René Weterings – Heremietkreeftjes spoken….

De heremietkreeftjes spoken nog steeds door mijn hoofd. Ik krijg ze maar niet naar mijn zin op de foto. Gelukkig krijg ik ook buddy Frank zo gek om mee te duiken bij de Bergse Diepsluis, zodat ik nog wat pogingen kan doen.

Het werd vandaag wat haasten, maar uiteindelijk vertrokken we maar zo’n half uurtje later dan normaal richting Zeeland.
Door mijn werk moest ik vandaag vanaf Schiedam komen en dat wil nog wel eens druk zijn. Maar gelukkig zijn de woensdagen minder druk dan de andere werkdagen en dus was ik nog redelijk op tijd thuis ook. Mijn spullen lagen zoals gebruikelijk al klaar en dus was ik na het eten zo vertrokken. Frank stond ook al klaar en met deze strakke planning waren we uiteindelijk toch al om 19.30u op de parkeerplaats van de Bergse Diepsluis. Dit keer waren we niet alleen, want er was 1 ander buddypaar aanwezig.

Ik ben niet verkouden, maar toch lijkt het er op dat er iets aan zit te komen. Goed, zolang het zich niet heel sterk uit, kunnen we gewoon te water. Het andere buddypaar lag er een paar minuutjes voor ons in en wij volgden ook.

Vanaf de trap zag het water er wat melkachtig uit, maar dat bleek al snel zeer plaatselijk te zijn en klaarde het mooi op onder water. Net als afgelopen zondag gingen we gewoon vanaf de trap rechts om op ons gemak rond te kijken. En ik ging weer op zoek naar geschikte heremietkreeftjes als onderwerp.

Op het zand van het ondiepe deel kropen nog steeds de Millennium wratslakken en lagen een paar platvisjes mooi verstop onder een dun laagje zand. Dit keer liet ik deze visjes maar met rust, geen behoefte om er nu weer foto’s van te maken. Ik wilde graag een wat grotere heremietkreeft voor de lens krijgen, maar helaas wilde dat niet lukken vanavond. Ik vond alleen maar de kleinere exemplaren die nog in een huisje van een alikruik passen. Toch maakte ik weer diverse foto’s met verschillende camera instellingen, om maar wat te experimenteren.

Op een gegeven moment voelde ik dat mijn neus potdicht was geraakt en toen ik probeerde mijn masker van wat water te ontdoen, kreeg ik spontaan last van 2 ontzettend prikkende ogen. De tranen kwamen los en ik zag geen steek meer! Grrr, wat een gedoe zeg. Ik seinde Frank in dat ik het even gehad had en aangezien we maar op 5m diepte zaten, gaf ik het teken dat ik even omhoog ging. Frank seinde OK en volgde. Bovenwater legde ik de situatie uit na flink mijn neus te snuiten was er weer wat meer ruimte voor frisse lucht. We besloten om meteen maar om te keren en onder water richting de trap te scharrelen.

Het klaren ging verder wel normaal, dus ik kon toch nog zo’n 20minuten verder duiken, waarbij ik van alles probeerde voor wat leuke foto’s. Maar vanavond was mijn avond niet, want er lukte maar barweinig van mijn ideeën. Met wederom een neus vol met snot sloot ik de duik maar af en kwam na zo’n 57minuten weer boven. Frank was er al uit en trof ik bij de auto.

Soms gaan de duiken net niet zoals je wilt, volgende keer weer beter dus. De flessen vulden we nog even af en we reden weer naar huis.

Duik 488.
Max. diepte 6.1m, gem. diepte 3.7m, temp. 7gr.C., zicht 3-5m, duikduur 57min.