Wrakken in de baai van Manokwari

Frank Ennekens maakte een expeditie naar Indonesië en maakte daarover een reportage. Deze zond hij voor de Reportagewedstrijd 2008 die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel organiseert.

Al verscheidene malen – gespreid over de laatste 6 jaar – heb ik duikvakanties doorgebracht in Indonesië. Tijdens een bezoek aan Raja Ampat, in West-Papoea, werd mijn aandacht gevestigd op de ongeschonden wrakken in de baai van Manokwari.

Al vele jaren beloven anderen om een reis naar deze baai te organiseren, maar er komt maar niets van in huis. Dus besliste ik om het heft in eigen handen te nemen. Ik sprak enkele vrienden aan en iedereen was enthousiast. De beschikbare boot was al snel te klein; het aantal deelnemers groeide uit tot 10 duikers, allen met voldoende duikervaring. Het team bestond uit duikinstructeurs, instructeurs onderwaterfoto en -video, gebrevetteerde onderwaterfoto- en videografen en back-upduikers. Geert Nies van MES verzorgde de technische ondersteuning van het beeldgeweld. Naast duikkwaliteiten droeg iedereen zijn steentje bij vanwege de beroepservaring, o.a. medici, technici, logistiek e.a. Elk lid kreeg een taak toebedeeld en de voorbereiding kon beginnen. Deze nam een jaar in beslag; we gingen naar een praktisch ongeschonden deel van de aardbol. Voor een groot deel van de groep was Indonesië ongekend, slechts enkelen deelden mijn hoofddoel, een expeditie naar Manokwari.

Daar niet iedereen over dezelfde dosis avonturenbloed beschikt en graag garantie had voor zijn investering, werd er een compromis gesloten. Daar dit de eerste expeditie van dit team was, werd het voorzichtig aangepakt. Het moet plezant blijven, was de leuze. Al duikend/varend van Noord-Sulawesi naar Irian Jaya en per vliegtuig terug van Manokwari naar Manado.

De reis was zodanig opgevat dat het verkenningsdeel van de trip in het midden zat. De reis begon en eindigde op bekende duikgebieden waardoor het slagen verzekerd was en de duikvoldoening gewaarborgd werd.
Er werden contacten gezocht bij Simone van Thalassa. De boot Mimpi zou onze steunboot worden. Het plan werd gelanceerd.

Regelen

Na een plaatsbezoek in Manado doken al snel de eerste problemen op.We hadden wel rekening gehouden met de seizoenen en winden maar de tijd… De snelheid van de boot was veel te traag. Dan maar een luchtbrug naar Manokwari. We zochten en vonden een nieuwe boot: een schip. De Bianca van Sumukai. Helaas twee maanden voor de afreis stuurde de schipper zijn kat in plaats van de boot. De oplossing werd door Eigenwijze Duik Reizen aangeboden. De Phinisi Ambasi, een motorzeilboot voor 8 personen, werd gecharterd. Onze groep was ondertussen al uitgebreid tot 10 koppen, de 4 kajuiten en het bovendek werden ingenomen. De 4 kajuiten en bovendek werden omgebouwd slaapkamers. De lounge werd gedeeltelijk de technische ruimte, spoelbakken werden voorzien, enz.

Ook onderweg liep niet altijd alles van een leien dakje. Landtransport moest georganiseerd worden voor 10 toeristen met hun 850 kg wegende bagage. De data van de nationale vluchten in Indonesië wijzigen voortdurend. Vliegtuigmaatschappij annuleren vluchten, wat het vooraf kopen van vliegtickets onmogelijk maakte.

Ons programma bestond uit Lembeh, duiken in de gekende straat en ook aan de minder gekende zijde aan de open Malukuzee. Niet altijd te beduiken vanwege de zware zeegang en de zuidenwind. Daarna Dore Bay te Manokwari met zijn onbekend oorlogsverleden en als afsluiter Nationaal Park Bunaken.

Het gaat beginnen…

Op vrijdag 21 september 2007 vertrokken we om 06.00 uur ’s ochtends naar Schiphol waar we zonder problemen aan de balie van Singapore Airlines werden ingecheckt. Na een tussenstop van 2 uur in Singapore werd er met Silk Air naar Manado gevlogen. Het Indonesisch reisvisum voor 30 dagen kochten we lokaal. De lange rij aan de immigratiedienst werd er met de glimlach bij genomen. Daar werden we warm (35°C) onthaald door Rob Sinke, eigenaar van Divers Lodge Lembeh. Per auto en de bagage in een lichte vrachtwagen werden de laatste 45 km aan een Aziatisch tempo afgelegd, kronkelend tussen het groen en de rustende vulkanen om ten slotte per boot het zeekanaal vanuit Bitung over te steken.
      
