Mieke Noordanus – Zomaar op een doordeweekse avond
Hoe fijn is het om op een doordeweekse avond onder te duiken en vol energie én met mooie foto’s weer boven te komen? Duikreporter Mieke dook onder bij de Bergse Diepsluis.
Datum: 31-08-2022
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Zoals velen mij zijn voorgegaan, op een gewone doordeweekse avond na het werk, toch maar richting de Oosterschelde afgereisd. Hoewel ik een zeepaardje meerdere keren heb mogen bewonderen en de drang niet heel groot was, gezien de gekte rondom het beestje, toch in het waggie gestapt en naar het Zeeuwse gereden.
Aan de waterkant rustig aan gedaan. Het was gelukkig niet druk. Jeroen gaf ons nog een tip waar we ongeveer moesten zoeken. Maar onderwater lijkt die plas toch altijd weer groter dan bovenwater en de schemering was al ingetreden, wat het zoeken toch wat lastiger maakte. Zonder haast onze duik begonnen en heerlijk kunnen struinen. Zicht was redelijk en we konden elkaars lampen goed zien. Wat ander onderwaterleven in ons opgenomen tot we op een gegeven moment wat begroeiing op de stokken tegen kwamen. Met mijn lampje het zoeken gestart, maar echt zoeken kon ik het niet noemen. Meneer of mevrouw paard (mijn biologie gaat niet zo ver) liet zich direct zien. Maar een beetje model hangen, ho maar! Veel te actief.
Op dat moment naderde er ook een buddypaar en omdat het beestje toch niet stil zat voor de foto heb ik het buddypaar laten zien waar ik naar keek. Geen OK teken of een bedankje, maar gepaard met een hoop stof een snelle blik op het beestje en weer weg. Prima, was mijn gedachte. Maar net toen mijn buddy rustig lag te kijken en haar moment afwachtte om een foto te maken, bleek dat het buddypaar nog 3 andere duikers had opgehaald, waarvan één vond dat-ie voorrang had en de stokjes een beetje opzij duwde om zijn campact camera hier tussen te duwen. Niet dus, mijn lampje had een onaangenaam effect, maar de boodschap was duidelijk. Nog even bij het beestje blijven hangen, 2 à 3 foto’s genomen en weer weg. Niet met het beste resultaat, maar toch.
Inmiddels moesten we ook weer terug richting de kant, want door het admenhalen onderwater blijkt dat je fles ook steeds leger wordt en ik ging slechts met 170 bar het water in. Maar desondanks toch een uur en 20 minuten gedoken. Onderweg nog heerlijk genoten van wat heremietkreeftjes en de vele kleine scholletjes die aanwezig waren. Eén exemplaar was de stoerste uit de klas, want toen ik in de aanval met camera een foto wilde maken, richtte hij of zij (komt weer dat gebrek aan biologiekennis naar voren) dapper zijn koppie omhoog met een blik van “ik ben echt niet bang van je, ik kan je heus wel aan”!
Uiteindelijke conclusie van zo’n “doordeweeksespontaneduik” is dat we dit eigenlijk veel vaker moeten doen. Het ontspant en ondanks het feit dat je heel wat later in je mandje ligt dan gebruikelijk, had ik toch het gevoel dat ik er voor de rest van de week weer tegenaan kan. Wat is duiken toch een heerlijke sport. Okay, eens, die set op je rug is wat aan de zware kant, om over de trap maar niet te spreken. Maar het is het allemaal waard. En Jeroen, ondanks dat jij dit keer het paardje hebt gemist, bedankt voor de tip!
