René Weterings – Zinderend zicht

Na een wat mindere duik vorige week gaat Duikreporter René Weterings weer vol goede moed op pad. Gelukkig voor hem pakt dat goed uit.

Datum: 6-9-2018
Duiklocatie: Sint Annaland

Na een wat somber duikje vorige week bij Bommenede besluiten we weer de Oosterschelde in te duiken. De laagwater kentering valt eigenlijk net te vroeg, maar we weten dat dit bij Sint Annaland niet zo’n probleem is. Dus we rijden vanavond naar ‘Stalland’.

Het is mooi rustig weer, er staat geen zuchtje wind en de temperatuur is ook nog prima. Er is nog mooi een parkeerplekje vrij op het asfalt bij de haven. Vanavond kunnen we de spullen dus heerlijk schoon houden. Ik wandel even naar het strandje om naar het water te kijken, Goof bouwt zijn set alvast op. Een paar dames op leeftijd zijn nog zo stoer om een stukje te zwemmen, wat op zich met een watertemperatuur van tegen de twintig graden nog best te doen is natuurlijk. Toch trek ik straks graag mijn droogpak weer aan. Hoewel…helaas ben ik er achter gekomen dat mijn rits kapot is gegaan onderaan de runner. Dat is na slechts anderhalf jaar en maar net tachtig duiken wel erg snel. Tijd om de reparateur te contacteren binnenkort.

Het water staat laag, we wandelen over het strand naar links en stappen daar het helder ogende water in. Dat is altijd een prettig gezicht en we hopen dat het iets dieper ook zo zal zijn. We wensen elkaar een goede duik en vertrekken onder water ieder onze eigen weg. Het zicht is erg goed, hier word ik meteen weer blij van! Ik wil naar de overgang van de oesterbegroeiing en de zandbodem, want dat vind ik een mooi gebied. Je hebt dan immers het beste van beide werelden zeg maar. Al snel heb ik het gebied bereikt en speur ik op mijn gemak de bodem af, terwijl ik rustig naar het noordnoordwesten duik.

Ik kan enkele meters weg kijken en kan het bodemprofiel prachtig overzien met het nog aanwezige daglicht. Fantastisch, wat kan ik hier van genieten. De oesterbegroeiing aan mijn linkerkant is kleurrijk begroeid en op de zandbodem aan mijn rechterkant liggen werkelijk tientallen zeenaalden. Ongelofelijk hoeveel zeenaalden ik in een oogopslag kan zien. Voor de grap tel ik ze, er zijn er soms wel acht te vinden op een stukje bodem van ongeveer veertig bij veertig centimeter. Het zijn grote en kleine zeenaalden en dan bedoel ik de verschillende soorten, niet de afmetingen. Hun kleuren en patronen variëren en ik maak wat foto’s. Het lijkt zo gemakkelijk, maar een zeenaald fatsoenlijk en interessant op de foto zetten valt eigenlijk niet mee. Maar ach, ik geniet van deze visjes en het fotograferen.

Dan schiet er ineens een kleine schim weg in mijn ooghoek, ik heb het niet goed gezien maar toch herkende ik het in de snelheid als een jonge sepia. Met mijn duiklamp heb ik het diertje vrij snel opgespoord, maar het is niet bepaald gediend van mijn aanwezigheid. Foto’s maken kan ik echt vergeten, want na iedere paar centimeter dat ik dichterbij lijk te komen, zwemt de sepia twee keer zoveel verder. Dit gaat hem niet worden voor de foto’s, dus ik geniet gewoon even van mijn inktvissenvriendje. Leuk, nog een paar weken en dan is het weer voorbij met deze diertjes. Dan vertrekken ze weer uit de Oosterschelde en moeten we maar hopen dat ze volgend jaar weer in grote getalen te zien zijn.

Stroming is er niet, wat duikt het vanavond weer heerlijk. Ik speur de bodem af naar leuke vondsten. Platvisjes zijn ook goed vertegenwoordigd en sommige laten zich ook goed zien. Een grondel ligt brutaal met zijn borstvinnen opzij te wachten, maar laat op het laatst toch zien dat hij bang van me is en schiet weg. Tussen de gele sponzen op de oesters tref ik een leuke verrassing aan, het is een groene zeedonderpad die zijn naam eer aan doet. Hij is fel groen en als ik goed kijk, zie ik dat zijn bek knalblauw is! Wat een aparte verschijning, hij is niet schichtig en ik kan op mijn gemak foto’s maken. Mooie vis zeg, een goed moment om weer om te draaien.

Inmiddels lig ik al weer dik een uur in het water en ondertussen voel ik dat ik flink nat geworden ben. De rits lekt meer dan ik zou willen, al is dat met deze watertemperatuur niet zo heel erg. De terugweg verloopt daarom in flink hoger tempo, het is mooi geweest vanavond. Ik geniet nog even van de vrij zwemmende visjes die bewegende spiegeltjes lijken in mijn lamplicht. Bij het strandje stap ik er weer uit, het was weer een heerlijke typisch ‘Stalland’ duik.

Max. diepte 8,5 m, temp. 19 gr.C., zicht 3-5 m, duiktijd 75 min.
Duik 845 (Sint Annaland, dinsdag 6-9-2018, 19.45u)