René Weterings – Voor dag en dauw…
René vertrekt voor dag en dauw naar Zeeland in de hoop op een ontmoeting met de sepia’s, of het hem lukt lees je in zijn duikreport.
Datum: 27-5-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Wat een prachtig weer is het dit Hemelvaart weekend toch! Heerlijk weer om met het gezin naar het water te gaan. Maar ik wil ook erg graag eens sepia’s zien, dus ik besluit om eens gek te doen en op zaterdagochtend voor dag en dauw van huis te vertrekken.
Het Hemelvaart weekend betekent ieder jaar weer dat de duikstekken overvol zijn, niet bepaald mijn idee van duiken. Meestal duik in dan liever gewoon niet, maar de kans op ontmoetingen met sepia’s of zelfs pijlinktvissen blijft kriebelen bij mij. Afgelopen woensdagavond hadden we er helaas maar één bij de Zeelandbrug, maar het smaakte naar meer. Om de drukte te mijden lijkt mij een vroege duik bij de Bergse Diepsluis een goede optie. Op de eerste (en voor mij enige) wedstrijddag van het ONK onderwaterfotografie van twee weken geleden lag ik ook al om 6.15u in het water en dat beviel mij eigenlijk best goed.
De wekker hoefde gek genoeg zijn werk niet te doen. Iets na 4.00u word ik wakker, ik ga er maar meteen uit om niet terug in slaap te vallen. Met de slaap nog in mijn ogen trek ik stilletjes mijn kleding aan, zodat ik niemand wakker maak. Ik eet een vroeg ontbijtje en doe de laatste check op mijn camera set, de rest van mijn duikspullen ligt al in de auto. Om 4.45u rijd ik weg, aan de oostelijke hemel begint het al licht te worden. Bij het vulstation bij de Bergse Diepsluis tref ik een andere vroege vogel, een vriendelijke Vlaamse duiker die ook zijn geluk gaat beproeven bij de Bergse Diepsluis. Op de nog lege parkeerplaats zien we de zon opkomen. Met dit heerlijke weer en die prachtige oranje horizon is de pijn van het korte nachtje al weer vergeten. Snel trek ik mijn spullen aan en wandel ik naar het water.
Omdat ik geen enkel idee heb waar ik de meeste kans op sepia’s maak, besluit ik vanaf rechts te starten en dan helemaal terug te duiken naar links. Ik stap in de buurt van de witte streep op de dijk te water. De zon komt dan nog niet boven de dijk uit. Ik zet mijn kompas en vertrek. Onder mij zie ik wat kleine visjes in een school wegzwemmen, het jonge grut zal waarschijnlijk niet lang geleden uit het ei gekomen zijn. Een mooi teken van de lente die in volle gang is. De watertemperatuur voelt gewoon warm aan, ik zie achttien graden Celsius op mijn computer staan. Zo zo, de watertemperatuur is de laatste dagen serieus hard gestegen.
Het zicht blijkt redelijk, maar zeker niet geweldig. Als ik op een diepte tussen de zeven en acht meter ben begin ik mijn speurtocht. Ik kijk van links naar rechts en hoop de sepiastokken te vinden met daarbij de knuffeldieren van de Zeelandduiker. Na tien minuten zie ik een sepiavrouwtje, een klein exemplaar met een lelijke huid. Ze ziet eruit alsof ze al stervende is en schiet snel weer weg de diepte in. Hmm, beetje erg kort, maar toch geeft het mij hoop. Ik houd de gang er maar goed in en maak vandaag meters. Helaas tref ik maar weinig stokken aan en ben al vrij snel bij het platform. Ik doe een rondje platform en zie de steenbolken er onder vandaan komen, mooie vissen zijn dat toch en elk jaar weer hier te vinden. Op het platform zelf staan veel anemoontjes in bosjes bij elkaar.
Ik duik maar weer verder, nog steeds hopend op een nieuwe ontmoeting met een sepia. Een paar grote bossen van wilgentakken is het eerste wat ik zie na het platform. Er hangen al wat sepia- en pijlinktviseitjes in, maar geen spoor van de dames die ze er in gehangen hebben. Mijn route gaat verder oostwaarts en het valt me op dat er veel soorten kwallen zijn. Ik zie kleine meloenkwalletjes, Amerikaanse ribkwallen, grote oorkwallen, zeedruifjes én kompaskwallen in diverse maten. Sommige kompaskwallen zijn nog maar klein, maar ik tref ook een prachtig exemplaar die al een serieuze afmeting heeft. Ik neem even de tijd om deze mooie kwal te fotograferen, het is zonde om dat niet te doen. Wat een prachtig dier, maar ik zorg wel dat ik goed in de gaten houd waar de tentakels blijven, die wil ik niet op mijn bovenlip hebben! Die ervaring heb ik al gehad en was wat mij betreft eenmalig.
Ondertussen ben ik al een flink eind naar het Oosten gedoken en kom ik weer wat oude stokken en sepiatentjes tegen. Sommige zijn vrij nieuw en sommige zijn rijkelijk begroeid met het kleurrijke Oosterscheldeleven. De kleuren zijn prachtig, ook hier neem ik de tijd voor wat foto’s en zet diverse soorten sepiatentjes en stokken op de foto. Een van de laatste sepiatentjes die ik zie, hangt vol met eieren van de pijlinktvis. Ik besluit hier even rustig rond te hangen om mijn kansen te vergroten, maar ook dat blijkt na enige tijd ijdele hoop. Mijn luchtvoorraad raakt weer ver op, het wordt tijd om terug naar de kant te gaan. Enigszins teleurgesteld stap ik uit het water, die ene sepia telt voor mij niet echt. Bij de auto spreek ik mijn Vlaamse duikgenoot weer en vertelt dat ook hij niets heeft gezien. Na enige twijfel besluit ik meteen een tweede duik te maken, het is immers toch pas 7.15u en de eerste duik duurde maar een uurtje. Wie niet waagt, wie niet wint toch?
Max. diepte 9m, temp. 18gr.C., zicht 1-3m, duiktijd 60min.
Duik 745 (Bergse Diepsluis, zaterdag 27-5-2017, 6.00u)
