Dirk Van den Bergh – Steenslijmvisjes gezien!

Het ontdekken van nieuwe duikplaatsen is altijd spannend. Duikreporter Dirk van den Bergh ontdekt De Broezel in de Oosterschelde.

Datum: 17 augustus 2016
Duiklocatie: De Broezel en Strijenham

Afspraak met buddy Petra Zondervan om 11.15 uur bij duikstek De Broezel. Dit is een vrij onbekende stek, gelegen tussen Zoetersbout en Goudzwaard. Ook voor ons beiden is het de eerste keer dat we hier gaan duiken. Het is stralend weer. Gelukkig, want net als vorige keer is Petra niet op tijd … Zal het haar GPS weer zijn? Even later krijg ik telefoon: “Ik sta in de file!” Om 12.00 uur is ze er eindelijk. En ik blijf haar geloven hé!

Ze is een beetje over haar toeren en vraagt of ze zich rustig mag klaarmaken (ik heb alles al opgetuigd). Natuurlijk! Duiken is ontspanning! Het plan om de tweede duik bij Strijenham op de hoog water kentering te doen zie ik nu wel in duigen vallen, maar ook dat is geen probleem: daar kan buiten de kentering gedoken worden.

Allez, het is zover. Sleutels van haar auto in mijn auto, mijn auto op slot, sleutel in mijn zogezegd waterdicht kokertje. Buddy check … Petra: “Oh mijn computer vergeten!” Woehaa .. de auto’s terug open …

Nu is het écht zover. We gaan de dijk over. De trap is al een hele tijd niet betreden zo te zien aan het gras dat erop groeit. In de duikgids staat dat we de poortjes goed moeten sluiten zodat de schapen niet gaan lopen, maar die poortjes hebben hun beste tijd wel gehad!

Het wordt snel duidelijk dat hier beter bij hoog water gedoken wordt: we moeten nu heel de strekdam aflopen om dan een hele tijd ondiep uit te zwemmen. Na de strekdam liggen er nog twee dwarsdammen en we proberen tussen de twee in te zwemmen. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want het zicht is ondiep door de golfslag niet bijster goed te noemen! Dan gaat het plots snel dieper. Wanneer de oesterbanken ophouden blijven we nog even op de zandvlakte zoeken naar platvissen, maar zonder succes. We gaan terug naar de rand van de begroeiing en blijven die volgen tot ik op 100 bar zit. Dan keren we ondieper terug. Het is duidelijk te zien dat hier niet veel gedoken wordt, want de oesters staan allemaal nog mooi rechtop in de zanderige bodem. Er zitten veel bruine plooislakken, groene wierslakken, zeenaalden en hooiwagenkrabben. In de film heb ik op 2.29 vermeld dat er een geknikte aasgarnaal in beeld is, maar het zou wel eens een veranderlijke steurgarnaal kunnen zijn. Is er iemand die hierover uitsluitsel kan geven?

Wanneer we aan de oppervlakte gaan kijken zitten we een eindje voorbij de instap. Blijkbaar zijn we bij het vertrek iets teveel naar links afgeweken om voorbij de dam te geraken. We zwemmen ondiep terug naar de instap. We hebben 75 minuten gedoken op een maximum diepte van 9,3 meter.

Ik wil meteen doorrijden naar Strijenham, maar Petra sterft van de honger en wil eerst een tasje thee met een “boke”. Daarna ga ik vullen in Oud Vossemeer en om 15.15 uur zijn we bij Strijenham. Dat is het uur dat ik gepland had om in het water te liggen!
We liggen nu exact op de hoog water kentering in het water en dat voelen we wel aan de stroming bij het terugkeren! Strijenham is zo’n klein beetje een favoriet van mij aan het worden. Prachtig toch die anjelieren! Maar deze keer werd het nog specialer: Petra ziet plots tussen de basaltblokken een vreemd, lachwekkend visje zitten: grote schele ogen, een purperen kleur en dikke witte lippen. Ze haalt haar ademautomaat uit haar mond en wijst naar haar lippen. Zou het een lipvis zijn? Nee, die heeft toch niet zo’n egale kleur? … Het is moeilijk om hem in beeld te krijgen, want hij zit verscholen tussen de basaltblokken. We blijven 20 minuten ter plaatse zoeken en vinden er nog een paar! Sommige zien er helemaal anders uit. Ik begin door mijn lucht te zitten … spijtig … dus terug naar de trap. We hebben 82 minuten gedoken op een max diepte van 10,1 meter.

Zodra we ons omgekleed hebben zoekt Petra het visje op. Ze had al een vermoeden dat het een slijmvisje zou kunnen zijn en ja hoor: de eerder zeldzaam geziene steenslijmvis! De mannetjes worden in de paaitijd egaal donker van kleur, vandaar de verschillen in kleurschakering. Ik heb haar onderweg de huisjesslak aangewezen die ik vorige keer met Bart ook was tegengekomen en dat blijkt de Japanse oesterboorder (stekelhoorn) te zijn. Die staat beschreven als een bedreiging voor de oesterculturen.

We blijven in het zonnetje nog wat nagenieten van deze prachtige duik dag. Gelukkig heb ik deze keer een Duveltje meegenomen om dit te vieren!