Saskia Uit den Bogaard – Safari boven én onder water in Kenia (1)

Safari: Masai Mara, Navaisha, Amboseli, Tsavo East

1/10 Safaridag 0:
We worden ’s ochtends netjes opgepikt door de gids. Hij schrikt als hij onze bagage ziet, want ja, daar hadden ze waarschijnlijk niet helemaal op gerekend, “but we will manage” zegt hij met een big smile. Het is nog nét iets te vroeg om al naar het vliegveld te gaan dus we wachten nog een minuutje of 20 voordat we ons in het verkeer van Nairobi begeven. Eenmaal aangekomen op het vliegveld is het wachten geblazen. We pakken een koffie tot het tijd is. En daar zijn ze dan. Veel voor ons onbekende gezichten, maar dan ook de lachende gezichten van o.a. Beate, Henk en Joost, Souldivers van eerdere vakanties. Na alle begroetingen en het tellen van de schapen tronen we iedereen mee naar de ATM om voor de nodige Keniaanse shillings te zorgen. Dan worden de twee busjes ingedeeld, die gelijk ook de indeling voor de rest van de safari vaststaat.

En dan gaan we op weg. Op weg naar de Masai Mara Game Reserve. Omdat we laat zijn zullen we in het donker aankomen. Maar eerst stoppen we onderweg bij een supermarkt om lunch te kopen, bestaande uit een paar pasteitjes, chips, drinken, het eerste échte witte broodje van de vakantie (ipv dat kleffe zoete witte nepbrood) en het grootste stuk wortel(!)taart dat ik ooit in mijn leven gegeten heb. Ik heb me voorin geïnstalleerd, Frank in de stoel naast me en verder hebben wij Yolanda, Beate, Henk, Gert en Nasja bij ons. In de andere bus zitten Peter, Willem, Erik, Annemieke, Ilse, Joost en Richard. Dan begint de lange weg naar onze eerste bestemming. Frank en ik zijn uitgeslapen en genieten van het uitzicht maar de rest is al gauw ingedommeld. Dan na een paar uur hebben we een stop bij een tentje waar we naar de WC kunnen, iets te drinken kunnen kopen en waar ook een enorme winkel met prullaria bij zit. We besluiten gelijk maar onze vakantiesouvenier-aankoop te doen, en zoeken een leuk klein houten leeuwtje uit voor de vitrinekast. Moet dat kosten? We beginnen keihard te lachen als hij de prijs noemt, 50 euro maar voor ons 45. Voor geen goud! Dan mogen wij onze prijs bepalen. Nou, meer dan een tientje mag het niet kosten. Dat vinden ze wel érg weinig, maar willen toch verkopen dus het hele spel begint van verontwaardigd doen, de bazin erbij halen, nieuwe prijs bepalen, etc…. Maar wij houden voet bij stuk, 10 euro en geen cent meer. We lopen naar buiten en even gebeurt er niks. Dan komen ze alsnog met het verzoek om binnen even te praten. Prijs zit inmiddels op rond de 25 euro. Weer zeggen we nee, en de prijs zakt naar 15 euro. Ik ga overstag, maar Frank is principieel. Weer naar buiten en weer even niks. Dan vlak voor we weg gaan moet Frank nog één keer naar binnen komen. Hij komt naar buiten met een prijs van 12 euro. Vooruit dan maar. Maar…”alleen voor ons, tegen niemand zeggen en veel reclame maken”. Ja, ja, het spel is klaar. Het leeuwtje wordt ingepakt, en 12 euro en een paar snoepjes armer, maar een houten leeuwtje rijker rijden we weg. Dan de laatste uurtjes. We pikken een ranger op die de komende 2 dagen mee zal rijden, omdat we niet alleen in het donker in het park mogen rijden, en eenmaal opgepikt kan hij niet terug. Dan gaat de verharde weg over in een onverharde weg en begint de stof weer. Ha, ha, ha, en wij dachten dat we er vanaf waren na de berg!
Dan opeens rechts, giraffen!!! Gewoon langs de weg! Dit is voor mij het ultieme Afrikagevoel, want bij Afrika horen giraffen. Ik kan mijn geluk niet op want ik wilde heel graag giraffen zien, en mijn safariweek is dus bij voorbaat al geslaagd. De busjes stoppen zodat we rustig foto’s kunnen maken. De eersten van velen die nog gaan volgen.
Dan met een gelukzalige zucht weer plaats nemen in het busje, want we moeten door. Onderweg komen we ook al wat gazellen e.d. tegen. Dat belooft wat. Als we er bijna zijn is het inmiddels donker en de gids wil een shortcut nemen naar de Lodge. Dat blijkt nog een beetje lastig maar met een beetje hulp lukt het toch.

Het is ongelooflijk dat zo’n busje vol mensen en bagage zo’n weg vol hobbels, stijl omhoog en met scheuren en spleten in de weg omhoog weet te krijgen, en ik heb nu al diep respect voor de gids, en dat zal alleen nog maar toenemen de komende dagen. En het is niet eens een 4wheel drive.
Dan aangekomen bij de Lodge blijkt het een pareltje. Erg luxe, dat je eigenlijk niet zou verwachten in de rimboe. Nadat iedereen ingecheckt heeft, de regels doorgekregen (elektriciteit gaat op generator dus is maar beperkt aan gedurende de dag, tijden voor het eten, zelfde geldt voor warm water, etc…) en de bagage naar de hutjes is gebracht kunnen we eten, een zeer uitgebreid buffet met van alles en nog wat. Na het eten kunnen we gaan kijken naar het “voeren” van o.a. hyena’s. Niet dat ze echt gevoerd worden, maar er wordt op een voederplaats vlees neergelegd met een zachte lamp voor wat licht en dan is het afwachten geblazen. We zien dat er wat in de bosjes zit, maar ze zijn erg schuw en al turend in het donker komen ze een paar pasjes uit de bosjes om er snel weer in te schieten. En dus vrij spel voor de huiskittens, die ook graag van het vlees snoepen. Na lang wachten komen er eindelijk wat kleine wilde hondjes die genoeg lef hebben om een stukje vlees te pakken en weer gauw weg te rennen. Ook de stokstaartjes durven het aan, maar de Hyena’s zijn te bang. Er rent nog een verschrikte gazelle over het gras en ik hoor de Hyena’s lachen, maar als rond 11 uur het licht uit gaat hebben we ze nog niet gezien. Die gaan straks pas feestvieren, als we allemaal weg zijn. Dan lekker naar bed en vol verwachting uitkijken naar morgen als we écht het park ingaan. Vroeg op, want dan heb je de meeste kans om iets te zien. Tja, of je nu een duiksafari of een échte safari doet, het ritueel is hetzelfde. Ochtendstond heeft goud in de mond. Ja, ja, ja, ik weet het! Welterusten.
WORDT VERVOLGD!