Saskia Uit den Bogaard – Safari boven én onder water in Kenia (7)

Duiken met Peponi Divers Mombasa
13/10 Extra duikdag 6
Ondanks dat we vandaag wéér een uurtje later mogen, word ik gewoon weer om 6:00 wakker. Dan maar nog een keer omdraaien tot het bijna 8:00 is en dan ga ik er toch maar uit. Bij het ontbijt weer goedmaken met én een omelet, én pannenkoeken. Dan naar de kamer, nog een beetje bloggen en voor de laatste keer naar Peponi. Drie man gaan niet extra duiken, Erik, Peter en Richard, gezien de andere verwachtingen die ze hadden. Om die reden hebben ze bij Peponi ook de setting op de boten veranderd. Wij zitten nu op de grote boot, met toegevoegd Gert, en de overgebleven rest met een aangehaakte duitser zitten op de kleine boot. Ook qua gids is alleen Tsuma mee, Omari moet op de kant blijven. Deze boot is hoger en gaat harder dus dat is even wennen. Zeker omdat de wind weer wat aangetrokken is en dus hogere golven. We merken het gelijk als we het kanaal doorgaan, de boot gaat behoorlijk tekeer en klapt regelmatig op de golven, één keer zelfs zo hard dat er een grote golf water in de boot komt. De Primatour wordt dan ook tot het uiterste getest, maar houdt zich vooralsnog goed. We gaan weer naar Sharks Point en dat vind ik wel ok. Omdat mijn eerste ervaring daar natuurlijk niet zo geweldig was voelt dit als een herkansing. Ik merk duidelijk dat het veel beter gaat, inmiddels gewend aan de deining, nu wél wetende wat me te wachten staat, en met de Primatour.
Eenmaal beneden zien we al gauw een enorm grote netmurene, die vrijwel los zwemt, half onder een rotsblok. Daar komen een paar mooie plaatjes uit. Even later zien we er nog één, ditmaal wel in een hol, maar met een poetsvis en dus met zijn bek nóg meer opengesperd dan de eerste. Ook leuke plaatjes.
Ook zie ik nog twee mantis shrimp (het lijkt wel of ze per twee verkocht worden, want áls ik ze zie, zie ik er altijd twee). Dan komen we nóg een keer een netmurene tegen, en dan zijn we bij de “vlakte” waar Tsuma me gebaart dat ik in de rondte moet kijken, omdat de haaien hier rondzwemmen. Ik zie weinig tot Frank een gebaar geeft dat hij er één ziet. Een whitetip. Ik zwem wat dichterbij en zie hem dan ook. Dat dan weer wel. Als Frank zijn lamp aandoet voor de film schiet de haai met een noodgang weg de vlakte verder op, maar wel mijn kant op, dus ik hou hem redelijk in het vizier. Hij zwemt terug Frank zijn richting op en is dan weg. Frank, Tsuma en ook na een seintje aan de kant van Beate en Yolanda, zwemmen een stukje tegen de stroming in, in de hoop hem weer te zien. Omdat mijn lucht al aardig richting de 50 bar gaat én mijn non decotijd richting de 5 minuten blijf ik even wachten en ga gauw wat hoger zitten. De rest geeft het blijkbaar ook op want ze komen ook terug en met z’n allen zwemmen we weer recht boven het rif, en wat ondieper. Na een paar minuten moet ik toch wel aangeven dat ik op 50 bar zit en eindigen we de duik. Eenmaal boven zijn er inmiddels best hoge golven. Er moet besloten worden wat we met de tweede duik doen. De andere boot gaat binnen het rif duiken. Ik voel me niet helemaal 100% met de golven, maar de rest wil graag de tweede duik buiten doen. Nou vooruit dan maar. Zo erg is het namelijk nou ook weer niet, meer dat ik voel dat ik gewoon strak naar de horizon moet blijven kijken om te voorkomen dat ik misselijk word.
Voor de tweede duik gaan we naar Mushroom, vernoemd naar het koraal dat er zit. De duik zelf is prima en onder water heb ik weinig last, ondanks de toch wel aanwezige heen en weer stroming. Swurf noemen ze het hier overigens. Weer zien we een grote kreeft, diverse blue spotted en als ik een mooi boogje fotografeer zie ik zelfs een crocodile.
Die had ik hier nog niet gezien. Omdat het zonnetje eindelijk weer eens is gaan schijnen hebben we mooi licht op het koraal, waarvan opvalt dat het in tegenstelling tot bijvoorbeeld Egypte, nog volop, kleurrijk en nagenoeg onbeschadigd aanwezig is. Dan zit ook deze duik er op en gaan we voorlopig voor de laatste keer omhoog en er uit. We moeten nog een stukje varen maar gelukkig is deze boot zoals gezegd sneller, dus het valt mee. Je kan nu overigens aan de kustlijn goed zien hoe hoog het water komt, en het is zo hoog dat je nauwelijks het rif nog ziet. Dat betekent wel dat nu ook op het binnenrif wat golven te voelen zijn.
Terug bij Peponi moeten we de spullen spoelen en opruimen. We springen met toestemming van Chris met de hele zooi in het zwembad, dus dat schiet lekker op. Dan is het moment gekomen om afscheid te nemen van de crew. Vooral Beate geeft Tsuma een dikke knuffel, met wie ze erg gelachen heeft de afgelopen dagen. De fooi gaat in de pot en we kiezen nog een Peponi T-Shirt uit, want dat hoort er gewoon bij, of we nu willen of niet. Er moet ook nog een en ander afgerekend worden, dus op de terugweg even stoppen bij de ATM alvorens verder te rijden naar Severin. Daar aangekomen snel de spullen dumpen en gaan we nog even een biertje drinken met Chris en “debriefen”.

Hij neemt ons mee naar een lokale strandtent, waar we even rustig kunnen praten en evalueren over de week. Hij is blij met onze feedback, vraagt wat gunsten in de vorm van de rest van de foto’s, film en promotie recensies, en vertelt ons nog een paar leuke verhalen. Dan is het tijd om ook afscheid van Chris te nemen en hij zet ons rond 18:00 af bij Severin. Precies op tijd voor de borrel alvorens te gaan eten. Omdat het droog is gaan we weer gezellig bij de Swingersbar zitten tot het etenstijd is. Vlak voor het eten bij de receptie nog even een groepsfoto, en dan Arabian Buffet. Na het eten nemen we nog één slaapmutsje bij de Swingers en dan gaan we toch écht naar bed. Morgen wordt een drukke dag. Spullen inpakken, nog even snel een massage en om 16:00 zullen we opgepikt worden voor het vliegveld. Het zit er al weer op. 3 weken, maar ik heb het gevoel dat ik 3 maanden weg geweest ben. Dat lijkt me een goed teken. Slaap lekker.

14/10 Departure day
Zowaar tot 8:00 doorgeslapen. Kunnen we vast weer een beetje wennen. We kunnen niet in de kamer blijven tenzij we 45 euro betalen. Nou dan kijken we iemand in de groep wel lief aan om vanmiddag nog even te douchen. En dus is het spullen inpakken, tassen klaarmaken, daypack bepalen, en kleren klaarleggen voor het vliegveld. Schoenen, sokken, broek, vest en jas. Báh! Maar ja, in Nederland is het 8 graden of zo terwijl hier inmiddels eindelijk de zon weer is gaan schijnen.

Dan nog een beetje opschieten want we moeten vóór 10:00 de kamer uit zijn, ontbijten (voor de laatste keer pannenkoeken, fijn, morgen weer bruin brood met hagelslag), en om 9:45 word ik verwacht bij de masseuse. Die pik ik nog mooi even lekker mee. Na de massage maar aan het zwembad hangen tot lunchtijd (oef, alweer eten. Dat zeg ik niet gauw). En dan het wachten op onze transfer. Afscheid nemen van iedereen en off we go. Bye, bye Severin. Bye, bye Peponi. Bye, bye Mombasa.
We zijn snel op het vliegveld en ook de check in gaat redelijk snel. De bagage wordt gelukkig doorgelabeld en we krijgen ook beide boarding passes al. Security check done en dan in de wachtruimte wat drinken. Er is gratis internet dus wij vermaken ons wel. Voor we er erg in hebben mogen we boarden. Het is een uurtje vliegen dus ook dat is voorbij voordat we het weten. Op Nairobi komen we door hetzelfde poortje als waar we bijna twee weken geleden de rest van de groep opgepikt hebben. We moeten naar het andere gebouw lopen voor de internationale departures. Niks transferruimte, niks binnen blijven. Het zijn gewoon twee losse vluchten en we zouden zo de stad in kunnen. Alsof we de bus naar Nairobi gepakt hadden. Hier moeten we dus wel door de douane, waar alles strikt gecontroleerd wordt. Ik moet nu wel in de camera kijken en mijn vingerafdrukken achter laten. Eenmaal er doorheen kijken wat we met onze laatste apenknaken doen, want we hebben nog zo’n 40€ aan Keniaanse Shilling. En de hamvraag, krijgen we nu wel of geen eten op de vlucht? We proberen toch maar wat eten te scoren maar we moeten officieel al om 21:00 boarden, dat is al over een half uurtje. Eerst naar de ene kant van het gebouw, daar is wel een eettentje maar dat gaat lang duren. Dan maar naar de gate en het vragen. Het vliegtuig zit vol, vandaar dat het zo vroeg is, maar als hij de papieren gecheckt heeft en onze boarding pass achter houdt mogen we wel wat gaan eten. Andere kant op is dichterbij maar de cafetaria die daar zit blijkt geen warm eten (meer) te hebben. Dan maar een pie uit de magnetron en mijn laatste flesje Fanta ananas. We hebben nog 2.900 Ksh, die we kunnen wisselen met de gast uit het cafetaria, maar niet nadat hij even uitgerekend heeft dat de 25$ die we er voor willen hebben wel érg gunstig is. Dan terug naar de gate, door de security, waar we eerst wel ons drinken mee mogen nemen, en dan toch weer niet. Dus zitten en opdrinken, want ik ben wel Hollander hé!
Dan nog langer wachten en rond een uur of 22:00 mogen we eindelijk het vliegtuig in. Het zal tijd worden, ik doe altijd mijn best om het over me heen te laten komen, maar het is in feite verloren tijd. En ik ben moe en wil slapen. Tenslotte is het volgens mijn biologische klok allang bedtijd. Ik val dan ook gelijk in slaap en laat alles aan me voorbij gaan. Eten (dus toch!), drinken, oordopjes voor de film, en merk alleen dat mijn lief een dekentje om me heen legt tegen de kou. De schat! Morgenochtend zijn we weer thuis. Waar het koud is en regent. Waar er file is en werk. Maar ook waar die bruine boterham met hagelslag is. En niet geheel onbelangrijk, mijn eigen bed!

Waar zullen we de volgende keer heen gaan?
Retorische vraag. Pom Pom eiland in Maleisië, natuurlijk ook weer met Duikvakanties Souldivers!En ik hoef maar één ding te doen. Bepalen wanneer ik vrij ga vragen aan mijn baas.
Tot de volgende keer!