We waren al 28 uur onderweg en na een welkomdrink werd er al dadelijk aan het duikgerei gesleuteld, de nitrox geanalyseerd en de onderwatercamera in gereedheid gebracht. Er stond immers een ondiep verkennende zonsondergangduik van 78 minuten op het programma. Na een welverdiende nachtrust ving de dag vroeg, soms heel vroeg aan.

Het resort werd volledig door ons bezet zodat we over alle faciliteiten konden beschikken. We verdeelden ons over drie duikboten waarvoor ieder naar wens een eigen programma opstelde. Er werden door ons 210 duiken met een totale duiktijd van ca. 250 uren gedaan. Alle gekende soorten dwergzeepaardjes, blauw geringde wonderpus en mimic octopus werden gezien.

   

Manokwari

Een week later verlieten we met gemengde gevoelens Lembeh eiland om in konvooi terug te keren naar Manado, waar we introkken in een klein hotelletje bij de haven, omringd door de dagelijks markt. We mengden ons te voet en individueel onder de plaatselijke bevolking die ons verwelkomde met de eeuwige Aziatische lach. ’s Avonds werd het buikje rond gegeten in een lokaal vissersrestaurantje in een nabijgelegen visserdorp.

Na een week verwend te zijn in een resort stonden we nu zelf voor alles in en kozen we zonder twijfelen voor het avontuur en de ‘couleur locale’. Ondanks “alles kan en niets moet”, volgde de ene activiteit op de ander, aan een razend tempo. Gepakt en gezakt stonden we de volgende dag om 05.00 uur weer in de luchthaven van Manado.

Met Merpati Airlines werd er koers gekozen naar Manokwari via Sorong. Deze trakteerde ons op een steriel bekertje water en een kartonnen doosje met als inhoud een hard gekookt eitje. Had je de mondhoeken van mijn reisgenoten eens moeten zien krullen toen ze met kinderlijk verlangen het doosje open deden.

In Manokwari aangekomen werden we bijna koninklijk onthaald. Onze reisplannen waren hier immers bekend. Maanden vooraf waren de nodige documenten aangevraagd en de afschriften van onze reispaspoorten overgemaakt. Een menigte van donker gekleurde mensen met een kroezelde haartooi stond ons op te wachten. Sommigen waagden het snel aan onze huid te voelen, zich afvragend of dat wit er kon afgaan. Hier landen niet alle dagen blanken, ooit waren de westerlingen hier de delicatessen van de menukaart.

Piratenschip

Ons piratenschip lag volgens afspraak al een week aan de kade op ons te wachten. De Ambasi was vijf weken vooraf al zeilend vertrokken uit zijn thuishaven op Bali, enkele duizenden km hier vandaan, om aan ons zijn diensten te komen bewijzen. Kosten noch moeite werden gespaard. De compressoren werden in gereedheid gebracht en alle duikflessen werden ‘onthoofd’ en gereinigd. We waren immers ver verwijderd van de bewoonde wereld. Geen enkel wegennet leidt tot Manokwari, dat enkel per vliegtuig bereikbaar is.
De gezonde nieuwsgierigheid steeg en er werd druk overlegd. We hadden geen idee over de uitgestrektheid van het gebied waar we wrakken zouden/konden aantreffen. Joopy, een plaatselijke regelaar (lees tovenaar) werd ingehuurd. Joopy doopte zichzelf tot het achtste wereldwonder en dacht alles over de verborgen schatten onder water te weten. Vanaf de tweede dag hadden we de magic man door en ruilden hem sluw in tegen gratis hulp van visser Fast Eddy. Ook deze had zijn gebreken maar haalde betere resultaten. In een mix van Engels, Indonesisch, handen en voeten kwamen de oorlogsbeelden langzaam maar zeker te voorschijn.

Duiken!

