René Weterings – Wrakduikje op de ‘Zeehond’

«De zijkant van het schip is volledig begroeid met doorschijnende zakpijpen, echt een mooi gezicht. Af en toe kruipt er een krab op de rand van het dek en de zijwand. Ik geniet met volle teugen van deze duik.» Duikreporter René duikt op het wrakje van de Zeehond.

Duik 626
Afgelopen week heb ik niet gedoken door een te druk programma in de laatste werkweek voor mijn vakantie. Gelukkig kwam Raymond met de mededeling dat hij voor de zondagochtend nog een duikmaatje zocht en daar kon ik natuurlijk geen “nee” tegen zeggen.

In eerste instantie werd op zaterdagavond het plan gesmeed om een duik te maken bij het gemaal van Dreischor. Toen ik Raymond meldde dat ik mijn droogpak naar Mr. Seal wilde brengen voor een reparatie van een klein lek, werd het plan gewijzigd. Raymond kwam met het idee om eens bij de wrakjes van Scharendijke te gaan duiken als we toch naar Scharendijke zouden moeten. Ik vond het een prima idee, zodoende kon ik mijn spullen pakken, inclusief natpak, en mijn camera opbouwen met de fisheye lens. Het beloofde immers goed weer te worden en met een zonnetje erbij kan het er leuk fotograferen zijn bij zo’n wrakje. Om het onderweg wat gezelliger te hebben haal ik Raymond thuis op en rijden we gezellig samen naar Scharendijke. Snel vullen we onze flessen nog even af bij Waterworld en rijden we door. Op de parkeerplaats zien we dat we zeker niet de eersten zijn, wat op zich logisch is, want het is ondertussen al weer 9.30u. Het weer is prachtig, want de temperatuur is heerlijk en de zon schijnt. Ideaal weer voor groothoekfoto’s, zeker als het zicht ook mee wil werken.

Eventjes gaan we bij het water kijken, het Grevelingenmeer ligt er strak bij en in het ondiepe deel lijkt het ook helder te zijn, de bodem is goed te zien vanaf de kant. We hebben er zin in, dus we kleden ons maar snel om. Ik wurm mezelf in mijn natpak en om ons heen wordt het steeds drukker, er druppelen aardig wat auto’s de parkeerplaats op. Hopelijk hebben we één van de wrakjes toch een beetje voor ons zelf, want ongevraagde modellen willen we natuurlijk niet in onze foto’s. Het duurt niet lang voordat we er klaar voor zijn en beginnen aan onze mars richting het einde van de steiger.

Op de steiger zien we dat de eerste duikers van vandaag al weer op de terugtocht zijn, ze hebben blijkbaar een lekkere “early morning dive” gemaakt. De kantwacht zit braaf op het einde van de steiger. Wij gaan via de trap te water en besluiten boven water richting de boei van de Zeehond te zwemmen en daar ter plaatse af te dalen. Het water voelt heerlijk verfrissend aan als we er in springen en beginnen op ons gemak het zwemtochtje. We genieten van het zonnetje en proberen in te schatten of het zicht een beetje oké is. Maar helaas ziet het er toch een beetje stoffig uit, de zonnestralen laten zich net even iets te goed zien.

Bij de boei rusten we even uit om daarna relaxt aan de afdaling te beginnen. Heel rustig dalen we af langs de ketting van de oppervlakteboei en op een meter of zes diepte doemt de reling van het wrakje al op. Ik had verwacht dieper te moeten afdalen, maar dat valt dus erg mee. Raymond en ik kiezen ieder onze eigen weg. Ik volg meteen de reling aan de hoge kant van het wrak en bekijk het wrakje eventjes om mezelf te oriënteren en te ontdekken hoe het er precies uitziet. Ik heb op zich niet veel met wrakken als het gaat om de historie, maar het zijn wel prachtige kunstmatige riffen met vaak een oase aan leven. Meteen valt het me op dat er rond het wrakje een grote school vis cirkelt. Welke soort vis het is kan ik niet zien, ik herken de soort althans niet meteen. De visjes zijn ongeveer 7 tot 10 centimeter groot gok ik, dus ik zal later eens proberen te achterhalen welke soort het is.

Ik positioneer mezelf bij een van de uiteinden van het wrakje…of het nu de boeg is of het achtersteven weet ik niet, zo goed is het zicht helaas ook weer niet. Het zicht is zodanig dat ik ook vandaag weer alles uit de kast moet halen aan fotografie kennis om er mooie plaatjes uit te halen. Na een paar pogingen heb ik de instellingen goed en maak ik wat foto’s. De zijkant van het schip is volledig begroeid met doorschijnende zakpijpen, echt een mooi gezicht. Af en toe kruipt er een krab op de rand van het dek en de zijwand. Ik geniet met volle teugen van deze duik.

Raymond ligt een stukje verder te fotograferen en ik besluit nog eens naar het vermoedelijke achtersteven te gaan om nog een keer een foto in portretstand te maken. Na een paar foto’s zie ik dat Raymond er aan komt en nu perfect als een onbedoeld model in mijn compositie voor de foto hangt. Hij is alleen te zien als silhouet met zijn focuslampje als lichtpuntje. Dit geeft een mysterieus sfeertje, ik houd wel van dit soort foto’s. Ik kies mijn compositie zo goed als ik kan en druk af. Ik heb ondertussen door dat Raymond weet dat hij mijn model is, dus hij gaat nog net wat beter hangen. De volgende paar foto’s zijn beter en ik ben tevreden, ik toon de foto even aan hem en hij seint OK. Daarna duiken we weer verder rond het wrak.

Af en toe probeer ik de school vissen die om ons heen zwemt te fotograferen, helaas zijn ze te klein en te snel om met de fisheye lens een beetje herkenbaar in beeld te krijgen. Feit is wel dat het erg veel sfeer aan de duik geeft. Ik maak nog een rondje rond het wrakje en kijk of ik nog wat bijzonders kan spotten. Een gewimperde zwemkrab poseert nog even voor me, maar verder is het rustig. Ik stijg een stukje om de mooi begroeide mast te fotograferen met een waterig zonnetje op de achtergrond. Het kost me even wat moeite, maar uiteindelijk ben ik tevreden.

Na een uurtje komt Raymond weer naar me toe en we besluiten gezamenlijk de duik te beëindigen. Mijn manometer is al weer bijna bij 50bar en dus is het mooi geweest. Al dat fotograferen en positioneren heeft toch weer een beetje meer luchtverbruik gekost. Maar na zo’n leuke duik is het niet erg, dit geeft me weer energie voor de rest van de dag. Aan het wateroppervlak zwemmen we weer terug naar de steiger en wandelen tevreden terug naar de auto.

Helaas kom ik er op de terugweg naar huis achter dat Mr. Seal gesloten is tot 19 augustus, ik had beter op zijn website moeten kijken, want daar staat het wel gewoon op. De reparatie aan mijn droogpak moet dus nog eventjes wachten. Ik zet Raymond thuis af en ik word thuis verwelkomd door ons zoontje Rowan die altijd heel nieuwsgierig is wat ik onderwater gezien heb. De zondagmiddag start zo op een heerlijke manier…!

Max. diepte 9,5m, temp. 20 gr.C., zicht 1-3m, duiktijd 65 min.