Een zoetwaterduik in Nederland

Voor een bijzondere duiken hoef je niet ver weg! Hans van de Hee en Heidi Tijms doen met het verhaal Een zoetwaterduik in Nederland over een duik in het Haarlemmermeerse Bos mee met de Reportagewedstrijd.

Vandaag staat er een duikje in de Haarlemmermeerse Bos op het programma. Deze mooi gelegen plas bij Hoofddorp is de laatste jaren erg populair onder duikers en niet voor niets: met de interessante bodemstructuur van kleiblokken, veel vis en vaak goed zicht is hier meestal wel een mooie duik te maken. Als extraatje kun je onder het paviljoen van restaurant Vork en Mes duiken.

Er is ruim parkeergelegenheid en als ik haastig het terrein op kom rijden, natuurlijk had ik op het laatste moment nog van alles te doen, staan mijn buddy’s al te wachten. Leo, deels doof geworden na een ongeluk, doch mogelijk hierdoor juist een voortreffelijk waarnemer. Dan Jos, onze elektrotechnicus. Hij heeft bijna al onze duiklampen wel een keer gerepareerd of verbeterd, al vraag ik me wel eens af waarom: als hij zijn zelfbouw-videolamp aanzet, heeft niemand in de wijde omtrek nog een lamp nodig. En tenslotte cameraman Hans, die de grootste films maakt met de kleinste camera die hij maar kon vinden.

Het is een mooie dag met een wisselende bewolking en het is heerlijk om, tijdens het omkleden, de zon nog even op de huid te voelen. Even later staan we bepakt en bezakt aan de waterkant. Tussen de stenen bij de instap zien we de pos en baars al zwemmen. Dat belooft alvast wat. We duiken eerst naar het paviljoen. De schemerige diepte biedt een mooie schuilplaats voor veel vissen, maar soms moet je ze wel even weten te vinden. De kunst is hier niet naar de bodem te blijven staren, maar juist omhoog te kijken. Op zo’n vier meter onder de oppervlakte komen we in een enorme school kleine baarsjes terecht, die als een sneeuwstorm van vis om ons heen stroomt.  Aan de zijkant zwemt een groep middelgrote baarzen mee.
Als ik om een van de steunpalen van het paviljoen duik, lig ik ineens oog in oog met een onmogelijk dikke snoek. Lui kijkt hij even naar de baarsjes, alsof hij zich afvraagt of het de moeite is nog een visje te snacken en zwemt dan traag weg.

Ook voorbij het paviljoen gaat het visfestijn verder. De ene paling na de andere komen we tegen. Jagend tussen de talrijke scholen jonge baars, vrij liggend op het zand of mooi verscholen tussen de kleiblokken. Dan zie ik een paling die mooi geposeerd voor een holte in de blokken ligt. Is dat even een mooi plaatje. Snel sein ik naar Hans om hem vol trots op mijn vondst te wijzen, maar kijk lelijk op mijn neus. Slechts een stofwolkje laat zien dat daar iets gelegen heeft. Kennelijk is zelfs onder water mijn beteuterde gezicht te zien, want ik hoor Hans zachtjes grinniken. Dan vermaak ik me maar met de jonge visjes, die als ik heel stil blijf hangen, tot vlakbij komen.

Opeens komen mijn buddy’s hevig gebarend naar me toe. Het duurt even voor ik er wat van begrijp. Groot. Vis. Bodem. Zien. Ik? Of ik een grote vis op de bodem heb gezien? Eh, nee. Later blijkt dat ik op dertig centimeter afstand over een enorme snoek heen gezwommen ben. Oeps.

We zijn nu al dik veertig minuten onderweg en zo zoetjes aan wordt het wel eens tijd om om te keren. Op de terugweg besluiten we langs het paviljoen omhoog te zwemmen. Hier moeten we ons bijna een weg banen tussen de vele baarzen door. De uitbundige zon geeft een prachtig contrast tussen de schaduw onder het paviljoen en het zonverlichte water daarbuiten. Heldere zonnestralen spelen met de rondzwemmende baarzen.

In de verte glijdt een donkere vorm voorbij. Te vaag om goed te kunnen herkennen, maar gezien de ruitvorm waarschijnlijk een brasem. Een typische waaiervorm in het riet trekt mijn aandacht. Deze ben ik al eerder tegengekomen: het nest van een meerkoet. Voorzichtig spiek ik boven water. Het hele gezin zit op het nest, vader, moeder en een flink uit de kluiten gewassen, pluizig jong. Langzaam laat ik me weer onder water zakken, om recht in het guitige kopje van een jong snoekje te kijken.

Mijn buddy’s zijn inmiddels al bij de uitstap, maar hier roep ik ze nog even voor terug. De grote jongens mag ik dan over het hoofd zien, de kleintjes vind ik wel. Uiteindelijk komen we na ruim tachtig minuten met een grote grijns boven. Nederland kan echt mooi zijn onderwater. En dan nu . .  . .  is er koffie met een heerlijke koek.

Tekst: Heidi Tijms
Foto’s: Hans van de Hee 

Benieuwd naar de andere inzendingen die al gepubliceerd zijn, klik hier!

De Reportagewedstrijd wordt mogelijk gemaakt door:
                       

Ook meedoen? En kans maken op een reis voor twee personen naar Bonaire?
Wil je ook meedoen met de Reportagewedstrijd 2016? Dat kan! Tot en met 15 december kun je inzenden. Klik hier voor alle informatie.
Je maakt kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, inclusief vlucht, accommodatie, duiken en autohuur.

LET OP!!!! DE REPORTAGEWEDSTRIJD IS NIET HETZELFDE ALS DE RUBRIEK DUIKREPORTER. ALS JE EEN EERDER GEPLAATST DUIKREPORT WILT INZENDEN VOOR DE REPORTAGEWEDSTRIJD, KAN DAT. JE MOET HET DAN OPNIEUW INSTUREN ZOALS IN DE VOORWAARDEN STAAT VERMELD.