Na een vruchtbare nacht (sommigen hadden hun echtgenote bij!) werd er vroeg met de bel gerinkeld. Ik kon het niet laten, mijn ongeduld sprak boekdelen, jaren had ik hier naar verlangd. De trossen werden losgemaakt en we voeren het havenkanaal uit. Duizend en één vragen hadden we, ons duikershart klopte sneller dan ooit, na slechts enkele honderden meters varen werd het anker gegooid; we waren er al. Geert, Linda en ik stonden klaar, verlangend naar het warme sop.

   

Wat konden we hier verwachten? Een havenarm in een baai die overging in nog een grotere baai om dan uit te monden in het zuiden van de Stille Oceaan. De zichtbaarheid? We daalden af en zagen dadelijk een enorm wrak opdoemen. Het lag op bakboord, niet begroeid, volledig intact. Een grote groep jacks verlieten hun woning en zwommen rakelings aan ons voorbij. Een machtig wrak, Japans vrachtschip luisterend naar de naam Shinwa Maru.

Na onze duik werd het wrak op een bord geschetst. De debriefing was een briefing voor de volgende duikgroep, er werd telkens in drie groepen gedoken. De ene lichtte de andere in en alle gegevens werden verzameld. Een ganse dag zijn we met de boot boven het wrak blijven liggen.

De Shinwa Maru had meer dan 75 jaar geleden zijn rust op de zeebodem gevonden. Eerst werd het getorpedeerd door een Amerikaans onderzeeër maar trotseerde het de inslagen. Enkele maanden later moest het dan toch de geest geven ten gevolgen van een luchtaanval. Het was een bevoorradingsschip. Alles was nog aan boord, duizenden flessen saké, zeemijnen, netjes gestapelde torpedo’s, gasmaskers met inbegrip van de filters, zelfs een zeer kleine rupspantsers, nog nooit gezien. Het vrachtschip was een ‘steamer’, aangedreven door een schroef. Het diende om de 10.000 koppige Japanse soldaten te bevoorraden met militair materieel. In Manokwari was het hoofdkwartier gevestigd van de Japanse landtroepen tijdens WO II. Van hieruit werd geopereerd over de Vogelkop, het westen van Irian Jaya.

De baai

De Geelvinkenbaai ligt ten zuiden van het bekende Truk in Micronesië. Waarom is Manokwari dan in de vergetelheid gebleven? De eerste hinderpaal is de bereikbaarheid en het moeilijk toetreden vanwege de overheid. Voor West Papoea is een Surat Keterangan Jalan vereist, letterlijk vertaald een wandelvergunning. Deze is te bekomen bij de lokale overheid.

Bij de gouverneur en havenpolitie dient men een duikvergunning aan te vragen. Het hoofdkwartier van de Indonesische Marine, gevestigd op de Schouten Eilanden, dient tevens op de hoogte te zijn van je duikplannen.

De zeebodem ligt bezaaid met tonnen explosieven. De lokale bevolking haalt dagelijks dynamietstaven op. Er wordt gedoken tot een diepte van 50 meter met zelf gemaakte houten duikbrilletjes en tuinslang verbonden met een compressor gemonteerd op een kano.

Na onze eerste adembenemende duik kon het geluk niet op, er heerste dadelijk euforie. Ook ik was opgelucht. Stel dat hier niets te zien was. Ik had immers de hele bende overgehaald om aan de andere kant van de wereld pioniersduiken te gaan ondernemen.

Crosswreck

Onze expeditie kon al niet meer stuk maar onze ontdekkingshonger was nog niet gestild. We hadden immers weet van het ‘Crosswreck’. Later zal blijken dat zich in deze baai geen oorlogbodems (‘destroyers’) bevinden. De oorlog werd op het land gestreden en de strijdkrachten werden over zee bevoorraad. Eén van de strategieën was deze bevoorrading te doorbreken. Onze eerste duikdag was al perfect, maar toch keken we vol verlangen uit naar dat ‘Kruiswrak’.

Er werd koers gezet naar het eiland Mansinan in Dore Bay ( de baai van Manokwari). Hier staat een gedenkteken, een kruis. De missionaris Van Hasselt zette hier als eerste voet aan wal om het Christendom te komen verkondigen. Voor het kruis zou het ‘Crosswreck’ liggen. We gingen te water maar werden weggeblazen; de stroming was niet te overwinnen. Het groot schip was niet te vinden. Er werd een zeer mooi wrak aangetroffen, een patrouilleboot met afweergeschut, rechtstaand op hagelwit zand, bruisend van het leven en in het wrak een tuin van kokerwormen. We gaven het de naam ‘Christmas wreck’, een zeer toepasselijke naam vanwege de begroeiing en kleuren.

Weer werd er een poging ondernomen. Er werd gestart vanaf het strand met twee duikploegen, op zichtbare afstand van elkaar haaks op de kustlijn, een steile zandhelling volgend. We daalden af tot 50 meter. Opnieuw werd een klein vrachtschip aangetroffen. Een boei werd opgelaten zodat de ander duikers via een lijn naar de vondst werden geloodst. Langzamerhand kwamen we er achter dat er om het ‘Crosswreck’ alleen maar verwarring heerste en de Shinwa Maru het ‘Kruiswrak’ is. Ondertussen hebben we meer huiswerk verricht en alles verder uitgeklaard.

Verder had ik weet van een vliegtuigje, een S-38 Sikorsky, een dubbeldekker gebouwd in 1928. zonder oorlogsverleden maar wel met een mooi verhaal. Dit zou 80 km uit Dore Bay liggen. Tot onze verbazing vestigde een visser er onze aandacht en vonden we dit vliegtuigje in het begin van de baai, met Manokwari nog duidelijk in zicht. Weerom kon het geluk niet op.

S-38 Sikorsky

Deze dubbeldekker uit 1928 was oorspronkelijk eigendom van de Amerikaanse familie Johnson. Na verschillende expedities onder leiding van deze familie werd door een recreatieduiker het wrak gevonden in 2005. Op 4 juli 2006 werd gebruikgemaakt van een sonar en vonden de Johnson’s het ook. Er werd een granieten gedenksteen op 31 meter diepte geplaatst met de tekst:

I am Carnauba
my true home is not this bay
but the hearts of all who love adventure

Nog verscheidene duikpogingen werden met succes bekroond. In totaal werden 170 duiken gedaan.

Bunaken

Op 8 oktober overschreden we in de voormiddag per Batavia Air en Lion Air via Makassar ( Zuid-Sulawesi) weerom de evenaar, om na een dag reizen midden in de nacht in Manado te landen. Per taxi naar de haven en in het donker met een teakhouten boot naar het eiland Bunaken.
In de 16de eeuw strandde een Portugese kapitein Carolus en bevruchtte daar alles wat vruchtbaar was. Heden draagt 75% van de eilandpopulatie de naam “Carolus” netjes vermeld naast de voordeur van de huisjes.

We namen onze intrek in de houten huisjes langs de kustlijn achter de mangrovenbosjes. Daniel Homestay gaf ons onderdak en verzorgde het duiken. Er is een vergunning nodig om aanwezig te zijn in dit Nationaal Park, voornamelijk bekend om zijn glashelder water en mooie drop-offs met groot en macroleven. Het pygmeezeepaardje Pontohi werd hier voor het eerst waargenomen en kreeg de naam van de lokale familie Pontoh. Rond Bunaken, Mantehage en Manado Tua werden door ons 140 duiken gedaan.

  

Hier gingen we ’s morgens vroeg voor zonsopgang per kano op traditionele wijze vissen op kleine makrelen. We bezochten de kleine dorpjes waar de tijd lijkt stil te staan en iedereen gelukkig is.

Na drie weken en vier dagen landden we moe maar voldaan terug op Schiphol en konden we terugblikken op een uitzonderlijke reis die je niet kan vinden bij de touroperators. Gedurende de ganse periode heerste er een bijzondere sfeer. We waren ons terdege van bewust dat we met iets speciaals bezig waren.

Ondertussen wordt er op alle mogelijke pisten gezocht naar informatie en starten we met de voorbereiding van een vervolg voorzien in 2010. Dan wordt er dadelijk via Jakarta naar Manokwari gereisd om via Biak en Timika de rest van de Geelvinkbaai onder de loep te nemen. Negen van de huidige tien teamleden zullen actief en fysiek aanwezig zijn. Dat zegt genoeg.

Tekst : Frank Ennekens
Foto’s: Alain Pardon, Geert Nies en Frank Ennekens

Extra informatie

Lembeh Strait

Is een lang uitgerekt eiland van ca 25 km lang en maximum 1 km breed gelegen voor de havenstad Bitung. Er wordt gedoken in het natuurlijk gevormd havenkanaal tussen het vaste land en het eiland.
De zee-engte wordt Lembeh Strait (straat) genoemd. Aan de zijde van het vasteland bestaat de zeebodem hoofdzakelijk uit zwart lavazand afgezet door de omliggende vulkanen. Weinig stroming en een slechte zichtbaarheid zijn de voornaamste kenmerken. De opmerkelijke onderwaterwereld zou iets te maken hebben met de ijstijd. (Nvdr, tijdens de ijstijd is de zee rond de Indonesische wateren ijsvrij gebleven waardoor het onderwaterleven er verder evolueerde terwijl het op andere plaatsen stilviel of gedeeltelijk verdween). Er zijn een aantal wrakken in goede conditie en de maximum diepte is ca. 30 m.

   

Manokwari

Is gelegen aan het zuidwesten van de Stille Oceaan. De Dore Bay is een gedeelte van de Geelvinkbaai en wordt afgeschermd van de open oceaan door de Schouten eilanden. In 1730 zette de eerste westerling, een Nederlander, voet aan wal. Vanaf 1850 werden er missies gedaan door Engelsen, Fransen en Nederlanders. Van hieruit werd het christendom over Nederlands Guinea verkondigd. In 1864 werd Manokwari volledig verwoest door een zware aardbeving en vloedgolf. Vanaf 1898 stond Manokwari onder Nederlands bewind. Tijdens WO II was hier het hoofdkwartier van de Japanse strijdkrachten van de Vogelkop, West Irian Jaya, gevestigd met een 40-tal schepen en 10.000 manschappen. In 1943 kwam het in de frontlijn terecht en werd volledig vernield door US duikboten en luchtaanvallen met ondersteuning van de Australische luchtmacht en Nederlandse piloten. Nadien kwam Manokwari in de vergetelheid en is sinds 2 jaar de hoofdstad van Irian Jaya, west Papua.
De baai is moeilijk te beduiken vanwege de afwezigheid van duikcentra, de diepte en steile zandhellingen. Er is naast een toeristenvisum een reis- en duikvergunning nodig. Duikgidsen zijn niet ter beschikking. We hebben beroep gedaan op de lokale bevolking en vissers. Daar het gebied minder tot zelfs onbekend is, is het zeker de uitdaging waard.

   

Bunaken Nationaal Park

Is een beschermd marien park sinds 2001. Dit zorgt voor een ecologisch evenwicht en behoud van het onderwaterleven. Een harmonieus evenwicht tussen de lokale bevolking en de rijkdom van de zee.
Het park telt 5 eilanden: Bunaken, Manado Tua, Siladen, Mantehage en Nain. De koraalriffen behoren tot de top 10 ter wereld. Voornamelijk wandduiken met drop offs tot 60 m gevolgd door een zandhelling variërend van 200 tot 1500 meter. Er zijn 11 duikcentra waarvan slechts 2 met een Indonesisch management.
Er wordt gedoken vanaf lokaal gebouwde teak boten met weinig diepgang. Er is een broedplaats voor zeeschildpadden, Dolfijnen, grazende zeekoeien, zeilvissen en valse orka’s zijn geen zeldzaamheden.

   

Bedoken wrakken in Manokwari

• Shinwa Maru: vrachtschip, steamer met schroef dat ontbreekt, enkel het enorme roerblad is aanwezig – gebouwd in 1904 in Engeland, 144 m lang -23 september 1943 getorpedeerd door US duikboot SS-203 Tuna – 21 november 1943 gebombardeerd door geallieerde luchtaanval en gezonken – ligt op 36 m diepte
• vrachtschip: ongekend – ligt op 50 m diepte
• vrachtschip: ongekende steamer – romp is losgescheurd van het dek – ligt op 17 m diepte
• Christmas wrak: patrouilleboot – ligt op 21 m diepte
• Mupi wrak: patroiulleboot – ligt op 8 m diepte
• Bunker wrak: enkel nog onderdelen – ligt op 3,5m diepte
• Schrootwrak: klein vrachtschip – gedeeltelijk gesloopt – ligt op 12 m diepte
• Kitty Hawk: enkel een propellerblad gevonden op 42 m diepte – Cirtiss P-40 met serie nummer A29-824 – Australisch RAAF 77 Squadron – neergestort op 12 oktober 1944 – piloot Wolf Schlenker
• Kitty Hawk: romp en vleugels liggen verspreid in de haven – P-40 met serienummer C3-534 – Australisch RAAF 120 Squadron – neergestort op 01 augustus 1945 – piloot Sergant F. Hirdes, Nederland
• S-38 Sikorsky: The Spirit of Carnauba

The Spirit of Carnauba

Carnauba is een natuurlijk glansmiddel afkomstig van bladeren van de waaierpalm uit Brazilië. De firma Johnson’s wax is gevestigd in Wisconsin VS, familiebedrijf met als oprichter Herbert Fisk Johnson. Tijdens de jaren 1920-1930 heerste er een economische recessie. Herbert ontdekte dat de carnauba-wax hun product beter maakte ten op zichte van dat van de concurrentie. Herbert besliste om naar Brazilië te reizen, waar nog maar weinig mensen uit het noorden geweest waren. Hij liet zich vertellen dat de reis ruim een jaar zou duren via de traditionele land- of zeeroute. Hij zocht een alternatief en kocht een eigen vliegtuigje, een S38-Sikorsky, een amfibievliegtuig dat ‘flying boat’ werd genoemd. Het had een metalen frame en de cockpit voor 8 personen was uit hardhout vervaardigd. Het had 2 motoren 450 Hp Pratt & Whitney R985 Wasp Junior 12 cilinder. Het woog 3.100 kg en kon een maximumsnelheid halen van 200 km/h. Het was 13,75 m lang en had een spanwijdte van 21,85m.

De trip duurde een maand. Hij huurde een 27-jarige navy-piloot in en ging op 24 september 1935 op zoek naar de geheimen van de carnaubapalm. Vanaf die tijd ging het het bedrijf alleen maar voor de wind. Vandaag is S.C. Johnson, de huidige naam, een multibillion-bedrijf met verdeelcentra over de gehele wereld.

Herbert schreef een boek over de vlucht. Ongeveer 15 jaar geleden vond zijn zoon Sam dit boek waarin stond geschreven “aan Sammy, ik hoop dat jij eens deze vlucht maakt”. Deze zin veranderde het leven van Sam. De familie Johnson wilde deze vlucht overdoen in een Cessna. Sam was een ervaren jet- en watervliegtuigpiloot.

Een vriend van Sam, Buzz Kaplan, overtuigde Sam deze vlucht over te doen in een replica die gebouwd zou worden door Kaplans team. In 1928 werden er ca. 100 S-38 vliegtuigen gebouwd. Er bestaat er heden geen enkele meer. Het nabouwen gebeurde door gebruik te maken van de originele blauwafdrukken uit de archieven van de nog steeds bestaande Sikorsky (helikopter)fabriek. Het team werkte ruim 3,5 jaar aan de replica die klaar was in 1998. Dit was het begin van een familiereünie. Sam en zijn zoon Kurt (de derde generatie) waren de piloten terwijl Sams andere zoon Fisk fungeerde als coördinator. Op 22 oktober 1998 tijdens een zonnige morgen vertrokken ze richting Brazilië. Vanuit Racine, Wisconsin, naar Miami vervolgens naar de Bahama’s, Puerto Rico en Suriname om na 27 dagen en 7500 mijlen (12.000km) aan te komen in Fortaleza, Brazilië.

Sinds juli 2007 is de replica te bewonderen in ’s werelds grootste luchtvaartmuseum in Oshkoh, Wisconsin. Sinds 1997 waren de Johnsons op zoek naar het wrak, waarbij kosten nog moeite werden gespaard.

In 2005 werd het wrak gevonden door een recreatieduiker in Dore Bay te Manokwari, West-Papoea, Indonesië. Tijdens een tweede expeditie van de familie Johnson, waarbij gebruik werd gemaakt van een sonar, werd op 4 juli 2006 het wrak opnieuw gevonden.

Hoe kwam de S-38 hier terecht? Kort na de trip naar Brazilië werd het vliegtuig verkocht aan een bedrijf dat zich bezig hield met olie-exploitatie. Er werd een camera gebouwd op de romp van de cockpit. Tijdens een vlucht in 1938 spleet de romp open en stortte kort bij de kust in zee. De piloot kon zich bevrijden en zwom naar het strand. Het is de droom van de Johnsons om het wrak te bergen en terug thuis te brengen. Het zou een plaats krijgen onder een glazen vloer in een universiteit. Er zijn reeds onderzoeken gedaan door het bedrijf A&M uit Texas .

De Reportagewedstrijd 2008 wordt gesponsord door: