René Weterings – Zanderige zandgrondels
Het heeft even geduurd, maar eindelijk is Duikreporter René Weterings weer terug bij Sint Annaland en maakt een duik met ‘zanderige zandgrondels’.
Datum: 17-4-2019
Duiklocatie: Sint Annaland
Nog een dag werken en dan heb ik twee weken vakantie. Maar vanavond eerst nog even een duik in Zeeland maken met Goof en wel bij Sint Annaland.
De laatste duik bij Sint Annaland was al weer van begin september 2018, zonde eigenlijk want het is echt een fijne duikstek. Het weer is wederom goed, er staat nauwelijks wind. De berichten van algenbloei bij de Zeelandbrug deed ons de keuze van duikstek wijzigen, want ik ga echt niet in water liggen spartelen met zicht van minder dan een halve meter. Mij krijg je er dan niet in, daar beleef ik geen lol aan. Goof weet dat ook, dus waren we het snel eens over Sint Annaland als alternatieve duikstek in de Oosterschelde. De laagwater kentering staat vanavond wat later, dat geeft ons lekker de tijd om op het gemakje te doen, geen gestress, waarom zouden we?
Op de parkeerplaats bij de jachthaven is geen parkeerplaats vrij, ik parkeer de auto op de onofficiële en onverharde parkeerplaats. We gaan eerst even op het gemakje bij het water kijken. De Oosterschelde ligt er mooi rustig bij, we moeten heel goed kijken om bij de boeien wat stroming te ontdekken. Dat gaat goedkomen, het zicht lijkt ook goed te zijn, dat maakt onze zin alleen nog maar grotere. Inmiddels is er een parkeerplaats vrij op het asfalt van de reguliere parkeerplaats, dus ik verplaats de auto even. Het is toch lekkerder om na de duik niet met je natte zooi in het zand te hoeven staan. Op ons gemak trekken we ons duikuniform aan en sjokken we richting het water. Het voelt vanavond zelfs wat benauwd aan, dus we hebben al vrij snel warm.
Gelukkig biedt het water van de Oosterschelde meteen verkoeling, het zicht wordt door ons zeer plaatselijk even tot nul gereduceerd. Maar ik weet dat het goed gaat komen als ik mijn hoofd onderwater steek en een paar flinke vinslagen richting dieper water heb gemaakt. De stofwolken verdwijnen en er verschijnt een prachtig landschap van oesters en sponzen onder mij, met het resterende daglicht nog steeds goed te zien. Wat is dit toch een heerlijke stek, waarom komen we hier toch zo weinig? Ik besluit het gebied van de overgang van oesterbegroeiing naar zandgrond te verkennen. Mijn ervaring is dat hier altijd wel wat leuks te vinden is, bovendien heb je dan het beste van beide werelden.
Blonde grondels hangen met hun sierlijke rugvinnetjes omhoog boven de oesters, alsof ze een nestje verdedigen. Krabben schieten tussen de oesters weg als ze mij zien aankomen. Om de paar meter is wel een zeester te vinden en ik zie ook een flink aantal zeespinnen op de sponzen rondkruipen. Ze vallen goed op tegen die gele achtergrond. Ik zie de algenbloei door mijn lamplicht goed, maar het gekke is dat het hier niet tot erwtensoep heeft geleid. Sterker nog, het zicht is op plaatsen echt nog een dikke drie, misschien wel vier meter! Heerlijk, dit soort duiken heb ik echt nodig na zo’n saaie winterperiode. Ik geniet met volle teugen en maak wat foto’s van een heremietkreeft en een zeester.
Op het zand liggen talloze zandgrondeltjes, de een nog nieuwsgieriger dan de ander. Als ik mijzelf rustig houd en de camera op de bodem parkeer, komen ze zelfs naar mij toe. Deze guitige grondeltjes zijn een lust voor het oog en dan vooral hun gedrag. Als je er een paar minuten bij blijft, dan vormt zich een patroon en worden ze voorspelbaarder. Soms struikelen er een paar over elkaar en is het rommelig op de display van mijn camera. Maar ik zoek naar eenvoud, een grondeltje blijft mooi in een openstaande oesterschelp zitten. Ik kan mijn camera instellen zoveel ik maar wil, het grondeltje blijft parmantig liggen. Het ideale model kan ik wel zeggen! Tevreden houd ik het na een aantal minuten voor gezien en duik nog even verder de ‘diepte’ in. Dat betekent bij Sint Annaland niet veel, want je moet hier moeite doen om echt diep te gaan, zeker als je op je gemak duikt en niet veel meters maakt.
Tussen de oesters zie ik botervisjes krioelen en zie ik mooie rode krabbetjes op de gele sponzen. Een zeedonderpadje met een erg mooie kleur ligt er helaas lastig bij, maar ik ben blij het visje te zien. Ik draai nog een rondje over het zand en kom een scholletje tegen die niet bang is aangelegd. Het verbaast me hoe gemakkelijk ik een visportretje kan maken van deze vis. Deze vis zou ik wel willen inhuren voor het visportret voor het Open Nederlands Kampioenschap Onderwaterfotografie 2019! Maar zo werkt de natuur natuurlijk niet. Na dik zeventig minuten kom ik weer bij het strandje waar ook Goof net het water uit stapt. Deze duik was weer op en top genieten, daar zijn we het snel over eens!
Max. diepte 8,5 m, temp. 11 gr.C., zicht ca. 2-3m, duiktijd 70min.
Duik 882 (Sint Annaland, woensdag 17-4-2019, 20.00u)
