding: op zoek naar de meest gezochte vis van dit moment, de snotolf. Al wekenlang zag ik foto’s voorbijkomen en zat ik te popelen om te gaan duiken, maar helaas werd ik, net als zovelen, geveld door het griepvirus. Gelukkig herstelde ik snel en maakte het bekende duik virus zich weer meester van me, net op tijd om in de schoolvakantie richting Zeeland te vertrekken met een duidelijk doel: zorgzame vaders vinden.

Zoals gewoonlijk begonnen we bij de Bergse Diepsluis. Het weer zat mee: fris in de ochtend, maar een strakblauwe lucht en het water zo glad als een spiegel. Het was laagwater, en ik ben geen fan van het klauteren over de stenen, zeker niet met mijn camera en duikuitrusting. Dus besloot ik via de trap het water in te gaan en een stukje uit te zwemmen. Aangekomen bij de gele ton daalde ik langzaam af langs de touwen van de hangcultuur, speurend naar een snotolf tussen de mosselen en oesters.

En toen zag ik hem: een felgekleurde mannelijke snotolf zwom langs de touwen en verankerde zich stevig aan een blauwe ton. Zijn plompe lichaam bewoog zachtjes mee op de stroming, maar zijn ogen waren waakzaam. Maar waar was het nest? Opeens zwom hij op en verdween naar de andere kant van de ton, dus ik volgde hem. Daar was het nest: een tros kleine, wit-roze eitjes, strak vastgekleefd aan de zijkant van de ton. Het mannetje nam zijn taak serieus en blies met zachte bewegingen zuurstofrijk water over de kwetsbare eitjes. Wat een prachtig schouwspel! Met een grote glimlach keerde ik terug naar de kant, waar ik in de stralende zon kon opwarmen bij een aangename temperatuur van ruim tien graden.

In de middag trok ik eropuit naar Sint-Annaland om de laagwaterkentering te benutten. Ik wist dat hier nog een snotolf te vinden was en had een goed idee van zijn locatie, maar zoals ik vorig jaar al had ondervonden, is dat op deze stek geen garantie dat je hem ook daadwerkelijk vindt. Ik zwom naar de vermoedelijke plek van het nest en begon mijn zoekpatroon: duidelijke lijnen zwemmen op het kompas en telkens een meter opschuiven. Dit keer had ik geluk. Er waren al duikers aanwezig, dus ik wachtte geduldig tot zij klaar waren. Omdat het nest ondiep lag, deed ik dit boven water om lucht te besparen. Zo kon ik ook de exacte positie boven water bepalen voor toekomstige duiken. Toen de bubbels van de andere duikers verdwenen, dook ik naar beneden en zag een indrukwekkend tafereel: één mannelijke snotolf die drie nesten bewaakt. De nesten lagen naast elkaar in een kommetje van stenen, elk gevuld met een tros rozerode eitjes, stevig vastgehecht aan de ondergrond. Het mannetje zwom onophoudelijk van het ene nest naar het andere, zorgvuldig blazend om de eitjes schoon en zuurstofrijk te houden. Zijn toewijding was bewonderenswaardig; hij liet zich door niets afleiden en bleef constant in beweging om zijn nakomelingen te beschermen.

Op zulke momenten zou je willen dat je kieuwen had, maar helaas was het niet mijn luchtvoorraad die de beperkende factor werd, maar de watertemperatuur. Bevoorrecht om zo’n bijzonder tafereel te mogen aanschouwen, keerde ik terug naar de kant, waar ik opnieuw in het heerlijke zonnetje kon opwarmen. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot vijftien graden. Met zulke omstandigheden is het bepaald geen straf om een paar dagen in Zeeland te verblijven.

De Oosterschelde blijft me keer op keer verrassen, en de snotolven herinneren me er opnieuw aan hoe vol wonderen deze onderwaterwereld is.

Dive safe, stay true and only leave bubbles!