Zalmtrek
Wie wil dat niet meemaken? De trek van de zalmen… Peter Mieras woont ‘om de hoek’ en was getuige van dit natuurspektakel.
Elk jaar trekken miljoenen zalmen vanuit de Stille Oceaan beken en rivieren in British Columbia op om te paaien. Het is een ongelooflijke reis die de zalmen moeten maken, sommige trekken wel 3000 km landinwaarts om bij de paaigebieden te komen. Gedurende de reis moeten ze hongerige zeeleeuwen, zeearenden, zalmhaaien en beren ontwijken.
Alsof dat nog niet genoeg is, hebben de rivieren sterke stroming, stroomversnellingen en watervallen die ze moeten passeren om de eindbestemming te bereiken. Omdat ze vanuit hete zoute zeewater de zoetwaterrivieren op zwemmen, verandert er in hun lichaam veel. De bijnieren en de hypofyse produceren adrenaline en hormonen die voor de voortplanting noodzakelijk zijn. Echter dit gaat snel ten koste van de algemene lichaamsfuncties en de vissen worden langzaam zwakker. In tegenstelling tot de Atlantische zalm die na het voortplanten naar zee terugkeert, zal de Pacifische zalm na het paaien sterven.
Nog een verandering is de kleur van de schubben verandert. De de normaal zilverkleurige “Sockeye” is nu knalrood met goudgroene tinten. Elke 4 jaar is er een “super run” en de rivieren kleuren dan rood van alle zalmen die hum laatste reis volbrengen.
Nadat ze de paaigronden hebben bereikt, vormen ze paren die hun nesten voortdurend tegen concurrerende mannetjes en wijfjes moeten verdedigen. Het nest van kiezelstenen wordt door het wijfje uitgegraven. Dat doet ze met haar staart, en nadat ze haar eieren in de kuil heeft gelegd, worden deze door het mannetje bevrucht.
Na het paaien sterven de zalmen massaal maar hun lichamen vormen voedsel voor beren en andere dieren in het bos. De kadavers helpen zelfs bepaalde struiken en bomen te groeien. Onderzoekers kunnen aan de groeiringen van de bomen zien in welk jaar een grote zalm “super runs” plaatsvonden.
Links: