Inloggen

Wachtwoord vergeten?

Duikreporter

René Weterings – In de ban van de Weduwroos….

Met het zeepaardje nog vers in mijn herinnering, was het nu weer tijd voor een “gewone duik”. Althans, ook deze duik had toch iets van een zoektocht.

Datum 8-10-2013
Locatie Bergse Diepsluis

Als opdracht voor de 11e avond van Aquashot Regio Zeeland moesten 2 foto’s van een weduwroos gemaakt worden. Tijd voor een duikje met Linda bij de Bergse Diepsluis dus!

Op deze duikstek zijn weduwroosjes gemakkelijk te vinden en het is een heerlijke stek bij hoog water, want dan is het ondiepe gedeelte vaak mooi helder en wemelt het er van het leven. Dit had ik voor vanavond ook voor ogen. Linda had ook nog een sepiola op haar wensenlijstje staan voor dit jaar, dus dat moest toch wel gaan lukken dacht ik. Mijn duikfles moest ik eerst nog even vullen bij vulstation de Schakel, maar ondanks dat was ik lekker op tijd op de duikstek. En zoals eerder, was Linda ook nu weer reeds aanwezig. Het zal dezelfde gedachtegang zijn denk ik?

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Er stonden nog 2 andere auto’s, dus het was rustig te noemen. Maar het is vandaag dinsdag en dat is toch een rustigere dag dan de woensdag is mijn ervaring. Ook begint het wat rustiger te worden, veel “mooi weer duikers” hebben hun spullen al weer te drogen gehangen gok ik. Het weer werkte vanavond ook mee, want het was mooi windstil en nog best aangenaam. Het voelde zelfs een beetje klammig aan.

We babbelden wat over fotografie en Aquashot en ondertussen bouwden we onze spullen op. We zouden het 2e buddypaar in het water gaan zijn. Lekker rustig dus, precies zoals ik het graag zie. We liepen op ons gemak naar de trap en besloten daar dat we maar een beetje zouden rondscharrelen, met het doel om in ieder geval wat foto’s van weduwroosjes te maken. En hopelijk ook van wat andere diertjes.

Net nadat we ondergingen zag ik al een mooie paardenanemoon, maar dat was zo ondiep dat ik geen zin had om daar meteen foto’s van te gaan maken. Een stukje verder zag ik een sponssoort die knalgroen was. Het trok zodanig mijn aandacht, dat ik er maar een foto van gemaakt heb. Niet echt bijster interessant, maar toch leuk voor het archief dacht ik nog. Linda had haar camera ook al tevoorschijn gehaald en beiden begonnen we dus al vroeg in de duik te fotograferen.

In het zand zag ik wat platvisjes en kon het niet laten om wederom wat mooie visportretjes te maken. De grondeltjes waren vanavond ook weer goed vertegenwoordigd, maar dit keer wilde ze niet blijven liggen. Ik dook verder en Linda volgde vanaf een afstandje. Het zicht was goed, dus we konden elkaar goed zien. Lekker hoor, dat goede zicht van de afgelopen weken. Ik zou willen dat het altijd zo was!

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Een stukje verder langs de zandhelling viel mijn oog op een sepiola die open en bloot op het zand zat en zich af en toe wat verplaatste. Voor me kwam het buddypaar aan dat er als eerste in lag en ik seinde ze te komen kijken. Ik dacht te hebben gezien dat er een jonge duiker bij zat, dus ik gokte er maar op dat ze dit wel konden waarderen. Ze keken even naar het beestje en doken weer verder. Ik maakte wat foto’s en toen seinde ik Linda om ook even te komen kijken.

Ondertussen begon ik het gewenste onderwerp te vinden, op de losse oesterbankjes en in het zand stonden enkele mooie weduwroosjes. Klaar om op de foto te zetten. Ik probeerde van alles om de plaatjes zo mooi mogelijk te maken, maar het wilde niet echt lekker gaan. Op de een of andere manier schrikken die diertjes toch van het licht en gaan ze steeds verder dicht als je aan het fotograferen bent. Ik moest dus regelmatig een andere gaan zoeken om verder te kunnen experimenteren. Linda volgde en deed hetzelfde met andere exemplaren.

 

In mijn ooghoeken zag ik diverse platvisjes wegschieten, maar ik hield mijn focus maar op de weduwroos. Het kan niet zo zijn dat ik zaterdagavond bij Aquashot moet melden dat ik niet voldoende mijn best gedaan heb. Dat kan natuurlijk niet als je er met zijn allen van wil leren. Maar uiteindelijk had ik toch wat plaatjes waar ik wat mee kon doen. De duikdiepte was inmiddels zo’n 9,5m geworden en ik vond het tijd om weer naar het ondiepe te gaan om daar de rest van de duik wat te gaan scharrelen.

Kaj en zijn buddy waren toen net bij ons in de buurt, we waren inmiddels dus niet meer alleen. Linda volgde me en in het ondiepe vond ze een mooie jonge zeedonderpad die erg fraai bleef liggen. Ze maakte wat foto’s en gaf mij daarna de ruimte. Ik kreeg maar 1 mogelijkheid en toen was hij weg. Ok kleine donder….waar ben je gebleven? Oh daar, ik zie je wel….schutkleuren of niet! Het visje was op een oesterbankje gaan liggen en lag er eigenlijk nog veel mooie bij. Helaas moest ik nu uit de vrije hand zonder steun fotograferen en dat lukte me niet meer echt goed. Ik kreeg het maar niet voor elkaar om het kopje beeldvullend te krijgen met de focus op het oog. Misschien toch een beetje vermoeidheid?

Na zo’n 86min kwamen we weer terug aan het oppervlak, beiden enthousiast over de avond en de duik. Toch wat bruikbare plaatjes en verder gewoon een lekker duikje was het oordeel. Voor herhaling vatbaar dus. Op de parkeerplaats praatten we nog wat bij en ondertussen kwamen ook Kaj en zijn buddy weer terug. Linda en ik groetten elkaar en zouden elkaar toch zaterdagavond weer zien.


Ik reed nog even langs het vulstation om te hervullen, maar dat ging helaas niet door. Blijkbaar was ik mijn etui met vulmuntjes vergeten mee te nemen bij het vullen voor de duik en die was nu natuurlijk weg. Shit, er zat toch nog een aardig bedrag in. Dom van me….morgen maar even een oproepje op Facebook plaatsen dacht ik nog, dat had bij het verliezen van mijn snoot ook geholpen. Die is inmiddels terug gevonden. Lang leve Facebook dus!

Nou ja, dan vul ik de volgende keer weer wel. Voor nu kon ik terugkijken op een fijne duikavond.

Maximale diepte 13.6m, temp. 14gr.C., zicht >8m, duikduur 111min.

 

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Velden met * zijn verplicht *

Nieuwsbrief