René Weterings – Super zicht, maar weinig leven

Broeierig warm, dat was het de afgelopen 2 dagen geweest. Het idee om dan een droogpak aan te moeten doen, was niet echt heel prettig. Het idee om in natpak te gaan, begon als een geintje…toch gingen we dat maar doen! Gewoon bij ons om de hoek in de Put van Raamsdonksveer.

We hadden zelfs eigenlijk al besloten om maar een keer over te slaan. Toch vond ik dat zonde en na een paar Whatsapp’jes over en weer, kwam Frank met het idee om zelfs in een natpak te gaan duiken. Gewoon om het weer eens te ervaren, kijken of het echt comfortabeler is bij deze buitentemperaturen. Uiteraard wisten we wel dat de watertemperatuur ons misschien tegen zou gaan vallen. Ik had zelf al 2,5 jaar geen natpak mee aangehad in Nederland, sinds de aanschaf van mijn Santi Espace droogpak. Daar heb ik dan ook nog geen seconde spijt van gehad, dus ik had wel een beetje het idee….”waar beginnen we aan”. Maar goed, niet zeuren, want hele volksstammen duiken gewoon in natpak.

Frank was al op de duikstek aangekomen, toen ik nog op onze oprit achter het huis stond. Hij meldde dat het er “druk” was door een opleidingsavondje van een duikschool. Jammer, niet het rijk alleen dus. Maar daar pastten we ons plan dan ook maar meteen op aan. We wilden namelijk al langere tijd een keer vanaf de zuidkant duiken. Dus besloten we om eens een flink eind weg te wandelen en dan terug richting de parkeerplaats te duiken.

Een beetje onwennig trokken we onze spullen aan. Caroline was met Frank meegekomen (waarschijnlijk uit leedvermaak) en uiteindelijk was dat maar goed ook, want nu had ik natuurlijk niet gedacht aan een opbergmogelijkheid voor mijn autosleutel. Normaal gaat die mee in mijn droogpak, net als mijn telefoon en portemonnee. Maar dat ging nu natuurlijk niet, dus Caroline was de babysit voor de sleutels. Na een flinke worstelpartij om het natpak aan te trekken, was ik er klaar voor. Ok, dat aantrekken is alvast iets wat ik totaal niet mis bij het duiken in een droogpak, wat een geklooi is zo’n natpak dan zeg….haha.

Met onze spullen aan trokken we in mars richting het einde van de put aan de zuidkant. We bekeken ter plekke wel waar we er in zouden gaan. Normaal gesproken kun je in een dik uur een flink eind komen, dus we wilden er niet te vroeg in gaan. We vonden dan ook een mooi plaatsje om in te kunnen stappen.

De eerste stappen in het water waren wederom even wennen…het water kroop langzaam richting mijn kruis en onderrug…brrr, ja nu weet ik het weer. Maar eerlijk is eerlijk, het viel me niet tegen. Ik had die eerst slok water nog kouder verwacht. Frank volgde ook en we daalden af om de duik te beginnen.

Het zicht was hier echt heel goed, dit zicht heb ik in lange tijd niet gezien hier. Echt gaaf! In het zand zag ik wat kikkervisjes (of paddenvisjes) wegschieten, maar foto’s kon ik er niet van maken met de groothoeklens. Die had ik nog maar een keer meegenomen, want die moet ik zeer binnenkort weer eens terug gaan geven aan Ron Polet van Scubacam. Die had de set namelijk aan mij uitgeleend, zodat ik die voor het NK/ONK onderwaterfotografie kon gebruiken. Dit keer kon ik dus nog wat heldere foto’s maken van mijn buddy.

Bij het wegzwemmen zag ik een flinke baars van ons af zwemmen in het heldere water. Later zou blijken dat dit de enige vis zou zijn die we tijdens deze duik zouden tegenkomen. We hielden een diepte van zo’n 5m aan en zigzagden dan af en toe naar 9m en weer terug. Dieper dan 6m was het water nog een stuk helderder dan daarboven, maar er was dan ook een duidelijke thermocline voelbaar. Aan het oppervlak was het zo’n 17 graden, maar op 9m nog maar 8 graden. Dat voelt dan gewoon aan als ijswater kan ik wel melden!!

Onderweg bekeken we de omgevallen boom, een tak met zoetwatermosseltjes die wat dieper lag, veenformaties en verder eigenlijk niets. Best saai hier eigenlijk. Wat dat betreft kun je beter op 0-3m blijven en de rietkraag af speuren, want dieper 4m is aan deze kant gewoon geen begroeiing en ook opvallend weinig mosseltjes. Erg kale bedoeling dus. Uiteindelijk kwamen we bij een veldje uit wat leek op zeegras, dat is het uiteraard niet maar ik ben slecht op de hoogte van alle flora die in zoetwater te vinden is. Dergelijke begroeiing had ik al eerder gezien rond het platform, dus ik vermoedde al dat we in de buurt zouden zijn. Een stukje verder vonden we de eerst aanwijzingen. Een Stel fietsen onderwater stonden daar alsof iemand ze daar had weg gezet om de bus naar school te halen. Een stukje verder langs 1 van de witte touwen, vonden we een rond blauw bord met een witte pijl. Ik hou totaal niet van dit soort kinderachtige objecten om (beginnende?) duikers bezig te houden onder water. Maar ja…het zal wel aan mij liggen.

Het platform bekeken we ook nog even, maar het was al snel duidelijk dat ook hier niets interessants te vinden was. Jammer, ik had stiekem gehoopt op de grote snoek die ik in het najaar gezien had. Of anders een posje, die hier blijkbaar ook voorkomen. Ik gaf het sein om weer terug naar het oppervlak te gaan en na 70minuten waren we weer boven.

Saaie duik, toch heb ik er weer van genoten. Puur door het zicht en het “verkennen” van een ander deel van deze put. Na de duik voelde het buiten nog steeds zwoel aan, dus het omkleden was wel lekker. We waren heerlijk opgefrist.

Maximale diepte 9m, temp. 8-18gr.C., zicht 3-6m, duikduur 70min.