Snorkelen versus duiksport

Onder water heb ik altijd de beste ideeën en vraag ik me de vreemdste dingen af. En hoewel ik tijdens het snorkelen grotendeels aan de oppervlakte blijf, gaat dit proces onverminderd door.

Er zijn van die benamingen die me doen twijfelen. De naam duiksport bijvoorbeeld. Ik ervaar duiken altijd als heel relaxt. Oké, het is soms even sjouwen voor ik in het water lig, maar dan is het (meestal) ook maar een beetje rondhangen. De sport zit ‘m dus eigenlijk in bij het water zien te komen en erin en eruit gaan.

Maar dan snorkelen. Nee, dan praten we niet over snorkelsport, maar hebben we het gewoon over snorkelen. En dat terwijl ik tijdens het snorkelen toch echt aan het sporten ben! Ten eerste moet ik veel meer zwemmen. Ten tweede komt er met regelmaat water in mijn snorkel en moet ik huffen en puffen om dat eruit te krijgen. En als ik iets beter wil bekijken, moet ik naar beneden duiken, proberen daar te blijven en in een logische houding weer boven te komen.

Met name dat laatste is nog wel eens lastig als ik een wat dikker pak draag. Afgelopen week snorkelde ik in een 5 mm pak, wat aan de oppervlakte heerlijk was. Maar toen ik onder wilde, moest ik even flink kracht zetten en naar beneden zwemmen. Om vervolgens door het drijfvermogen van mijn pak weer naar boven geduwd te worden. Terwijl ik nog net even wilde kijken en dus een beetje draaide om vervolgens met een achterwaartse salto boven te komen (tot groot vermaak van mijn snorkelbuddy…). En omdat ik het nog beter wilde zien, herhaalde ik dit kunstje nog een keer of vijf.
Natuurlijk, dat is weer op te lossen met een loodgordel, maar dat wilde ik niet omdat ik juist net aan de oppervlakte wilde drijven om heel ondiep over dingen heen te kunnen.

Na anderhalf uur sta ik moe maar voldaan op de kant. Respect voor de mensen die aan snorkelsport doen. Ik ga om uit te rusten even een duikje maken!