Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duiken / Reizen / Zuidelijk Afrika - Reisverhalen en andere artikelen

Sharkroute: Duiken met de witte haai

Na de kennismaking met de 7gill-haaien en de kleinere haaiensoorten in het kelpwoud wordt het tijd voor de haai der haaien, die ook in False Bay voorkomt. Bert Janssens neemt je mee naar de grote witte haaien, deel 2 van de Zuid-Afrikaanse Sharkroute..

De wekker loopt af om zes uur. Drie kwartier later vertrekt bij zonsopgang onze duikboot beladen met een stalen kooi richting Seal Island. De zee is bijna spiegelglad en de tocht duurt  amper twintig minuten. De hemel is staalblauw, er staat geen zuchtje wind. Perfecte omstandigheden voor een duik met de grote witte haai.

Er hangt een speelse zenuwachtigheid aan boord: iedereen beseft na jaren duiken, maar vooral dromen en fantaseren, dat nu ware moment was aangebroken. Een verre droom gaat werkelijkheid worden: een ontmoeting met de grootste predator van alle oceanen: Carcharodon carchariasoftewel de mensenhaai! We voelen ons als gespannen ambassadeurs op vredesmissie. Wat zouden de intenties van die grote jager zijn: vriendschappelijk dan wel vijandig?

Seal Island
Seal Island is een lange smalle rots van een paar honderd meter lang, die bevolkt wordt door een kolonie van ongeveer 60.000 zeerobben. Ze leven er dicht op elkaar zonder elementaire hygiëne. De stank die van het eiland overwaait, is bijna ondraaglijk, werkelijk om te kokhalzen.

1476153_627224980672032_1690418211_n

Voordat de boot voor anker gaat, tracht Stephen eerst een witte haai te laten ‘breachen’. Hij gebruikt daarvoor een ‘decoy’ (een plastic nagemaakte zeerob) en een 50 meter lange lijn. Met die spullen in het water, doorkruist de boot een bepaalde sector om de haaien de pop te laten aanvallen waarbij ze als een razende uit het water springen, wel 3 meter hoog. Een wonderbaarlijke manoeuvre, als je je bedenkt dat deze haaien tussen de 500 en 1.000 kilogram wegen.

Aan boord houdt iedereen een kwartier lang zijn camera gespannen vast om het unieke moment vast te leggen. Tevergeefs dit keer: de haai springt niet uit het water maar steekt zijn kop boven water en pakt even de ‘decoy’ vast.

Chummen
Tijdens het ankeren begint Ernest onmiddellijk met het ‘chummen’: het vermengen van allerlei tot moes getrapt stinkend visafval met zeewater, bedoeld om een krachtig geurspoor aan te leggen. De kooi gaat te water, alleen de bovenkant steekt vijftien centimeter boven het water uit. Zo kunnen de duikers makkelijk in- en uit stappen.

 

993348_553771714684026_1542228347_n

Vervolgens laat Morne een platte zwarte decoy – eveneens in de vorm van een rob – op ongeveer tien meter van de kooi drijven.  Stephen gooit vlak daarnaast zijn ‘bait’ in het water, een dikke lijn met daaraan vastgemaakt een kop of een stuk staart van een tonijn. De watertemperatuur is achttien graden en het zicht is niet denderend, amper 3 meter.

Het grote wachten is aangebroken, drie kwartier lang.  Dan verschijnt er een ‘kleiner’ exemplaar van rond de 3 meter. Vanaf de boot is hij zeer goed waarneembaar. Indrukwekkend, zijn enorme kop, met spitse neus en de gitzwarte ogen des doods, de lijn tussen zijn grijze bovenkant en witte onderkant, het kalme maar krachtige en sierlijk zwaaiend staartgedeelte. Een onvoorstelbare ‘power’ moet zo een dier hebben. Volgens Stephen heb je trouwens van op de boot soms een betere show dan onder in de kooi.

