Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

René Weterings – Is dat even schrikken!

René duikt op een duikstek waar hij niet vaak komt. Die keuze lijkt een schot in de roos. Niet alleen vanwege het goede zicht!


Datum: 23-11-2016
Duiklocatie: Scharendijke

duikreport-call-to-action-350x85

Het is weer woensdagavond, het is koud maar droog. Goof komt met het idee om weer eens ergens anders te gaan duiken. Dat lijkt mij een goed plan en stem in met Scharendijke als duikstek.

In de hoek van Scharendijke komen we maar zelden, het is voor ons de meest verre duikstek die er is in Zeeland. Daarnaast troffen we in het verleden vaak slecht zicht en dan zijn we er al snel klaar mee. Maar vanavond lijkt het een goed plan, aangezien de wind de afgelopen dagen uit de juiste richting kwam. Vanavond is de wind echter gedraaid naar het noordoosten, dus staat nu pal op de kant. We willen namelijk rechts van de toren te water gaan. Maar we houden hoop dat het goede zicht niet meteen verdwenen is.

Het is donker en koud in Scharendijke, de parkeerplaatsen zijn leeg. Dat staat in schril contrast met de drukke zomerdagen hier. Op die dagen struikel je over de duikers, maar vanavond zijn we alleen. Ik parkeer zo dicht mogelijk richting de trap naar de toren en we kleden ons vlug aan om het niet te koud te krijgen. Op de achtergrond horen we alleen het klapperen van de touwen tegen de masten van de zeilbootjes in de haven. Het doet een beetje spookachtig aan als we richting het water lopen.Het water kabbelt wat tegen de kant, de golfslag valt erg mee. Het water lijkt vanaf de kant helder te zijn, dus dat stemt ons gerust. In het water testen we voorzichtig onze droogpakhandschoenen, maar gelukkig blijft alles droog. Ik daal af en ontdek dat het zicht erg goed is, ik kan erg ver over het onderwaterlandschap kijken. Mijn lamp is nu de beperkende factor.

Het stroomt een klein beetje naar het westen en ik laat me meedriften, totaal onverwacht bots ik bijna tegen een muur zo lijkt het wel. Het blijkt het wrakje van Scharendijke te zijn, wat ik eerlijk gezegd compleet vergeten was. Top, die ga ik eens goed bekijken. Dit is de eerst keer dat ik dit wrakje zie. Het is mooi begroeid met oester, anjeliertjes, weduweroosjes en wiersoorten. Ik zie wat garnalen die stoer de wacht houden en hun territorium verdedigen. Goof is nog wat ondieper, maar komt er ook aan nu. Dat gebeurt ons eigenlijk zelden, elkaar onder water tegen komen.

We gaan ieder ons weg en ik duik wat dieper rond de boeg van het wrakje. Aan bakboordzijde (althans, dat gok ik maar) zitten wat gaten in de scheepsromp en kan ik door een soort raampje naar binnen kijken als ik mijn lamp er in laat schijnen. Er zwemmen veel steenbolken door het ruim en lijken verschrikt te zijn door mijn lamplicht. Ik geniet van het moment en kijk in het laatste gat, hier lijkt het wel alsof ik een ontzettend lange tunnel in kijk. Vermoedelijk huist hier een kreeft, deze is alleen niet thuis vanavond. Die zal wel op stap zijn voor een verlaat diner.

Ondertussen krijg ik het koud, toch lig ik nog geen half uur in het water. Het is langs mijn hals frisser dan normaal zo lijkt het. Ik kan het alleen niet echt verklaren, want mijn cap lijkt verder goed in de kraag van het droogpak te zitten. Nu is de watertemperatuur wel flink aan het dalen, dus wellicht is het een kwestie van wennen. Ik volg de met oesters begroeide dijkwand en vind een mooie grote zeedonderpad, die duidelijk vol met eitjes zit. De buik puilt letterlijk uit! Ik hoop dat deze zeedonderpad voor een mooi nestje gaat zorgen deze winter, ik laat haar verder maar met rust.

Op de oesters zijn ontzettend veel eisnoeren van de bruine plooislak te zien, toch vind ik maar één bruine plooislak. Zijn maatjes zijn in geen velden of wegen te bekennen helaas. Garnalen zie ik wel, kleine en grote. De grote garnalen zijn mooi rood of roze gekleurd en laten zich relatief goed benaderen. Ik probeer de ogen en het rostrum mooi in detail in beeld te krijgen en kruip zo dicht mogelijk tegen deze garnaal aan. Gedwee laat deze zich door mij fotograferen en dat levert een plaatje op waar ik tevreden mee ben.Ik krijg het steeds kouder en snap er niets van. Op mijn borst en in mijn kruis voelt het zo koud aan dat ik begin te vermoeden dat er iets lek is aan mijn droogpak. Het wordt tijd om eruit te gaan, dit is niet comfortabel meer. Ik ga iets ondieper en begin aan de terugtocht. Ineens zie ik in mijn ooghoek een grote grijze vlek, wat is dat nu weer? Voor ik het weet kijken twee zwarte kraalogen mij aan, het is een zeehond! Onbewust schrik ik ontzettend, mijn hart gaat tekeer. Maar voor ik goed besef wat er gebeurt, verdwijnt de zeehond als een bliksemschicht de donkere nacht in en verdwijnt in de diepte. Wat gaaf zeg, hier had ik echt niet op gerekend. Goof is net bij me aangekomen en wild gebarend probeer ik hem duidelijk te maken wat ik gezien heb. Ik weet niet of er een handgebaar is voor een zeehond, maar ik heb geloof ik van alles gebaard behalve het goede. Ik zie dat hij er niets van snapt, ik geef het op en ga het water uit. Je moet immers op het hoogtepunt van de duik stoppen toch en de koud begint mij nu echt parten te spelen.

Op de kant word ik aangestaard door een blauwe reiger, maar deze is niet blij met mijn gezelschap en vliegt weg met veel geluid. Goof komt er ook aan en als hij ook boven water is, kan ik eindelijk mijn verrassende ontmoeting uitleggen. Mijn vermoeden klopte, hij heeft niets van mijn gebaren begrepen. Koud, maar toch voldaan wandelen we naar de auto. Dit is toch een plekje om vaker naar toe te gaan…

Duik 720 (Scharendijke, woensdag 23-11-2016, 20.15u)
Max. diepte 10m, temp. 8gr.C., zicht 4-6m, duiktijd 62min.

https://www.mares.com/nl_NL/regulator-atlas-62x

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief