René Weterings – Gewijzigde plannen…brengen geluk?

Na een korte pauze van twee weken duikt René weer onder. Hopend op een ontmoeting met een snotolf. Hoe dat ging lees je in zijn nieuwste duikreport, uiteraard met foto’s!

Datum: 8-3-2017
Duiklocatie: Zoetersbout

Na een korte pauze van twee weken, wordt het voor Goof en mij weer tijd om het zoute water op te zoeken. Het is de hele dag verschrikkelijk weer, veel wind en regen. Maar we gaan dit keer toch!

Omdat het zulk slecht weer is kiezen we voor de Nieuwe Kerkweg, daar kunnen we droog omkleden en verder zien we het dan wel. We willen niet weer een week overslaan. Gelukkig wordt het aan het einde van de werkdag wat droger en de wind gaat ook liggen. Het lijkt er op dat we vanavond geluk gaan hebben met het weer. Als ik Goof oppik bij de carpoolplaats, veranderen we ons duikplan naar Zoetersbout. We zijn vanavond al een half uur later vertrokken dan normaal en bovendien hebben we weer eens zin om de Oosterschelde te bezoeken. Wellicht maken we kans op een ontmoeting met een snotolf.

Onderweg zien we nog net wat daglicht aan de horizon verdwijnen en weten we dat het vanavond droog blijft, wat een erg prettig idee is. Ik parkeer mijn auto op de betonplaten bij de duikstek, want we hebben geen zin in smerige spullen. Goof bouwt zijn spullen op en ik besluit om even bij het water te gaan kijken. Op de dijk word ik verwelkomd door duizenden muggen. Ongelofelijk, zoveel muggen heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik baan mezelf er een weg door en word onderaan de trap verrast met een vrij heldere Oosterschelde. Wind staat er niet, het water is mooi vlak, ik krijg er echt zin in.

Als we bepakt en bezakt weer bij het water aankomen, ontdek ik dat ik mijn vinnen bij de auto heb laten liggen. Ok, dat wordt nog een keer die trap op en af sjouwen. Nou ja, gratis fitness zullen we maar zeggen. Goof is nog niet onder water als ik terugkom, we spreken nog even een maximale duiktijd af en dan gaan we onder. Ik duik linksom en voel een zwakke stroming richting de kop. Het zicht is best aardig en ik zie de eerste kreeftenfuik al verschijnen. Boven water had ik de boeien al zien liggen, dus het is geen verrassing voor mij. Er zit nog niets bijzonders in voor de visser, maar de eerste kleine vissen en krabben zitten al gevangen.

Eigenlijk hoop ik vanavond op een ontmoeting met een snotolf. Ik heb al veel jaloersmakende foto’s van collega onderwaterfotografen gezien. Bovendien is het door mijn studie al weer twee jaar geleden dat ik een volwassen snotolf gezien heb. Met mijn lamp zoek ik systematisch de dijk af en heb vanavond eigenlijk niet veel oog voor het andere onderwaterleven. Natuurlijk zie ik af en toe een krab en kreeft rondkruipen en zie ik wat legsel van de rosse sterslakken, maar de rest ontgaat mij een beetje.

Stroming is er niet, het zicht wordt steeds beter en na een kleine twintig minuten zie ik in de spot van mijn duiklamp een oranje vlek. Ja hoor, ik heb een snotolf gevonden. Een mooi groot mannetje bewaakt een nest. Ik moet allerlei toeren uithalen om er met mijn 45mm macrolens foto’s van te kunnen maken, maar gelukkig werkt het goede zicht vanavond mee. Ik geniet van het tafereel en na een paar minuten besluit meneer snotolf een ommetje te maken en verlaat even het nest. Met zijn onhandige manier van zwemmen ziet het er altijd erg guitig uit. Ik maak wat foto’s en kan ook heel goed in beeld brengen waarom ze in het Engels “lumpsucker” worden genoemd. Zijn vinnen in de vorm van een zuignap lijken een stuk steen of rots mooi te omarmen en vacuüm te zuigen.

Ik kijk rond of ik Goof zie, maar dat is helaas niet het geval. Omdat de snotolf niet meer op een mooi plekje ligt voor goede foto’s, houd ik het voor gezien en laat hem weer met rust. Ondertussen wordt mijn kruis steeds natter merk ik. Alweer een lekkage…ik word er gek van deze winter. Het was even weg, maar helaas niet permanent blijkbaar. Ik besluit er uit te gaan, maar voordat ik dat kan doen  kom ik Goof tegen. Via de display van mijn camera toon ik Goof wat ik gezien heb en met wat onhandige gebaren maak ik hem duidelijk waar hij te vinden is. Ik kan alleen maar hopen dat Goof het heeft begrepen.

Terug bij de auto ruim ik mijn spullen op in afwachting van Goof zijn terugkomst. Als ik mijn droogpak in de tas wil doen gaat het fout, de runner van de kunststof rits laat spontaan los van de andere helft van de rits. Al vloekend en tierend prop ik mijn droogpak in de tas. Voorlopig even geen duiken voor mij, die rits moet eerst vervangen worden. Dat wordt in ieder geval geen kunststof rits meer, want na twee keer hetzelfde euvel ben ik er wel klaar mee. Als Goof terugkomt vertelt hij me dat hij de snotolf gevonden heeft, dat geeft me gelukkig weer een positief gevoel. Samen drinken we nog een bakkie koffie als troost met een lekkere koek erbij. De duikflessen worden weer gevuld. Want als mijn pak weer gemaakt is, gaan we weer door met duiken natuurlijk. Want ik voel het aan mijn water, het duurt niet lang meer of de lente komt er aan. En dat is dan weer een heerlijk gevoel….!

Max. diepte 8.5m, temp. 7gr.C., zicht 3-4m, duiktijd 61min.
Duik 728 (Zoetersbout, woensdag 8-3-2017, 20.15u)