Wat als?

Je denkt er misschien liever niet over na. Maar wat als het een keer niet goed gaat met een duiker? Ester van den Doel oefende samen met de reddingsbrigade het redden van duikers. Met haar verhaal Wat als? doet ze mee aan de Reportagewedstrijd.

Op een tropische maandagavond is het tijd om eens in de slachtofferrol te kruipen en doen we mee met een oefening van de KNRM Veere. We bespreken kort het scenario voordat we gedropt worden op de ‘reddingslocatie’ Vrouw Holle. Snel maken we ons klaar terwijl de schipper en een bevriende opstapper de boot gereed maken.

Onderweg zien we een spiegelglad Veerse Meer voor ons liggen en begrijpen we dat er opstappers zijn die nog niet vaak met duikers te maken hebben gehad. Het plan is dan ook om te kijken hoe ze het aanpakken. Wij mogen niet helpen maar moeten het vooral laten gebeuren en alleen reageren als erom gevraagd wordt. Er zit wel een ervaren man bij maar de bedoeling is ‘het vooral te laten gebeuren’. Op de duikplaats zien we helder water en laten we ons van de boot rollen. We geven een OK-signaal naar de boot waarna zij terugvaren naar de post om de oefening verder in gang te zetten. We hebben nog even tijd om onder water te gaan voor de ‘melding’ van duikers in nood gedaan wordt.

We laten ons langzaam naar de bodem zakken en verkennen de omgeving; kleine oesterbankjes waar krabbetjes alle kanten opschieten, verschillende wieren en grondeltjes. Na ruim 20 minuten pak ik de decoboei om deze op te laten, ook omdat we in de buurt van de vaargeul zitten. Daarna stijgen we langzaam op.

Als we boven komen, begint het al schemerig te worden en ik besluit om de decoboei opgeblazen te houden zodat we ook iets zichtbaarder zijn. We dobberen op het water en al snel horen we de boot; de boei geeft ze een duidelijk richtpunt. Jan houdt zich bewusteloos en ik houd hem vast als de schipper de boot langszij manoeuvreert en ik aangesproken word door de opstapper die via een headset communiceert met de schipper. Deze heeft contact met de alarmcentrale om informatie door te geven over onze redding.

Meteen springt een opstapper overboord in zijn overlevingspak om Jan richting boot te brengen. Ik zie figuurlijke vraagtekens boven diverse hoofden verschijnen want hoe moet hij aan boord komen in zijn uitrusting? Meteen wordt me aan de hand van zijn vragen/instructies duidelijk wie de ervaren man is. Ik beantwoord de vragen en er wordt actie ondernomen door Jan uit zijn vest te krijgen zodat hij makkelijker horizontaal aan boord gehesen kan worden. De opstapper in het water heeft geen ervaring met de snelsluitingen en probeert Jans arm door een armsgat van een opgeblazen vest te krijgen. Ik grijp in door de andere snelsluiting los te maken waardoor Jan vrij op zijn vest komt te liggen.

Ik houd zijn set vast terwijl een van de opstappers me vragen stelt over onze duik en deze info doorgeeft aan de schipper die het weer doorgeeft aan de alarmcentrale. Daarna vraagt hij of ik het zo wel red om aan de kant te komen; ik ben een beetje verbouwereerd en weet niet meteen hoe ik moet reageren. Ik word gered door instructie uit de boot dat beide duikers mee gaan. Met een helpend handje klim ik aan boord en zoek ik een plekje op de rand terwijl we terugvaren en de oefening verder gaat – zuurstof ‘toedienen’ en contact met het slachtoffer.

Terug in de haven wordt Jan aan wal getild – het laatste onderdeel van de oefening. Daarna is het tijd voor de evaluatie. Er komen vragen over het duiken, hoe wij de oefening ervaren hebben maar ook een aantal vragen van degene die de oefening voorbereid heeft. Een van de vragen heeft betrekking op de reden dat ik als tweede duiker mee ‘moest’.
Omdat ik hetzelfde profiel gedoken heb, kan ik op een later tijdstip dezelfde symptomen vertonen, dus beide duikers moeten mee. De decoboei werd als een mooi herkenningspunt gezien; zo waren wij vanaf de boot zichtbaar. Ondanks dat het een heldere avond was met spiegelglad water zijn wij duikers met onze ‘voorkeur’ voor zwart slecht zichtbaar aan het wateroppervlak.

Na een aantal vragen over en weer worden onze sets bekeken en laten we de mogelijkheden zien om het trimvest snel uit te doen. Er wordt ook nog aangegeven dat altijd eerst het lood af moet voor het trimvest uitgaat. Logisch voor ons duikers maar als je niet bekend bent met een duikuitrusting kan het best overweldigend zijn; wat kan wel en niet veilig losgemaakt worden? Al met al een leerzame avond!

Dank aan de KNRM voor de mogelijkheid om mee te oefenen en de foto’s boven water.

Tekst en onderwaterfoto’s:  Ester van den Doel

Benieuwd naar de andere inzendingen die al gepubliceerd zijn, klik hier!

De Reportagewedstrijd wordt mogelijk gemaakt door:
                       

Ook meedoen? En kans maken op een reis voor twee personen naar Bonaire?
Wil je ook meedoen met de Reportagewedstrijd 2016? Dat kan! Tot en met 15 december kun je inzenden. Klik hier voor alle informatie.
Je maakt kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, inclusief vlucht, accommodatie, duiken en autohuur.

LET OP!!!! DE REPORTAGEWEDSTRIJD IS NIET HETZELFDE ALS DE RUBRIEK DUIKREPORTER. ALS JE EEN EERDER GEPLAATST DUIKREPORT WILT INZENDEN VOOR DE REPORTAGEWEDSTRIJD, KAN DAT. JE MOET HET DAN OPNIEUW INSTUREN ZOALS IN DE VOORWAARDEN STAAT VERMELD.