René Weterings – Eindelijk weer tijd voor een duik!

Was het je al opgevallen? Het laatste duikreport van René Weterings was al wel heel lang geleden! Na twee maanden vond hij eindelijk weer tijd om te duiken. Zou hij het nog kunnen? En zou hij het nog wel leuk vinden?

Datum: 22 maart 2016
Duiklocatie: Sint Annaland, Tholen

Weken gingen voorbij, duiken moest ik even op een lager pitje zetten om alle aandacht aan mijn studie te kunnen richten. Maar, alle verplichte opdrachten zijn gemaakt, het tentamen is gemaakt en scoorde zelfs een 8.3! Tijd om weer eens wat rust te vinden onder water!

Eigenlijk is het niets voor mij om twee maanden niet te duiken. Ik heb ondertussen al jaren een vast ritme en daarbij laat ik niet snel gaten vallen van meer dan twee weken. Gelukkig is het winter en is het een stuk minder erg dan in het voorjaar of zomer. Ik las eerlijk gezegd ook niet echt fantastische verhalen over het zicht en het onderwaterleven in Zeeland. Echt missen deed ik het op een gegeven moment niet eens meer, wat mijzelf ook een beetje deed verbazen en zelfs een beetje bang maakte. Zou ik het duiken en fotograferen dan nog wel leuk vinden? Ik ging serieus een beetje aan mijzelf twijfelen de laatste weken…

Gelukkig heb ik Goof als buddy, die bleef me maar vragen wanneer we weer gingen duiken. Deze week heb ik gelukkig weer wat tijd over, dus plannen we een kentering duik bij Sint Annaland. We moeten nog een opdracht voor Aquashot Noord-Brabant vervullen, het thema is deze keer zeenaaktslakken. Dat moet lukken, want die zitten er altijd wel in deze tijd van het jaar.

De kentering valt vanavond wat laat, dus we spreken ook wat later dan gebruikelijk af. We hoeven ons echt niet te haasten en dat is lekker. De parkeerplaats bij het strandje is leeg. We kijken even bij het water om de tijd wat te vullen en zien dat het water al best laag is, het is over twee dagen springtij. We kleden ons alvast om en zien ondertussen de maan door een gat in het wolkendek schijnen, het is vanavond volle maan. Op ons gemak wandelen we richting het strandje.

Goof heeft vorige week een snotolf gezien hier en mooie foto’s gemaakt, maar we zijn allebei niet van plan te gaan zoeken. Dat is zonde van de duik, daarbij hebben we allebei onze macrolenzen gemonteerd voor de naaktslakken, fatsoenlijke foto’s maken lukt dan toch niet. We trekken ieder ons plan, wensen elkaar veel plezier en duiken onder. Het voelt voor mij even onwennig na zo’n lange tijd, maar ook wel weer goed. Het zicht is prima, ik besluit op mijn gemak linksom langs de dijkwand naar slakken te gaan zoeken.

Stroming is er al nauwelijks meer, het water is heerlijk kalm. Heel even zie ik Goof zijn lamplicht nog in de verte, maar al snel verdwijnt dat en ben ik weer helemaal alleen. Heerlijk die rust, een gevoel van totale overgave aan het frisse water. Ja, het is voor mij wel duidelijk dat ik het duiken en fotograferen toch nog leuk vind! Ik zoek op mijn gemak naar mooie slakken, maar dat wil niet meteen lukken. Het is wat stil onder water tussen de oesters. Zeesterren zitten er genoeg, net als hooiwagenkrabben, heel af en toe zie ik een kreeft voorbij wandelen, maar veel zijn het er niet. Vissen zijn er ook maar amper te ontdekken, het is duidelijk nog winter onderwater. Toch is het water al weer zeven graden Celsius zie ik op mijn duikcomputer. Nog even geduld hebben voordat het onderwater ook lente wordt.

Op mijn gemak scharrel ik verder over de oesterbanken en zie een paar grote vlokslakken zitten. Ze zijn helaas niet te bereiken met de camera. Ik zoek verder en zie ineens een Millennium wratslak bovenop een oester zitten. Goed bereikbaar en het dier beweegt niet. Tijd om er eens goed voor te gaan hangen. Eigenlijk besef ik mijzelf al snel dat dit niet de meest fotogenieke slak is, dan druk ik mijzelf nog voorzicht uit. Toch doe ik maar een poging en probeer wat dingen uit, maar echt tevreden ben ik niet. Na een tijdje houd ik het voor gezien, hij staat erop, maar een topfoto is het niet geworden.

Ik zoek verder naar wat mooi macroleven, dat wil niet echt lukken. De inspiratie moet nog terugkomen denk ik na al die weken niet gedoken te hebben. Toch geniet ik van de rust, het goede zicht en het landschap van Sint Annaland. De terugweg gebruik ik om de overgang van oesters naar zand te bekijken en kom nog een gezellig groot heremietkreeftje tegen. Helaas wilde hij geen model zijn, een neefje van hem zit op een grote spons en is wel gewillig. Ik focus op die mooie groenige ogen en maak wat plaatjes, de ogen van een heremietkreeft zijn altijd een dankbaar onderwerp vind ik.

Het is weer tijd om eruit te gaan, ik ben al weer zo’n zeventig minuten onder water. Er verschijnt steeds meer zand, dus ik weet dat ik weer bij het strandje ben. Als ik het water uit stap zie ik een stukje achter mij het lamplicht van Goof, die is ook duidelijk bijna terug. Bij de auto berg ik mijn spullen op, Goof volgt vrij snel na mij. We praten wat na onder het genot van koffie, allebei hebben we weer prima gedoken! De kop is er af, er gaan weer meer duiken volgen dit jaar!

Max. diepte 7m, temp. 7gr.C., zicht 3-4m, duiktijd 71min.
Duik 660 (Sint Annaland, dinsdag 22-3-2016, 20.45u)