Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

Miranda Minne – Wanneer iedereen naar Manado gaat…

Ze gaat graag rechts als iedereen naar links gaat. Dus in plaats van Manado zoekt Miranda Minne een andere hoek van Zuid-Oost Azië op.


Datum:    2015/2016
Duiklocatie:  Sulawesi

duikreport-call-to-action-350x85

Miranda_Minne_Prince John Dive Resort-40179
In 2011 maakten we onze eerste duikreis richting Zuid-Oost Azië, een vriend waarschuwde ons toen : Zuid-Oost Azië : you’ll hate it or you’ll love it. Het werd het laatste bij ons….
De voorbij jaren bezochten we de Filipijnen, Borneo ( Sipadan ) en Sumatra, telkens het resultaat van uren snuffelen in de Lonely Planet en Thorn Three forum, op zoek naar de minder toeristische plekjes.
Dit jaar besloten we Sulawesi te gaan verkennen, twee weken duiken en een week cultuur bij de Toraja’s…
42 uur vliegtuig en auto voor een begrafenis….
Via een tussenstop in Abu Dhabi en Jakarta arriveerden we moe maar enthousiast in Makassar waar we onthaald werden door onze gids en chauffeur, nog even de eerste portie streetfood binnenwerken en dan bedje in want morgen volgt een lange dag…
De rit tussen Makassar bedraagt gemiddeld 8-9 uur maar dat was buiten onze chauffeur gerekend. Waar de gemiddelde autorit in Indonesië een beproeving is voor je hart en maag, was onze chauffeur ‘ captain sloooowwww’ : met een gemiddelde snelheid van 30km per uur bereikten we Rantepao om 21uur na een rit van 12uur.
De volgende ochtend stond meteen het bijwonen van het Pesta Mati op het programma. Het Toraja volk is gekend voor zijn dodencultuur, wanneer iemand overlijdt wordt hij gebalsemd en bewaard in een ruimte van het huis, hij wordt niet als een dode aanzien, maar als een zieke. De grootte van de begrafenis hangt samen met de sociale status van de familie, hoe groter de begrafenis, hoe hoger het aanzien van de familie, daarom kunnen er soms jaren tussen het overlijden en de begrafenis zitten.
Wanneer de familie genoeg geld verzameld heeft volgt dan de uiteindelijke begrafenis of het Pesta Mati, de begrafenis die wij bijwoonden was van een man die reeds twee jaar overleden was en het was de tweede dag van een drie dagen durende begrafenis.
Terwijl de familieleden worden afgeroepen en de goede geesten opgeroepen, worden tientallen varkens aangevoerd, geschonken door genodigden. Deze varkens worden achteraan geslacht en versneden en dan bereid op traditionele Toraja wijze met kokosmelk in een stuk Bamboe.
Het toppunt van de gebeurtenissen is het slachten van de buffel, hoe meer buffels er geslacht worden, hoe rijker de familie ( kostprijs voor een buffel begint rond de 1000 euro en de duurste die ze momenteel verkopen is 100.000 euro…). Gemiddeld worden er een 5 tal buffels geslacht, bij een grotere begrafenis kan dit oplopen tot 35…
Als dierenliefhebber had ik gemengde gevoelens bij het bijwonen van het Pesta Mati, aan de ene kant is het gruwelijk om de varkens te horen schreeuwen en te zien liggen op de grond tussen de bamboe, maar aan de andere kant hebben de dieren een mooier leven dan ons slachtvee. De buffels staan overdag te grazen in de rijstvelden, worden gewassen en hun huid verzorgd met olie en de varkens hebben ruimte en zitten niet opgesloten in betonnen stallen zoals bij ons.
Na het slachten van de buffel trokken we verder door Torajaland en bezochten we verschillende graven, de Toraja’s begroeven de doden vroeger in de rotsen en de baby’s in bomen, tegenwoordig gebeurt dit in betonnen gebouwtjes.
De dag erop deden we een andere route langs de rijstvelden die ons tot boven op de berg bracht, onderweg zagen we de typische producten uit Toraja : koffie en cacao. We eindigden de dag met een wandeling door de rijstvelden.
De dag erna reden we richting in Sengkang waar we het Tempe Lake bezochten en na een nachtje slapen terug naar Makassar, tijd voor deel twee van onze reis!

Miranda_Minne haaien

En dan duiken….
Wie Sulawesi zegt, zegt Manado, maar wij gaan graag naar links wanneer iedereen naar rechts gaat. Na een beetje zoekwerk kwam ik terecht bij Prince John Dive center in Donggala nabij Palu, het enige duikcentrum in een omtrek van 400 km met slechts 15 bungalows. Een uurtje vliegen van Makassar en nog een uurtje met de auto brengt je bij deze parel.
Wij kregen de laatste bungalow, een redelijke wandeling, maar onze koffers werden gebracht en nog geen kwartiertje nadien was er een lieve man die ons duikmateriaal kwam halen en naar de duikbasis bracht. Aan de duikbasis is er een droom voor elke onderwaterfotograaf : een gloednieuwe en super uitgeruste fotokamer waar je je fotomateriaal in een nette en geklimatiseerde omgeving kan installeren, opladen en ’s avonds achterlaten. Het is duidelijk dat de zaakvoerder, een Duits, zelf een gepassioneerd fotograaf is.

