Trieste werkelijkheid
Kun je je het voorstellen? Vandaag heb ik vanaf het water de zon zien opkomen en ook weer zien ondergaan bij Kaap de Goede Hoop…
…en daartussen hebben we maar liefst 260 kilometer gevaren over de Atlantische Oceean – wat een hoop water – op zoek naar een zone van nog geen vijf mijl waar het water blauw en warm(er) is en de Mako- en blauwe haaien zich ophouden. Een aardig stukje tuffen, kan ik je vertellen. Een ochtendje sportschool is er niets bij zoals wij de klappen moesten opvangen. Maar je wilt wat, dus…
De ‘blauwe’ zone was vanwege de wind een flink eind van de kust opgeschoven. Hoe dichter we bij komen, hoe verder de temperatuur stijgt. Eindelijk is het boven de 20 graden. Bemanningslid Ernest begint met ‘chumming’, een soort kruimelspoor van Hans en Grietje, maar nu van versnipperde vis. Het is de bedoeling dat de haaien het ruiken en op de bait afkomen. Ruim een uur later hebben we niet meer dan een jonge blauwe haai en heel even twee Mako-haaien onder de boot gezien. Morne van Shark Explorers snapt er niets van. Tot we een grote oranje boei zien…de boot drijft in de richting van een long line.
Het kwartje valt bij Morne – en ook bij ons. De haaien die hier horen te zwemmen, hangen aan de haken van de long lines. Over een breedte van vijftien kilometer lang zijn deze lijnen vanochtend heel vroeg uitgezet. Tel maar uit hoeveel haaien daarin binnen een paar uur de dood hebben gevonden. En het ergste is, deze vorm van visserij is hier niet verboden.
Morne gaat kijken of er nog levende haaien aan deze lijn hangen. Op vijf meter hangt een blauwe haai. Hij probeert dit exemplaar nog los te maken, maar de redding komt te laat.
We weten allemaal hoe verschrikkelijk dit is, maar als je het levensecht ziet, slaat het echt in als een bom…diep tragisch.
Foto’s: Karin Brussaard
