René Weterings – Heerlijk…helder…Grevelingenmeer!

Het zou zo mooi zijn om een nestje van een zeedonderpad te vinden. René en Frank hopen het.

Het is 4 december, het heerlijke avondje is bijna gekomen….! Maar dat betekent ook weer kans op nestjes van de zeedonderpadden. Wij kiezen weer voor de Grevelingen, aangezien we wederom de kentering missen. Helaas hebben we nog geen meldingen van nestjes gezien, dus de kans is erg klein dat wij wel iets gaan vinden.

Mijn neus zit al een paar dagen een klein beetje verstopt. Ik ben eigenlijk niet verkouden en ook gewoon fit, toch heb ik de hulp nodig van wat neusspray om een beetje lekker door mijn neus te ademen. Met Frank spreek ik dus af dat we het gewoon gaan proberen en dat mijn keus duikstek Dreischor Reefballs (Frans Kokrif) is. De meldingen die ik van deze duikstek voorbij zie komen, beloven zeer goed zicht. Dus dat is alvast een fijn vooruitzicht. Zeker bij een nachtduik is dat erg prettig.

Sinds vorige week heb ik onder mijn 400grams onderpak nog een extra fleecetrui aan en dus zorg ik voor 2kg extra lood. Dat heb ik wel nodig, want er komt best wat volume bij. Tot zo’n 8 graden watertemperatuur ging het prima, maar nu is die trui echt lekker om mee te duiken. Het water is nu zo’n 7graden en wordt de komende weken naar verwachting nog een stuk kouder, dus ik ben er alvast op voorbereid.

We komen aan op een verlaten parkeerplaats en het is er zoals altijd pikkedonker. Aan de hemel zijn de sterren goed zichtbaar, dus het belooft een koude nacht te worden. Er staat ook best wat wind, een voorbode van de zuidwesterstorm die voor Pakjesavond wordt voorspeld. Gelukkig kunnen we onze wekelijkse duik gewoon maken. We zijn vandaag goed voorbereid en alles gaat gesmeerd, we staan dan ook vrij snel op de steiger, klaar voor de duik.

Vanaf de kant zag het er al zeer goed uit, het lamplicht drong diep in het water door en ik kreeg er al helemaal zin in. Frank ging als eerste te water en ik volgde ook snel. Er stond toch wel een beetje deining door de wind, maar echt hinderlijk was het niet. Snel daalden we af in het kraakheldere water om de duik te beginnen. Ik bestudeerde eerst even de houten steigerpaal om te zoeken naar kleine slakjes als de noordelijke knuppelslak of de slanke knotsslak. Maar ik vond niets helaas en al had ik ze gevonden, foto’s maken zou niet gelukt zijn waarschijnlijk wat de deining was toch best voelbaar tot aan de voet van de houten steigerpaal.

Frank zakte inmiddels al een stukje verder en was al bij de eerste reefball aangekomen. Ik volgde en spotte meteen een mooie donkerrode Gewone zeedonderpad die ook redelijk gewillig bleef liggen voor een foto. Met de 60mm macrolens had ik de grootste moeite om zijn kop er in zijn geheel op te krijgen, maar door het kraakheldere water kon ik ongestraft een flink eind van zijn kop wegblijven en lukte het uiteindelijk nog best redelijk. Maar eerlijk is eerlijk, dit is niet de juiste lens voor zulke opnames. De vis werd wat zenuwachtig van me en zwom een stuk verder. Althans…zwom, een zeedonderpad is niet echt een goede zwemmen, het was meer “hoppen”.

Een paar reefballs verder was Frank nog steeds aan het zoeken naar leuke dingen. In de buurt van de gebogen plaat vond ik een puitaal met een ontzettend dikke buik. Dit visje lag in een kommetje naast een oester en het leek bijna wel op een nestje. Maar aangezien ik geen enkel idee heb hoe een puitaal haar eitjes legt, was dat maar een aanname. Ook nu weer kostte het wat moeite om het dier er in zijn geheel op te krijgen, maar met wat geduld lukte dat uiteindelijk toch wel. Het viel me op dat de tekening op het lichaam erg duidelijk was. Het deed me weer eens beseffen dat dit toch wel erg mooie visjes zijn.

Frank was inmiddels weer bij me in de buurt en we draaiden weer om. Een stukje dieper viel mijn oog op een andere puitaal, dit keer een slank exemplaar waarvan de tekening op het lichaam wederom erg duidelijk te zien was. Deze puitaal was een stuk minder van mijn aanwezigheid gediend en dus kon ik er maar een paar foto’s van nemen. Ik wilde het dier niet al te veel storen, dus ik zwom weer verder.

Op een diepte van zo’n 9m was het water echt super helder en mijn lamp scheen erg ver. Ik vind nachtduiken op deze manier toch wel erg gaaf en daarom duik ik ook graag in de winter. Dat kraakheldere water geeft toch een extra dimensie aan het duiken in Nederland. Ook kon ik op deze manier alle reefballs afzoeken naar eventuele nestjes van de zeedonderpad, maar die kon ik helaas echt niet vinden. Op de zandbodem kropen de nodige kreeften in allerlei formaten, ook dat verveelt nooit eigenlijk. Een wat groter exemplaar had een tactisch plekje onder een reefball uitgezocht en dus kon ik ook hier weer gebruik maken van de tele-functie van zo’n 60mm macro lens.

Na zo’n 55minuten seinde Frank dat hij eruit wilde en ik seinde OK, hij ging wat sneller naar boven dan ik, dus ik maakte nog even van de gelegenheid gebruik om een paar gewillige grondels te fotograferen. De winter periode is bij uitstek geschikt om grondels te portretteren, want ze blijven heerlijk stil liggen. Onder een steen zag ik nog een vorskwab rondjes draaien, maar hij liet zich niet in zijn geheel zien helaas.

Toen ik bij de steiger aangekomen was, vond ik een Groene zeedonderpad onderaan de steigerpaal. Ik probeerde zijn borstvin in detail te fotograferen, maar helaas zat deze zeedonderpad wat onhandig en was het erg lastig. Na een paar minuten hield ik het voor gezien en klom uit het water. Frank was inmiddels al terug bij de auto, dus liep ik onder de mooie sterrenhemel richting parkeerplaats.

Het was wederom een mooie najaarsduik, ondanks dat we niet echt iets bijzonders gezien hebben. Soms geniet je gewoon van de meest simpele dingen en dat zorgt er denk ik voor dat ik het duiken voorlopig nog steeds niet beu ben!

Max. diepte 9.3m, gem. diepte 7.0m, temp. 7gr.C., zicht >5m, duikduur 63min.