Richard en Mariëlle de Kok – Jarenlange zoektocht volbracht
| Datum | 14 januari 2013 |
| Locatie | Zeelandbrug |
We hebben vandaag een deel van de dag vrij genomen om toch nog een keer op zoek te gaan naar slakdolven. In al die jaren dat we inmiddels duiken hebben, we nog nooit een slakdolf gezien.
Wel ooit eens de eieren in geweispons, maar daar is het bij gebleven. Al een aantal weken zijn er meldingen van slakdolven bij de Zeelandbrug. Helaas komt het tij voor ons telkens op het verkeerde moment en zijn we de laatste duiken naar het Grevelingenmeer geweest.
Wat met de aanwezigheid van zeedonderpadden op hun nesten trouwens ook geen straf is. Maar vandaag is het dan eindelijk zover. We gaan naar de Zeelandbrug met de laagwaterkentering. Als we ons omkleden begint het een beetje te sneeuwen. Gelukkig staat er weinig wind, dus met de kou valt het wel mee. We hadden ons thuis al in onze warme onderkleding gestoken en onze sets al opgebouwd, dus we liggen binnen een mum van tijd in het water.
Het zicht is jammer genoeg maximaal een halve meter, maar daar moeten we het mee doen. We dalen af naar zo’n 13 meter en zwemmen naar het oosten. Het is springtij en het stroomt nog flink. We speuren de bodem af. Ik zie wulken met eieren en er zijn opvallend veel galathea’s die helemaal vrij zitten. Terwijl Richard foto’s maakt van een jonge en fel gekleurde galathea, vind ik nog twee grote galathea’s die aan het vechten lijken te zijn.
We zijn inmiddels al een half uur aan het zoeken en ik geef een teken dat we terug moeten gaan. We stijgen iets op en plotseling rammelt Richard hard. Zal het een slakdolf zijn? YES, hij heeft er een gevonden. Hoe blij kun je worden van zo’n beestje. Hij ligt opgerold naast een geweispons. Eieren kunnen we niet vinden. Richard maakt eerst foto’s en het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor ik eindelijk mag.
Terwijl ik rondjes zwem vind ik nog een blauwtipje en heel veel wratslakken. Eindelijk mag ik foto’s maken. Mij valt op dat de slakdolf af en toe een paar keer met zijn kop schud, om dan vervolgens weer doodstil te blijven liggen. Het is ook gewoon leuk om naar ‘m te kijken. Dan is het echt tijd om terug te gaan. Op de terugweg vindt Richard nog een geweispons met eieren. De oogjes van de baby-slakdolven zijn al goed zichtbaar. Een volwassen slakdolf kunnen we niet vinden. Als we weer uit het water komen zijn we helemaal blij en ligt er ook nog eens een dun laagje verse sneeuw. Mooier kan het niet worden.