Normaal zijn ze heel schuw maar deze blijft rond de boot cirkelen.  De eerste ploeg van 3 maakt zich klaar voor de kooi. Er zijn geen duikflessen, alles gebeurt in apnea. Het systeem is eenvoudig. Morne staat hoog, boven op de stuurhut van de boot met het beste overzicht en lokt de haai tot bij de decoy.969397_557624527632078_903046312_n Intussen geeft hij Stephen, die bij de kooi staat, aanwijzingen. Met zijn decoy brengt Morne de haai tot bij de bait: vervolgens stelt Stephen met zeer duidelijke en luide woorden de duikers in de kooi op de
hoogte:

Down!!!!
,,Get ready Cage! He’s going to the decoy. Steady… Steady… Now to the bait!’’ Waarna Stephen net voor de haai kan toehappen, de bait recht voor de kooi trekt en roept: ,,Dive Cage! Dive!!!!’’ Op dat ogenblik neem je in de kooi een flinke teug lucht en ga je onder water. Wauw, daar komt de haai op amper 50 centimeter afstand voorbij, duidelijk en in zijn geheel te zien terwijl hij jaagt op de ‘vluchtende’ bait. Onwaarschijnlijk, ongelooflijk. Is dit echt of toch maar een droom? 

Wij hebben de mooiste beelden van de dag: met volledig opengesperde bek komt een tweede witte haai, tegen de vier meter lang, uiterst snel en agressief met volledig opengesperde bek voorbij geraasd. Ik kan de verschillende rijen van zijn vlijmscherpe tanden gedetailleerd waarnemen tot diep in zijn keel. Ik steek mijn hand uit zodat ik even het achterste van zijn staart kan strelen. Wauw! Ik heb een witte haai aangeraakt, dat had ik in mijn stoutste dromen niet verwacht! Zo wortd 19 maart 2013 een mijlpaal in mijn leven.

In totaal spotten we die dag 4 grote witte haaien van ver of dichtbij. De tweede dag bij Seal Island is minder. In het begin is er wel wat activiteit – een stuk of 6 in de verte – maar ze komen praktisch niet naar de boot. Lange tijd gebeurt er niets op haaiengebied. Wel komt er een enorme giant stingray voorbij en in de verte zien we een school van enkele honderden dolfijnen.

Toch gaan Steven en ik nog optimistisch de kooi in, je kan immers nooit weten. Meer dan een uur dobberen we in het water en er gebeurt helemaal niets. De omstandigheden zijn benard, je staat tot je kin in het koude water in de stank die van het eiland af komt waaien, terwijl er zeerobbenuitwerpselen en andere viezigheid voorbij drijft, zelfs een dode zeehond. Ondertussen werpt Ernest constant chum in het water, vlak boven je hoofd….

Een stukje verderop speelt een witte haai met de dode zeehond. Hij komt er verschillende keren met boven water. Uiteindelijk kondigt de finale hap zich aan en plots kleurt het omliggende water fel karmijnrood. Dit is geen filmtrucage maar bittere realiteit.

Verder gebeurt er niets. Om de moraal van Steven en mij op te krikken, zet Stephen muziek op: allemaal swingende Tamla Motown-nummers! De sfeer zit er onmiddelijk weer in. Het hoogtepunt? James Brown, we dansen in onze DiscoCage!

1551701_646201362107727_664905272_n

Spektakel
Tegen halft twaalf zegt Stephen dat we moeten opbreken. Potverdorie! Al die inspanningen voor niets. Stephan houdt op dat ogenblik even de bait niet in het oog: hap! Een grote witte haai met een kleine gespleten rugvin hangt vast aan de bait. Ik hoor Stephen in het Engels vloeken want hoe moest hij nu die haai, die nooit zou loslaten, eraf krijgen zonder het dier of de boot in gevaar te brengen?

Eerst wil hij wel nog voor wat privé spektakel speciaal voor Steven en mij zorgen. Hij trekt als een gespierde reus het touw met daaraan de spartelende grote witte haai van wel 450 kg tot vlak tegen de kooi! ,,Dive!!!! Dive!!!’’,  zijn de laatste woorden die ik hoor: onder de waterlijn bengelt het monster woest vlak voor mijn neus tegen de smalle kooi, die stevig door elkaar wordt geschud. Ik vlieg hard tegen een stalen tralie.  Het volgende moment zitten Steven en ik in een schuimend onderwaterinferno. De haai kan zich omdraaien en beukt onophoudelijk met zijn enorme staart tegen de kooi. Uiteindelijk laat hij los en maakt hij zich uit de voeten.

Happend naar lucht en vol met adrenaline schiten Steven en ik met onze hoofden uit het water. Wat voor ongelooflijks hadden wij net meegemaakt? Wij gillen het uit van vreugde. Onze duikploeg aan boord doet uitbundig mee met dit net beleefde onwaarschijnlijke spektakel.

Foto’s: Morne Hardenberg, Shark Explorers

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief