Sepiola atlantica – Het verhaal achter de foto
Ton van der Plas, die in november bij ons ‘in beeld’ is, had een mooie ontmoeting met meerdere sepiola’s. Een bleef hangen… het verhaal van Ton als ‘sepiolafluisteraar’.
Je kent ze wel, klein, beweeglijk, zenuwachtig. In het gunstigste geval blijven ze op hun plek en graven ze zich in en kan je een foto van de ogen maken, misschien ook nog een stukje rug erbij. Maar meestal schieten ze weg en ben je ze kwijt. Er achteraan zwemmen heeft geen zin want dan gaan ze nog harder. In juli 2018 deden de berichten de ronde dat er sepiola’s bij duikplaats ‘t Koepeltje waren gesignaleerd. Dus ik ging het proberen overdag (de kansen zijn wel wat kleiner dan ‘s avonds) maar toch, niet gedoken is altijd mis! En ik had geluk, de berichten waren juist. Ik heb er denk ik wel een stuk of acht gezien, maar niet op de kiek kunnen zetten om bovengenoemde redenen. Op een na, de uitzondering die de regel bevestigde.
Het was het meest gewillige model dat je je maar kunt wensen. De sepiola bleef ongeveer vijftien minuten op dezelfde plek zweven, zo’n vijftien centimeter boven het zand. Ik kon alles uitproberen, met de standaardlens, met de SMC (diopter) en met de UCL-165 (ook een diopter). Dit alles met of zonder snoot, geen haast. Of het beestje zichzelf in de lens zag en daardoor op dezelfde plek bleef, weet ik niet, dat blijft een raadsel. Ik hoefde niet van mijn plaats, slecht een paar millimeter vooruit of achteruit voor het scherpstellen. Ik heb bij wijze van spreken mijn rolletje vol geschoten op de zelfde plek. Het kan zijn omdat ik hem een paar keer vriend hebt genoemd. Zou het dan toch werken, dat ‘whisperen’?
Ton van der Plas is deze maand ‘in beeld’ op DuikeninBeeld. Klik hier voor meer foto’s en het verhaal van deze fotograaf.
Lees en kijk nog een ‘verhaal achter de foto’:
Hoe anders kan het lopen?
Een veldje pauwkokerwormen
Geluk met dolfijnen