DSC_5397-40179_Miranda_minne

Er zijn vier zones waar je kan duiken, zone 1, halve dag trips, hele dag trips en twee dagen trips. Er zijn drie boten, twee kleinere en 1 grote voor de dagtrips en meerdagentrips.
Het huisrif heeft een lengte van ongeveer 600m en zijn twee aparte duiken, de linkerkant kreeg de benaming Green Wall. Tijdens onze eerste duik konden we meteen kennismaken met het ‘huis-pygmeezeepaardje ‘ van het type Bargibanti. We doken letterlijk van naaktslak naar naaktslak met daartussen de nodige garnaaltjes, spookfluitvisjes ( ook juveniele ) spookmurenes, mantisgarnalen,…. Na 95 minuten kwamen we dolenthousiast boven en benieuwd naar de rest van de duiken.
10 minuutjes met de boot uit de baai is de duikplaats Anchor, genoemd naar een oud anker dat zeer mooi begroeid is, naast het aanwezige macroleven zijn de sterren hier de twee jonge haaien onder het koraal, altijd aanwezig, net als de immer aanwezige en fotogenieke schildpad.

Gili Raja-40179_Miranda-Minne

Een droom voor elke onderwaterfotograaf met een macrolens is ‘ The Jetty’, dit zijn twee pieren, een oude en een nieuwe en meestal wordt de duik verdeeld over de twee stukken. Wij zijn er in geslaagd om in 100 min. Maar 4 rijen pijlers te beduiken…. Elke pijler is prachtig begroeid en wemelt van het leven, diverse naaktslakken, juveniele schorpioenvissen, een oranje en een zwarte hengelaarsvis,….
Tussen de oude en de nieuwe steiger is er een zandvlakte waar het wemelt van het leven. Ik had maar één wens deze vakantie en dat was de Wonderpuss zien. Onder het motto ‘ niet te veel willen ‘ durfde ik zelfs niet aan de kokosnootoctopus denken. Na even gespeurd te hebben op het zand vonden we een zeepaardje, even verder nog eentje, nog eentje en dan overal waar je keek zeepaardjes, we zijn gestopt met tellen aan 15 zeepaardjes. Ondertussen nog geen Wonderpuss te zien waarop ik besloot een fotoshoot te houden aan een van de pijlers met een bereidwillige naaktslak, iets of wat teleurgesteld omdat de voorbije dagen elke duik een wonderpuss gezien was. Na een minuut of tien kwam mijn man zijn camera in mijn gezicht duwen met een foto van de Wonderpuss, gelukkig was hij zo sympathiek geweest om een hoed in de buurt van de Wonderpuss te leggen zodat ik eindelijk dat knoddig dier kon zien. Na 100 min besloten we terug te gaan naar de boot, maar dat was buiten een nieuwsgierige kokosnootoctopus gerekend, dan toch! In totaal maakten we drie duiken van telkens 100-110 minuten op deze plaats, een waar macro-paradijs.

Bargibanti-40179_Miranda_MinneNaast de nabij gelegen duikplaatsen ( maximaal 5 min. Per boot ) zijn er een aantal halve dag trips, dag trips en een tweedaagse trip naar Pasoso. Als voorbereiding op de tweedaagse trip naar Pasoso, waarbij je op de boot blijft slapen op een plastic matje, wordt er een dagtrip georganiseerd naar North Atoll.
North Atoll was een prachtige duik, veel macroleven, onder andere een bokserkrab, maar ook veel vis en rifhaaien die ons volgden. Het koraal is van het gezondste dat ik in de regio zag en deze duik staat voor mij gelijk met de duiken die we deden op Sipadan. Jammer staken een zware regenbui en hoge golven een stokje voor de tweede duik en besloten we terug te keren, doordat het weer redelijk onstabiel was de komende dagen besloten we niet naar Pasoso te gaan, jammer. De volgende dagen deden we wel nog meerdere halve dag trips en een volledige dagtrip naar Enu’s wall, een prachtige drop off.
Nachtduiken zijn normaal niet aan mij besteed, maar ik kan zeggen dat ik hier mijn mening herzien heb en zowaar geen enkele nachtduik onder de 70 min deed, met als uitschuiver een nachtduik van 110min. Blauw geringde octopus, grote naaktslakken, sepia’s, bobtail inktvis, en de residerende reuze tandbaars die wat graag jaagt in het schijnsel van je lamp.

CIA operatie
Ook voor de wrakduikers heeft Donggala wat te bieden, op een maximale diepte van 54m met gemiddeld 35m. bevindt zich de Gili Raja, een mooi wrak waar een zweem van misterie rondhangt. Het schip, 90m lang, werd tot zinken gebracht op 28april 1958. De Gili Raja was geladen met voertuigen en gebombardeerd door een onbekend vliegtuig. Wanneer men de geschiedenisboeken bekijkt, dan leert men dat in die periode de CIA verschillende Covers Op’s deed in de regio en verschillende schepen bombardeerde. De missies kaderden in het plan het regime van de communistisch gezinde President Sukarna te destabiliseren. Meer info kan je vinden via : https://en.wikipedia.org/wiki/Allen_Lawrence_Pope#Indonesian_crisis
Na veertien dagen was het jammer genoeg tijd om afscheid te nemen van Prince John. We houden beiden een zeer goed gevoel over aan deze plaats en vinden het dan ook bizar dat we slechts de tweede of derde Belgische gasten waren. Zeker en vast een aanrader!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief